Η ηθική και νομική ευθύνη όλων μας για τις συνθήκες διαβίωσης όταν η φοίτηση και η στρατιωτική θητεία, είναι δια νόμου, υποχρεωτικά.
ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΧΑΤΖΗΓΕΡΟΥ*
Διανύουμε πολυήμερους καύσωνες και ακραία καιρικά φαινόμενα εδώ, αλλά και ανά τον Κόσμο. Στα πλείστα στρατόπεδα και σχολεία της Κύπρου, όπου δηλαδή συναθροίζεται μεγάλος αριθμός ανθρώπων, δεν υπάρχουν κλιματιστικά. Χρειάζεται ισχυρή πολιτική απόφαση για το πώς αυτό θα τροποποιηθεί για να μην είναι εις βάρος της υγείας ή/και της ζωής στρατιωτών/μαθητών (και εκπαιδευτικών).
Αυτό που συμβαίνει, με τη θερμοπληξία στρατιωτών (και όχι μόνο) δεν πρέπει να μας εκπλήττει, αφού κανένας μας δεν αντέχει σε έτσι υψηλές θερμοκρασίες χωρίς κλιματισμό. Ακόμη περισσότερο, οι στρατιώτες και οι μαθητές διότι, 1. βρίσκονται, επί το πλείστον, σε κλιματολογικά ακατάλληλες σχολικές και στρατιωτικές αίθουσες, 2. είναι συνηθισμένοι μέσα στα κλιματιστικά στο σπίτι τους και αλλού, και 3. δεν έλαβαν εκπαίδευση για να επιβιώνουν σε θερμοκρασίες Σαχάρας. Ειδικά οι στρατιώτες, ξέρουμε ότι δε θα γίνουν ανθεκτικότεροι ή survivors, παίζοντας το παιχνίδι «ποιος αντέχει στην υψηλότερη θερμοκρασία χωρίς να πεθάνει». Survivors θα γίνουν, όπως αποδεικνύεται, άθελά τους.
Τα σχολεία ανοίγουν την 1η Σεπτεμβρίου και οι θερμοκρασίες θα είναι σε αυτά τα επίπεδα, εκτός αν γίνει κάποιο θαύμα. Είναι αδύνατο να ζητούμε οι μαθητές να αντέχουν από τις 7:30 π.μ .- 1:35 μ.μ., με μόνο 1, και αν είναι τυχεροί, 2 (όχι πάντοτε λειτουργικούς) ανεμιστήρες τοίχου. Δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε ότι θα έχουμε επεισόδια θερμοπληξίας, ακόμη και αν δεν εκτίθενται στον ήλιο. Εντός των τάξεων, οι θερμοκρασίες ελάχιστα διαφοροποιούνται σε πολλά από τα σχολικά κτίρια. Μετρήστε λοιπόν, 25 μαθητές σε αποστάσεις αναπνοής ο ένας από τον άλλο (τα τμήματα, κυρίως στα Γυμνάσια, είναι υπερπλήρη όπως είναι υπερπλήρη τα περισσότερα σχολεία Μ.Ε.).
Εδώ και τώρα, λοιπόν, επιβάλλεται να διαφοροποιηθεί η πολιτική και ο προγραμματισμός που αφορά στην εγκατάσταση κλιματιστικών στα σχολεία (και στα Στρατόπεδα άμεσα), διότι η κατάσταση από τον Σεπτέμβρη δύσκολα θα είναι υποφερτή. Μπορεί στο παρελθόν τα κτίρια και η υποδομή τους να ήταν συμβατά με τις τότε συνθήκες διαβίωσης, αλλά όχι πια. Σαφώς υπάρχει μεγάλο οικονομικό κόστος για συνολική κλιματολογική αναβάθμιση των κτιρίων, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχουμε την πολυτέλεια να παραβλέψουμε αυτή την ανάγκη.
Όσο για τα στρατόπεδα, και τους στρατιώτες που δε βρίσκονται σε κλιματιζόμενες αίθουσες - είναι αντιληπτό σε όλους ότι δεν είναι θέμα εξάσκησης των αντοχών, αλλά απλής γνώσης και λογικών συμπερασμάτων ότι ο ανθρώπινος οργανισμός αδυνατεί να αντέξει αυτά τα νέα καιρικά φαινόμενα και θα χρειαστεί χρόνο να αναπροσαρμοστεί για να επιβιώσει.
Μέχρι να γίνει αυτό, κανένας μας δε δικαιούται να βάζει σε κίνδυνο την υγεία οποιουδήποτε και να τον καταδικάζει σε συνθήκες για τις οποίες δεν έχει επιλογή, εφόσον η φοίτηση μέχρι τα 15 χρόνια και η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτικά. Από αυτό, συνάγεται ότι το κράτος έχει την ευθύνη και υποχρέωση ως προς τις συνθήκες διαβίωσης στις οποίες υποβάλλει τον στρατιώτη και τον μαθητή.
*Διευθύντρια Σχολείου Μέσης Εκπαίδευσης
Πρόεδρος ΣΕΔΜΕΚ
