Μην δώσετε τα κλειδιά. Κρατήστε τα μέχρι τέλους

ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*

Λένε ότι όταν δεν μπορείς να σώσεις ένα σπίτι από μια καταστροφή, ας πούμε πλημμύρα ή πυρκαγιά ή ένα βασανιστικό χρέος ,τότε ίσως δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να το παραδώσεις σε έναν άλλο που ίσως το γλιτώσει… Ποιος ξέρει, ίσως αυτός να έχει έναν τρόπο να αντλήσει τα νερά που μπάζουν από παντού ή ίσως έναν κουβά νερό παραπάνω από σένα σε περίπτωση πυρκαγιάς και να το γλιτώσει. Ίσως ο άγνωστος αυτός με τα άμφια του σωτήρα  να ξέρει ένα δυο πραματάκια παραπάνω από σένα και να έχει κάνει με σοφία τα κουμάντα του και να μπορεί να πληρώσει το δάνειο στην τρίτη περίπτωση που αναφέραμε.

Να πάρτε παράδειγμα τους πολιτικούς και οικονομικούς φωστήρες του τόπου μας που σε ώρες κρίσιμες για την οικονομία του τόπου αυτοί έχοντας εν σοφία κάνει τα κουμάντα τους, τα κατάφεραν και δεν κουρεύτηκαν και ίσως βγήκαν κερδισμένοι ακόμα. Αμέ, είναι σαν εσάς και εμάς τους αχαΐρευτους;

Σε αυτόν τον άνθρωπο, λοιπόν, σε περίπτωση που βλέπεις το οικοδόμημα σου να καταρρέει, δώσε τα κλειδιά… και μην το σκεφτείς πολύ.. απλά δώσε τα να πάει το θέμα παρακάτω και να βρει την λύση του. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, κοιτάζω πολύ τα παπούτσια μου… Πάει, μουρλαθήκαμε εντελώς… Τα κοιτάζω με μίαν  επιμονή έντονη λες και αυτά θα μου δώσουν τις λύσεις που ψάχνω στα θέματα μου… τα κοιτάζω ίσως γιατί φορώντας τα τρέξω να φύγω κάπου που η γύρω μου θλιβερή πραγματικότητα  δεν θα με πνίγει πια. Και έχω απόλυτη σιγουριά, αγαπητοί συνάδελφοι,  ότι και εσείς κοιτάζετε τα παπούτσια σας. Τα κοιτάζετε γιατί δεν ξέρετε που αλλού να κοιτάξετε… τα κοιτάζετε γιατί δεν θέλετε να κοιτάξετε γύρω σας και να δείτε παιδιά να συμπεριφέρονται με τρόπους αλλότριους στην παιδική τους φύση, έρμαια ενός εγκληματικού πλέον διαδικτυακού κόσμου που τα βάζει να κάνουν challenges που περιλαμβάνουν το κράτημα της αναπνοής τους σε σημείο που να κινδυνεύει η ίδια τους η ζωή ή να δέρνουν ένα άλλο παιδί μέχρι να πέσει αιμόφυρτο ενώ οι γύρω θεατές να γιουχαΐζουν ενθαρρύνοντας έναν ακόμα θύτη- θύμα.  Τα κοιτάζετε για να μην δείτε τις κλωτσιές και τις μπουνιές που ίσως πέφτουν καθημερινά εκεί που είστε.

