ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ*
Συμπληρώνονται φέτος εβδομήντα χρόνια ζωής από εκείνη την Κυριακή, της 29ης Νοεμβρίου 1953, όταν η ΟΕΛΜΕΚ έπαιρνε σάρκα και οστά, σ’ ένα πολιτικό και εθνικό συγκείμενο που μύριζε μπαρούτι. Λίγους μήνες νωρίτερα, την 31η Μαΐου του 1953, οι μαθητές του Ιακώβειου Γυμναστηρίου στην Πάφο απαίτησαν να κατέβει η αγγλική σημαία που είχε υψωθεί με αφορμή τους εορτασμούς για τη στέψη της Βασίλισσας Ελισάβετ, ματαιώνοντας ουσιαστικά τις σχετικές με το γεγονός εκδηλώσεις. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτή η ενέργεια των μαθητών είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν σοβαρά επεισόδια και να παυθεί από τους Άγγλους ο τότε Γυμνασιάρχης του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου Παύλος Παυλίδης, ο οποίος φαίνεται να υπήρξε, όπως ο ίδιος γράφει «η αιτία και η αφορμή» για την ίδρυση της ΟΕΛΜΕΚ. Κάτι έπρεπε να γίνει, έγραφε ο Παυλίδης λίγο αργότερα σε επιστολή του προς τον Μακάριο «για να σωθούν οι καθηγηταί από την μανίαν της αποικιοκρατίας».
Και εγένετο, λοιπόν, ΟΕΛΜΕΚ! Μια Οργάνωση, η οποία μέχρι και το 1960 δρούσε ουσιαστικά ως εθνική έπαλξη, όπως μας πληροφορεί ο Κ. Λυμπουρής στο βιβλίο του Η ίδρυση της ΟΕΛΜΕΚ και η λειτουργία της από το 1953 μέχρι και το 1960 (2005). Αναμενόμενο… Άλλες εποχές, άλλα οράματα, άλλα προτάγματα.
Όμως η σημερινή εποχή θέτει ρητά και επιτακτικά τα δικά της προτάγματα, τα δικά της αιτήματα και μάς καλεί να αναμετρηθούμε με τις πολυεπίπεδες προκλήσεις της: εκπαιδευτικές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές. Αυτή η διαδικασία απαιτεί από τον καθένα και την καθεμιά, πόσο μάλλον από ένα οργανωμένο σύνολο, φύση συμβατή με την ανανέωση, τον μετασχηματισμό και την αλλαγή. Αλλαγή σε ιδέες, νοοτροπίες, στοχεύσεις, προσεγγίσεις, διαδικασίες... Είμαστε ως εκπαιδευτικοί, μέλη αυτής της ιστορικής Οργάνωσης, έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
«Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα και στενεύει», μάς θυμίζει ο Γιώργος Σεφέρης, ο άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να χαλάσει τα τέρατα που οικοδομήσαμε και να δώσει ξανά ελπίδα και προοπτική. Η συνταγή παραμένει η ίδια, αιώνες τώρα. Οι άνθρωποι αποτελούν το κλειδί... Αυτούς, λοιπόν, τους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, θα πρέπει να αναζητήσουμε μέσα από τα ψηφοδέλτια όλων των Εκπαιδευτικών Κινήσεων που κατέρχονται στις επερχόμενες εκλογές της ΟΕΛΜΕΚ της 25ης Μαΐου. Αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν να ακούν, να συνεργάζονται, να συνθέτουν, να διαλέγονται, να διαβουλεύονται κριτικά, μακριά από τον φανατισμό και την τοξικότητα αλλότριων κινήτρων και σίγουρα εντός των τειχών του αναγκαίου συνδικαλιστικού πολιτισμού, που θα πρέπει επιτέλους να δομηθεί σε στέρεες βάσεις. Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, τα τελευταία χρόνια τέθηκαν οι βάσεις αυτού του οικοδομήματος. Σε τέτοιους, λοιπόν, ανθρώπους θα πρέπει να εμπιστευτούμε τα κλειδιά της Οργάνωσης την επόμενη μέρα των εκλογών, για να την οδηγήσουν μπροστά.
Όσο κι αν η πραγματικότητα πολλές φορές μας γειώνει αποκαρδιωτικά, η προσπάθεια πρέπει να γίνεται με ελπίδα και αισιοδοξία! Είναι νομίζω ενθαρρυντικό το γεγονός ότι σιγά-σιγά φαίνεται να δημιουργείται εκείνη η κρίσιμη μάζα, που μπορεί να ανοίξει δρόμους για κάτι τέτοιο! Η πρόκληση ωστόσο βρίσκεται μπροστά μας…
*Πρώην Πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ
Υποψήφιος της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
