ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*
Σιγά σιγά έρχεται η κούραση σαν ύπουλο φίδι που σέρνεται κάτω από τα ξερά χόρτα μέχρι να σου κάνει την έκπληξη και να σε δαγκώσει εκεί που το περιμένεις λιγότερο.
‘Έτσι και τώρα η εμφάνιση του φιδιού της παραβατικότητας είναι παντού. Πληθαίνουν τα φίδια στα ξερά χόρτα της εκπαίδευσης. Και στεκόμαστε ανήμποροι να υπομένουμε καρτερικά ( αλήθεια σε τι προσμένουμε πλέον,) την επόμενη μέρα στο σχολείο μας, στο γήπεδο μας, στις αλάνες μας και στις γειτονιές μας. Το «κάθε πέρσι και καλύτερα» έχει γίνει πλέον σλόγκαν για όλους μας παντού σε αυτό τον τόπο. Σε κάποια σχολεία η βία και η παραβατικότητα έχουν κτυπήσει κόκκινο αλλά κάποιοι επιλέγουν συνειδητά να μην ασχολούνται με αυτά.
Οι εκπαιδευτικοί είναι ως συνήθως στην μπούκα του κανονιού. Ακόμα και σήμερα που ένας συνάδελφος μας κινδύνεψε από αιωρούμενες καρέκλες διάβασα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι «καλά να πάθουν οι εκπαιδευτικοί» και ότι « αφού αμείβονται με 100 ευρώ την ώρα, δεν πειράζει αν κατά λάθος φάνε και καμιά καρέκλα στο κεφάλι.» Είναι αυτό που λέμε επικείμενοι κίνδυνοι του επαγγέλματος. Μάλιστα! Καιρός είναι να βρούμε καμιά ασφαλιστική εταιρεία να μας ασφαλίσει στον χώρο εργασίας μας για τις καρέκλες, τις κροτίδες και τις αδέσποτες μπουνιές που μπορεί να μας βρουν κατευθείαν από τον ουρανό που τις στέλνει. «Ουρανοκατέβατα» όλα αυτά που λέμε.
Όλοι αυτοί που ανοίγουν μέτωπο με τους εκπαιδευτικούς φυτεύουν στα παιδιά τους τους σπόρους της αμφισβήτησης και της αντιπαλότητας. Είμαστε οι τυχεροί που «κάθονται δυο μήνες το καλοκαίρι» ή αυτοί που «βρέξει χιονίσει πιάνουν τον μισθό τους» . Φευ! Όλοι ξέρουν επίσης πώς να κάνουν την δική μας δουλειά και έχουν να προτείνουν διάφορα. Παράξενο! Δεν θυμάμαι εμείς ποτέ να πάμε να πούμε στον οικοδόμο ή τον υδραυλικό ή τον γιατρό πώς να κτίζουν ή να φτιάχνουν βρύσες ή να θεραπεύουν ασθενείς. Χρόνια τώρα η εκάστοτε πολιτεία μεθοδεύει αυτή την αμφισβήτηση και την εχθρότητα ενάντια στους εκπαιδευτικούς. Πολύ βολικό για τους πολιτικούς μας με τα δεκάδες τους αμαρτήματα να κατευθύνουν αυτό τον θυμό που υποβόσκει σε αυτήν την κουρασμένη από τις πληγές κοινωνία σε λάθος κατεύθυνση,
Τα προβλήματα των παιδιών είναι τεράστια και όσο απαντούμε σε αυτά με αγάπη, πολλές φορές εισπράττουμε αδιαφορία, ειρωνεία και αχρείαστο θυμό. Ο πακτωλός της ύλης και το γεγονός ότι τα παιδιά νιώθουν να πιέζονται από παντού, φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Αυτό που λέμε « φιλότιμο» το οποίο αποτελούσε ένα βασικό όπλο στην αντιμετώπιση της παραβατικότητας έχει αδυνατίσει πλέον τόσο που θυμίζει κυανόκρανο στην πράσινη γραμμή. Η ανάγκη για οριοθέτηση φαίνεται περισσότερο από ποτέ μεγαλύτερη, καθώς τα αποκαρδιωτικά αποτελέσματα ακόμα και μιας απλής μέρας σε κάθε σχολείο μας το δείχνουν. Το να δείχνουμε αγάπη στα παιδιά μας δεν σημαίνει να τα βάζουμε στον αυτόματο πιλότο και δεν σημαίνει ότι πρέπει να δικαιολογούμε το κάθε τους ατόπημα. Ευτύχημα θα ήταν τα παιδιά να είχαν διδαχτεί πολύ νωρίς, ίσως από προ νηπιακή ηλικία το μάθημα του αυτοέλεγχου και της οριοθέτησης. Αλλά τα οικονομικά και τα προσωπικά προβλήματα που ταλανίζουν τους γονείς συνθέτουν ένα ακόμα φαύλο κύκλο. Πολλοί γονείς παλεύουν για το μεροκάματο σε αυξανόμενα δύσκολες συνθήκες και δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους.