Αλήθεια, που φτάσαμε; Ακόμα και στο σπίτι σας που ίσως τα παπούτσια σας έχουν αντικατασταθεί από τις παντόφλες σας και κάθεστε στον καναπέ σας μπροστά από την τηλεόραση, με τρόπο βλέπετε να παρελαύνουν στους τίτλους ειδήσεων καθημερινά ειδήσεις που αφορούν σχολικά περιβάλλοντα που περισσότερο θυμίζουν ρινγκ παρά σχολεία με κραυγαλέους τίτλους ειδήσεων όπως « μαθητές σε σχολείο στην Αμμόχωστο έδειραν συμμαθητή τους στέλνοντας τον νοσοκομείο με σπασμούς». Ναι, ίσως το θέμα «σχολείο» να πουλά και ίσως όλη αυτή η δημοσιότητα να κρούει έντονα τον κώδωνα του κινδύνου στους αρμόδιους. Από την άλλη, σε αυτή τη χώρα όλα βγαίνουν στο φως και μένουν στο σκοτάδι. Λύση καμμιά, πράσινο φως στην άκρη του τούνελ ποτέ δεν βλέπουμε. Αλλά οι επιτροπές και τα πορίσματα πάνε σύννεφο. Παράπονο κανένα  δεν έχουμε.

Ευτυχώς τώρα λέω, που προχτές διάβασα ένα άρθρο για κάποιους μαθητές στο Ηράκλειο της Κρήτης που πήραν κάτι ουσίες ονόματι snooze και αρρώστησαν, είχαν παραισθήσεις κλπ. Κάνω τον σταυρό μου. Ευτυχώς τέτοια στα σχολεία μας δεν έχουμε. Ευτυχώς τα δικά μας παιδιά ούτε από ηλεκτρονικό τσιγάρο ούτε vape ούτε ουσίες και οινοπνεύματα ούτε τίποτα τέτοια. Φύου, ευτυχώς. Για μια στιγμή και μόνο στη σκέψη κρύος ιδρώτας πάει να με λούσει.

Γιατί, τα παιδιά και τα μάτια μας. Είναι το μέλλον μας και εμείς ολοένα και βαδίζουμε προς το παρελθόν. Έκκληση κάνω  στους γονείς. Τα παιδιά και τα μάτια μας γιατί ολοένα και πληθαίνουν τα ανεξέλεγκτα και τα παράξενα. Ολοένα και περισσότερα παιδιά παθαίνουν κρίσεις πανικού και αγχώδεις διαταραχές. Και όταν τα βλέπεις στο διάλειμμα, στις σκάλες, στην τάξη, παντού έχουν νεύρα. Πολλά νεύρα. Μα που τα βρήκαν τόσα νεύρα πια; Γιατί; Τι είναι αυτό που τα απασχολεί; Με το παραμικρό πετάγονται πάνω έτοιμα για καυγά.. Οι καλοί τρόποι φαντάζουν όνειρο θερινής νυκτός στο   «κάθε πέρσι και καλύτερα». Γιατί; Γιατί τον καιρό των μανάδων μας που οι δεκάρες ήταν τρεις και μία και ένα καρβέλι έφτανε και περίσσευε για να είναι κανείς ευτυχισμένος, τα παιδιά όταν δεν βοηθούσαν στον κάματο έτρεχαν στις αλάνες ευτυχισμένα; Τι λέω πια; Για ποιες αλάνες μιλώ που όλα κτίστηκαν γύρω μας και μας έκλεισαν χωρίς φως κάπου στη μέση; Και αν κατά τύχη βρουν και καμμιά αλάνα κινδυνεύουν από επίδοξους παιδεραστές μέχρι τον κάθε ασυνείδητο οδηγό που θα περάσει από εκεί…

Kαι όπως γράφονται αυτά, τα γεγονότα τρέχουν και εμείς δεν τα προλαβαίνουμε πια. Να σου οι τελευταίοι τίτλοι στο διαδίκτυο. «Μαθητής κτύπησε με βέργα οδηγό λεωφορείου» ή «νεαροί έκαψαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο του δήμου Λακατάμειας» και « προέβησαν σε βανδαλισμούς». Έχουμε χάσει την μπάλα, το κάθε ματς και σε λίγο πάει θα χάσουμε και το γήπεδο. Όλα αυτά με επίκεντρο παιδιά. Παιδιά που κρύβονται κάτω από το καθεστώς του « ανήλικου» και όλοι παίζουν κρυφτούλι πίσω από τις ευθύνες τους. Μέχρι να θρηνήσουμε το πρώτο θύμα. Τότε τι χαμπάρια θα έχουμε; Ή θα πάμε στη σύνθεση μιας διερευνητικής επιτροπής για διερεύνηση ενός ακόμα θέματος με την έκδοση ενός πορίσματος που θα καταλήξει εκεί που κατέληξαν όλα τα άλλα, σε μια στοίβα από αζήτητα να πιάνουν αράχνες; Στο κάτω κάτω γιατί φτιάχνουμε τους κανονισμούς; Για να παιδευόμαστε να βρίσκουμε δικαιολογίες και να αφήνουμε ατιμώρητο όποιον τους σπάζει;

