ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*
Αντιμέτωποι με τη σημαντική μείωση ή σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και την εξαφάνιση των υλικών της μνήμης, όπως την αρχαία ελληνική γλώσσα ή την ιστορία, την τέχνη, τη φιλοσοφία και γενικά τον ελληνικό μας πολιτισμό απο τα σχολεία, φτάνουμε όλο και πιό κοντά στον αφανισμό του Κυπριακού Έθνους.
Το πρόσωπο που επηρεάζεται από αμνησία δεν ξέρει ποιος είναι και αδυνατεί να παράσχει κατεύθυνση στην ύπαρξή του. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για τα έθνη: Λαός χωρίς ιστορία είναι λαός χωρίς μέλλον. Η ζωτικότητα της μνήμης είναι η προϋπόθεση κάθε ανθρώπινης προόδου. Αν το παρελθόν είναι ηθικά κενό, αν δεν υπάρχουν μηνύματα και μαθήματα παραδεκτά από το σύγχρονο πνεύμα, τότε είμαστε καταδικασμένοι να ξαναζήσουμε τις ίδιες εμπειρίες και τα ίδια λάθη.
Όταν ένα έθνος στερείται της βάσης για ηθική και πολιτιστική ανάπτυξη, όταν ένα έθνος δεν γνωρίζει την ιστορία και την προέλευσή του, αυτός ο λαός είναι σαν ένα σπίτι χτισμένο στην άμμο και με το παραμικρό φύσημα του ανέμου, θα θρυμματίζεται σαν χάρτινος πύργος.
Ο λαός μας υποφέρει από μια σοβαρή κρίση ηθικής ταυτότητας, πνευματικής και κοινωνικής, η οποία οφείλεται σε ισχυρές αρνητικές εξωτερικές επιρροές.
Η απληστία, ο νόμος του δυνατού, η δύναμη του χρήματος είναι μεταξύ πολλών παραγόντων που οδηγούν στην αποκτήνωση του ανθρώπου, στον ξεπεσμό σε τέτοιο επίπεδο ώστε οι απατεώνες, οι εγκληματίες, οι κακοποιοί σήμερα τυγχάνουν σεβασμού λόγω των υλικών και οικονομικών πόρων που έχουν αποκτήσει με τον ιδρώτα και την κούραση των άλλων.
Αυτοί οι νεόπλουτοι γεμάτοι αλαζονεία και επιδειξιμανία είναι οι ισχυροί άνδρες της κοινωνίας μας σήμερα, και «παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους» πού πρεσβεύουν ένα καλύτερο μέλλον χωρίς προσπάθεια και κόπο.
Φτάσαμε σε μια κοινωνία όπου το κακό είναι ανεκτό, όπου βασιλεύει η ατιμωρησία, η ασυδοσία, σε μια κοινωνία καταδικασμένη σε αποτυχία, μια κοινωνία στην οποία οι περιθωριακοί έχουν γίνει τα πρότυπα και τα ινδάλματα των σύγχρονων νέων.
Είμαστε, ως ένα υιοθετημένο παιδί που δεν γνωρίζει την προέλευσή του και αρνείται να την μάθει χάρη στην ευτυχία που απολαμβάνει με τους θετούς του γονείς.
Η άγνοια είναι μια άλλη μορφή του θανάτου, μη γνωρίζοντας ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, την ιστορία μας, την ψυχή μας, τους προγόνους μας, τους εθνικούς μας ήρωες και όλους τους παράγοντες που συνέβαλαν θετικά στην ιστορία της Κυπριακής κοινωνίας, είναι σοβαρό αμάρτημα, ένα ασυγχώρητο λάθος που χρειάζεται άμεση διόρθωση.
Πρέπει να δεχθούμε την ιστορία μας, να μεταφέρουμε τα έθιμα μας στα παιδιά μας, ώστε να γνωρίζουν το παρελθόν τους και να είναι υπερήφανοι.
Η εκπαίδευση (ηθική, πνευματική, πολιτιστική) είναι το τσιμέντο για το θεμέλιο ενός έθνους.
Είναι οφθαλμοφανές ότι η ελληνική γλώσσα κινδυνεύει από αλλοίωση του χαρακτήρα και της ιδιοσυστασίας της, ενώ ενδεχομένως απειλείται και με πλήρη αφανισμό. Κινδυνεύει όχι μόνον από την επιρροή άλλων γλωσσών, αλλά και από την ανεπάρκεια των ίδιων των ομιλητών της, οι οποίοι παραμελούν την καλλιέργειά της ή αγνοούν την ιστορία της ή και τα δύο.
Δεν είναι τυχαίο που η γνώση της Ελληνικής γλώσσας από πολλούς μαθητές περιορίζεται στη στενογραφική γλώσσα που χρησιμοποιούν για να στείλουν μηνύματα. Πολλοί καθηγητές δηλώνουν ότι συναντούν λέξεις γραμμένες σε στενογραφικά (greeklish) σε φιλολογικά γραπτά του σχολείου σε ποσοστό 60%. Οι μαθητές παραγνωρίζουν ότι τα στενογραφικά δεν βοηθούν τη γλώσσα ή τον πολιτισμό μας. Μειώνοντας τις λέξεις, μειώνουμε ουσιαστικά και τον κόσμο μας, αφού τα όρια της γλώσσας μας είναι τα όρια του κόσμου μας.
Ας υπερασπιστούμε λοιπόν την Ελληνική γλώσσα και ας καταλάβουμε ότι ο ακρωτηριασμός της διδασκαλίας της ελληνικής λογοτεχνίας είναι ακρωτηριασμός της γλώσσας.
Τέλος, στην Κύπρο που ο Αττίλας καραδοκεί, απαιτείται εγρήγορση και όχι εφησυχασμός. Κινδυνεύουμε να χάσουμε την ελληνικότητα και την εθνική μας ταυτότητα, κινδυνεύουμε άμεσα με αφανισμό από τις επιβαλλόμενες αντιδημοκρατικές και θνησιγενείς λύσεις κάτω από εκβιασμούς και σκοπιμότητες.
Πρέπει λοιπόν να ανατρέξουμε στην ελληνική ιστορία μας που συναντάμε άπειρα παραδείγματα αναξιοπιστίας, υπονόμευσης, παράνομης κατοχής, και συνεχείς βλέψεις επεκτατισμού από τους εχθρούς μας.
Η θρησκεία και η γλώσσα αποτελούν κριτήρια της Ελληνικότητας μας και όπως υποστηρίζουν πολλοί Έλληνες ποιητές όπως ο Ελύτης, πρέπει να μνημονεύουμε Όμηρο, Παπαδιαμάντη, Σολωμό για να διατηρήσουμε ανόθευτη τη γλώσσα μας.
*Καθηγητής Πληροφορικής – Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης
dimitriarte@cytanet.com.cy