Στην μετά κόβιτ εποχή, κακά τα ψέματα, πρώτος δάσκαλος είναι το ΤΙΚ ΤΟΚ και δεύτερος το ΙSTANGRAM. Αυτές οι πλατφόρμες που έρχονται από το εξωτερικό και προωθούν την κουλτούρα της μη κουλτούρας και προσπαθούν να παράγουν αρνιά ή λύκους κατά προτίμηση, διδάσκουν και έχουν τους καλύτερους μαθητές. Δέκα χρόνια πριν πάλι η παραβατικότητα αλώνιζε αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είχε την μορφή που έχει σήμερα. Τότε ο διαδικτυακός εκφοβισμός ήταν στα σπάργανα του, τώρα έχει γίνει « κοπέλι» που λένε και οι φίλοι μας οι Κρητικοί στην επώνυμη σειρά και έχει « ξεσκολίσει». Τώρα το να είσαι μέλος σε συμμορία και να είσαι παρεάκι με τους εκάστοτε κακούς είναι μεγαλύτερο παράσημο από εκείνο του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Τώρα να κρατάς σιδερογροθιές και να ξεμαλλιάζεσαι είναι τιμή και μεγαλείο. Αλίμονο σε εκείνα τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκφοβισμού γιατί οι πληγές που τους ανοίγονται πιθανόν να μην κλείσουν ποτέ.
Τα γράμματα δεν είναι της μόδας.,, κρίμα γιατί φαίνεται ότι τώρα τα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ μορφωμένους ανθρώπους και χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ μια στοιχειώδη ευγένεια. Στις τάξεις αυτό τείνει να είναι «όνειρο θερινής νυκτός». Αμήχανα το υπουργείο κοιτά και κάποτε βγάζει και καμιά εγκύκλιο. Την ίδια ώρα στα σχολεία βρέχει « καρέκλες, γόμες, σίδερα, εμπρησμούς κλπ». Την ίδια ώρα το ουσιαστικό έργο των εκπαιδευτικών που κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι αυτό το γραφικό των παππούδων μας «να βγάζουμε ανθρώπους» γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Είναι ζήτημα χρόνου πλέον να θρηνήσουμε το πρώτο θύμα. Αν είναι εκπαιδευτικός, μικρό το κακό… αναλώσιμα αγαθά έχουμε καταντήσει άλλωστε.
Ναι, μην ξεχνιόμαστε. Στην επόμενη συνάντηση στο υπουργείο, στη Βουλή και δεν ξέρω και εγώ που αλλού, θυμηθείτε… Και εκεί που συζητάτε, να καλή ώρα σαν προχθές που μιλούσατε για τα βάσανα των κακορίζικων των οδηγών λεωφορείων που κινδυνεύουν να τους κάνουν παρανάλωμα του πυρός από κροτίδες και πάσης φύσεως παρόμοια αγαθά στην προσπάθεια τους να βγάλουν το μεροκάματο, αναλογιστείτε τις τεράστιες ευθύνες που σας αναλογούν. Είπαμε βρέχει από κοτόπουλα μέχρι τραπέζια και καρέκλες στα σχολεία και εμείς δεν κρατάμε ομπρέλες. Α, και κάτι τελευταίο, την ώρα που θα τελειώσει η επόμενη σας συνάντηση για αυτό το θέμα και ετοιμάσετε την επόμενη δήλωση ή εγκύκλιο, ποιο από τα δύο πρώτα δεν ξέρω, σας παρακαλώ ο τελευταίος που θα φύγει, ας σβήσει το φως. Έτσι και αλλιώς, σε σκοτάδια ζούμε όλοι μας.
*Εκπαιδευτικός Μέσης
