ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ*
Μπορεί η Δημόσια Εκπαίδευση να έχει κληρονομήσει πολλά στρεβλά και δύσκαμπτα να προσπαθεί να τα διορθώσει. Ωστόσο, προς τιμήν της ομοιάζει κατά πολύ της Βασιλείας των Ουρανών κατά τη χριστιανική θρησκεία. Δέχεται τον «έσχατον καθάπερ και τον πρώτον», όλοι είναι δεκτοί, κανείς δεν απορρίπτεται, κανείς δεν εκβάλλεται χωρίς τη θέλησή του. Και μέσα σε αυτήν, καλούνται να εργαστούν οι εκπαιδευτικοί με όλους και με όλα, με κάθε διαθέσιμο μέσο. Η προσπάθειά τους μεγάλη, η οποία λίγο φαίνεται και περισσοτέρως αγνοείται. Και αν η αγιοσύνη έχει να κάνει με την υπερπροσπάθεια, τη θυσία του χρόνου, την ταπείνωση και τη συγχώρεση, τότε, ναι, οι εκπαιδευτικοί έχουν πολύ μερίδιο σ’ αυτήν.
Είναι οι εκπαιδευτικοί που υπομένουν ακατάπαυστα σύστημα και τάξη. Οι εκπαιδευτικοί που όσο κι αν δεινοπαθούν και ταπεινώνονται στο σχολικό χώρο, στο τέλος θα συγχωρήσουν και πολλές φορές θα ανταμείψουν υπερδεόντως τους μαθητές τους. Οι εκπαιδευτικοί που ως κυματοθραύστες απορροφούν την φορτισμένη οργή, την ανασφάλεια, τα συναισθηματικά ελλείματα και τις ψυχοπαθολογικές νευρώσεις των μαθητών, την κραυγαλέα έκκλησή τους για αγάπη, κατανόηση, τρυφερότητα και αναγνώριση, την ανάγκη τους για εκτόνωση των πολλών και πολλαπλών απωθημένων τους, την άτακτη και ακραία συμπεριφορά τους λόγω καταχρήσεων και εξαρτήσεων και άλλα τόσα. Είναι οι εκπαιδευτικοί που επιστρέφουν στο σπίτι με πληγωμένη την αξιοπρέπεια, με δάκρυα και ξεσπάσματα σε περιπτώσεις βίαιων περιστατικών, με απίστευτη ψυχοσωματική καταπόνηση, προσπαθώντας να στραγγίσουν λίγες δυνάμεις για τους δικούς τους ανθρώπους. Και παρόλα αυτά, να συνεχίζουν να παλεύουν, να στέκονται όρθιοι και μάλιστα να βοηθούν τους μαθητές τους μέχρι τελευταίας στιγμής.
Είναι οι εκπαιδευτικοί που ψάχνουν στα διαλείμματα, αμελώντας για τη δική τους απαραίτητη ξεκούραση, για κάποιο συγκεκριμένο μαθητή για να τον ρωτήσουν διάφορα, να τον προσεγγίσουν, να τον πλησιάσουν, να τον βοηθήσουν ή να τον συνετίσουν. Είναι οι εκπαιδευτικοί που προσπαθούν να βοηθήσουν μαθητές εγκαταλελειμμένους από δικούς και ξένους για μια καλύτερη τύχη, που θυσιάζουν ώρες από τον ελεύθερο σχολικό και προσωπικό τους χρόνο για ιδιαίτερα ενισχυτικά μαθήματα. Είναι οι εκπαιδευτικοί που στο τέλος θα σχίσουν τις αξιολογήσεις τους για κάποιο μαθητή, του οποίου η μοίρα επιφύλασσε άσχημα παιχνίδια. Είναι οι εκπαιδευτικοί που θα τρέξουν σε αναπάντεχα τραγικά γεγονότα και να σταθούν, μεταφορικά και κυριολεκτικά, στους μαθητές τους ως γονείς και να τους στηρίξουν παντοιοτρόπως. Είναι οι εκπαιδευτικοί που τις μέρες των εξετάσεων καλούν στο τηλέφωνο κάθε μαθητή που δεν προσήλθε στην εξέταση και είτε τον ξυπνούν, είτε τον ταρακουνούν και τον πιέζουν να έλθει στο σχολείο. Και σε περίπτωση έλλειψης μεταφορικού μέσου, θα του εξασφαλίσουν και την μετακίνησή του, προκειμένου να μην χάσει την εξέταση. Είναι οι εκπαιδευτικοί, που εναγωνίως διυλίζουν τους καταλόγους των μαθητών, για να εντοπίσουν και τον τελευταίο μαθητή με οικονομικές ανάγκες για να τύχει της όποιας βοήθειας. Και στον κατάλογο των παραδειγμάτων «ούκ έσται τέλος».
Εν αγνοία των περισσοτέρων, αυτή είναι μια μικρή γεύση των πλείστων εκπαιδευτικών της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Κι ας είναι πάντα στο στόχαστρο για πολλά. Κι αν προκαλεί ο όρος «αγιότης», έστω. «Ου γαρ οίδασι» τι αμφισβητούν. Οι εκπαιδευτικοί, κόντρα στον καιρό, θα συνεχίσουν άοκνα και αφανώς να εισέρχονται στη μεγάλη παλαίστρα της Δημόσιας Εκπαίδευσης, στο περιβόλι της δικής τους βασιλείας, και να προσπαθούν να ξεριζώσουν με γυμνά χέρια όλα τα παράσιτα και τα στρεβλά του χωραφιού. Κι ας είναι οι πληγές από τα αγκάθια πολλές.
*Εκπαιδευτικού – Θεολόγου
