ΤΗΣ ΔΑΝΑΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ*
Ιούνιος 1954. Δέκα μήνες πριν από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ ο τελειόφοιτος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου Γιώργος Α. Γεωργιάδης (ο πατέρας μου), στην αποχαιρετιστήρια προς το σχολείο ομιλία του μίλησε για την ανάγκη ανάληψης ένοπλου αγώνα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Σε μία εποχή κατά την οποία ακόμα από πουθενά δεν υπήρχε ίχνος φωτός και αισιοδοξίας, ένας δεκαοκτάχρονος μαθητής τόλμησε να εκφράσει δημόσια τις μύχιες σκέψεις και πόθους του και να διατυπώσει φωναχτά το μεγαλύτερο όνειρο των νέων κατά τη στιγμή της αποφοίτησής τους από το σχολείο. Ούτε σπουδές και καριέρα ούτε προσωπική χαρά και οικογενειακή ευτυχία δεν ήταν η προτεραιότητά τους. Στη σκέψη και στην καρδιά τους κυριαρχούσε η έγνοια της πατρίδας, πρώτιστος σκοπός τους ήτανε «τα ιδανικά του Έλληνα και του Χριστιανού». Συγκεκριμένα, ο Γιώργος Γεωργιάδης αναφέρθηκε σε μαθητές – μαχητές, τους οποίους καλούσε να πάρουν τα όπλα. Λίγους μήνες αργότερα, την 1η Απριλίου 1955, ξεκινούσε ο αγώνας, στον οποίο όντως οι νέοι έγιναν πρωτοστάτες.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την εμπνευσμένη και προφητική εκείνη ομιλία - αντιφώνηση προς τον Γυμνασιάρχη.
«Κάτοχοι πλέον ενός πνευματικού θησαυρού, της Ελληνοχριστιανικής παιδείας, οδηγηθήκαμε στη μεγάλη τιμή να είμαστε σήμερα τελειόφοιτοι του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. [...] Ανοίγουμε τα φτερά μας, αγαπητοί μου συμμαθητές και συμμαθήτριες, για να επιτελέσουμε τον σκοπό της δημιουργίας μας. Κι είτε θελήσουμε να κατακτήσουμε τις επόμενες κορφές της γνώσης, λαμπρύνοντας περισσότερο το πνεύμα, είτε ριχτούμε από αύριο στον αγώνα της ζωής, ο δρόμος προς την επιτυχία είναι ένας, αυτός που μας δίδαξε το αγαπημένο μας Γυμνάσιο. […]
Ας μη χάνουμε χρόνο. Είναι μεγάλη η αποστολή μας. Γαλουχημένοι από τα νάματα της Πίστεως και της Πατρίδος, με το μυαλό καλλιεργημένο, χαλύβδινα και φτερωτά τα πόδια, με το κορμί μας να σφύζει από ζωή, δύναμη κι ενθουσιασμό, ας πάμε αδελφωμένοι να κηρύξουμε την εθνική παλιγγενεσία. Αν απόψε αφήνουμε τον τίτλο του συμμαθητού, ας αποχτήσουμε τον ιερότερο τίτλο του συμμαχητού. Πάμε να λάβουμε ενεργό πια μέρος στον ιερό ενωτικό μας αγώνα και να ανακτήσουμε τα εθνικά μας δικαιώματα που η βία, αντίθετα σε κάθε ιερό κι ανθρώπινο νόμο, θέλει να μας στερεί. Πάμε να φέρουμε ακόμα πιο κοντά τη μέρα του Εθνικού λυτρωμού του μαρτυρικού νησιού μας και να κάνουμε τον Γολγοθά του Ανάσταση. Πάμε να κάνουμε την Ελλάδα μας σεβαστή στους φίλους της και φοβερή στους εχθρούς της. […]
Έχε γεια, λοιπόν, για πάντα αξέχαστο σχολείο μας. Εσύ μας γνώρισες την αξία της ζωής. Στην καρδιά μας θα παραμείνεις σύμβολο της αγάπης, της προόδου, της χαράς, πηγή των πιο γλυκών μας αναμνήσεων. Αν και έξω τώρα από τη σκεπή σου, δεν θα πάψουμε να σε έχουμε στο κέντρο κάθε μας προσπάθειας, καμάρι μας και καύχημά μας.
Κι εσείς, σεβαστέ μας κύριε Γυμνασιάρχα και όλοι οι άλλοι μας καθηγητές και καθηγήτριες, φιλόστοργοι θετοί γονείς, δώσατε νόημα και σκοπό στην ύπαρξή μας, προσανατολίζοντάς μας προς τα ιδανικά του Έλληνα και του Χριστιανού. Από τα τρίσβαθα της νεανικής ψυχής μας σας εκφράζουμε τις θερμότατες ευχαριστίες μας και σας υποσχόμαστε πως θα διαβούμε με κάθε θυσία τον δρόμο που μας ορίσατε, για την περηφάνια των γονιών μας, για τη δόξα του σχολείου μας και για το μεγαλείο της Πατρίδας μας.»
Ο καιρός πέρασε, οι εποχές άλλαξαν, θα αντιτάξει κανείς στα λόγια αυτά. Ούτε η ίδια ομοψυχία χαρακτηρίζει σήμερα τον λαό ούτε από τις ίδιες αρχές αυτός εμφορείται. Η κοινωνία κοιτά μπροστά και διανύει ανεπιστρεπτί τον 21ο αιώνα. Είναι όμως κάποιες αξίες που παραμένουν αναλλοίωτες και άφθαρτες στον χρόνο και σηματοδοτούν τον σκοπό, αν δεν θέλουμε το καράβι να πλέει μόνο και ανερμάτιστο. Σε αυτές πρέπει να στοχεύουμε, με αυτές να πορευόμαστε στον τωρινό μας αγώνα. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, το οφείλουμε στα παιδιά μας.
*Φιλόλογος Β.Δ., Σύμβουλος Φιλολογικών Μαθημάτων στο ΥΠΠΑΝ, Μ.Α. στην Κλασική Φιλολογία