Στο επίκεντρο έχουμε πάντα να κάνουμε με παιδιά. Αυτά τα παιδιά που χρειάζονται οριοθέτηση προτού να είναι αργά. Και κατά βάθος χρειάζονται  προστασία από όλα αυτά γύρω τους και μέσα τους. 

Ποιος θα τα προστατεύσει και ποιος θα τα οδηγήσει στο καλό και κυρίως ποιος θα τα κάνει ευτυχισμένα; Με τι προσόντα θα τα καταφέρουν και με ποιες δυνάμεις όταν εμείς δεν αφήνουμε ούτε αεράκι να περάσει από πάνω τους, αν αυτά δεν το επιθυμούν; Με τι φόντα θα στηθεί η καινούργια πολυπολιτισμική κοινωνία μας όταν δεν έχουμε τη δύναμη του μέλλοντος;

 Όλα αυτά σε μια ημικατεχόμενη  πατρίδα μια σταλιά. Τώρα αυτή τη στιγμή που μιλούμε κάτι συμπολίτες μας στον Άγιο Δομέτιο  βιώνουν μια νέα σιωπηλή εισβολή που γίνεται πάλι με τις ευλογίες όλων. Αυτή τη στιγμή η νεκρή ζώνη βήμα - βήμα είναι υπό καθεστώς κατοχής. Όλοι μούγκα στη στρούγκα. Σε όλους αυτούς τους κινδύνους αυτά τα παιδιά που καθημερινά χάνουν τον δρόμο τους στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του διαδικτύου και της παραβατικότητας θα πρέπει να κρατήσουν κερκόπορτες.  

Κρύο κάνει πολύ …. Δεν ξέρω. Θα το χάσουμε το σπίτι. Δώστε τα κλειδιά… σε αυτούς τους υψηλά ιστάμενους ίσως και τα «κουμαντάρουν». Δώστε τα κλειδιά αυτού του οικοδομήματος που λέγεται δημόσιο σχολείο και που λόγω της αυξημένης παραβατικότητας καταρρέει.

Κοιτάζουμε ξανά, αγαπητοί συνάδελφοι, τα παπούτσια μας. Όχι, μην δώσετε τα κλειδιά. Ως το τέλος θα το παλεύουμε μέσα στις αντίξοες συνθήκες της καθημερινότητας μας. Μέχρι να κάνουμε εκείνο το παιδί που βρίζει, να βρίζει λιγότερο, εκείνο που καπνίζει να καπνίζει λιγότερο, εκείνο που το έχουν στον αυτόματο πιλότο να νιώθει ότι κάποιος κάπου το νοιάζεται και να πιστέψει στον εαυτό του, εκείνο που κλέβει να έχει εν συναίσθηση και εκείνο που είναι εθισμένο στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ότι έξω από το παράθυρο του ένας άλλος κόσμος αληθινός το περιμένει. Θα κάνουμε εκείνη την υπομονή που ξέρετε. Την  ιώβειο.. Θα καλέσουμε ακόμα μια φορά τους υπεύθυνους να γίνουν επιτέλους υπεύθυνοι και να ανταποκριθούν στην ώρα μηδέν της κοινωνίας.

Τελικά μην δώσετε τα κλειδιά. Κρατήστε τα μέχρι τέλους.

*Εκπαιδευτικός Μέσης Γενικής