Προστατέψετε τα παιδιά από τους γονείς των μικροφώνων και των μεγάλων δηλώσεων

Ιστορίες αντιπαραθέσεων και έκθεσης παιδιών στην τοξικότητα των ενηλίκων

ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΧΑΤΖΗΓΕΡΟΥ*

Με αφορμή αυτά που μπήκαν πρόσφατα στη σφαίρα της κακής προβολής των ΜΜΕ, και αφορούν στο τι συνέβηκε σε Σχολείο της Λευκωσίας για τετράδιο μαθητή και την απόφαση του γονιού του να δημοσιοποιήσει την ιστορία, θεωρώ αναγκαίο να προστατευτούν επιτέλους οι ανήλικοι από τη διαχείριση των «υπεύθυνων» ενηλίκων, οι οποίοι κάνουν πλιάτσικο εις βάρος τους.

Η μονόπλευρη ανάλυση μιας προσωπικής ιστορίας με τρόπο που βολεύει το αφήγημά μας, και όχι μιας σοβαρής ανάλυσης δεδομένων, μόνο πρόσθετη ζημιά μπορεί να προκαλέσει και σοβαρή καταπάτηση του δικαιώματος ενός παιδιού στην απόφαση αν θέλει η ιστορία του να παίζεται στα κανάλια προς τέρψιν του φιλοθεάμονος και κουτσομπολίστικου κοινού. Εδώ ακριβώς, χρειάζεται η παρέμβαση των Θεσμών - της Επιτρόπου για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Παιδιού, της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής, των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας (Περί Παίδων Νόμος) και η εξέταση ζητημάτων που αφορούν στη Δημοσιογραφική Δεοντολογία και όχι μόνο.

Όσοι σπουδάσαμε Συμβουλευτική, Ψυχολογία, Ψυχοθεραπεία και τα συναφή, και εργαζόμαστε μια ολόκληρη ζωή με και για τον/τη μαθητή/τρια, γνωρίζουμε από όλους σχεδόν τους θεωρητικούς και εμπειρικούς, ότι τα θεμελιώδη προβλήματα που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο μέχρι το τέλος της ζωής του, προκαλούνται τις πιο πολλές φορές, δυστυχώς, από αυτούς που τον έφεραν στη ζωή. Εμείς στα σχολεία το βλέπουμε και το ζούμε καθημερινά. Ο πόνος πολλών παιδιών, είναι ασήκωτος από τις κακές, τοξικές, αντιπαραθετικές ή προβληματικές σχέσεις εντός της οικογένειας και ειδικά στη σχέση με τον γονέα. Από την αμφισβήτηση της αγάπης του. Αυτά μεταφέρονται και εντός του σχολείου. Το παιδί αγωνιά να βρει στον εκπαιδευτικό, τον «άλλο γονέα» που θα αποκαταστήσει την αίσθηση του αγαπιέμαι, έχω αξία και είμαι ασφαλής. Κάποτε αυτό είναι εφικτό στο σχολείο και κάποτε όχι, διότι η ζημιά έχει ήδη γίνει. Επιπλέον, ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί πάντα να αναλαμβάνει με επιτυχία αυτό τον ρόλο ή να πραγματώνει αυτό τον σκοπό, παρόλο που αυτό θα ήταν το ιδανικό. Αυτό είναι ζήτημα μιας άλλης σοβαρής ανάλυσης, με άλλο στόχο και επιδίωξη.

Όχι, δεν αφήνω πίσω κανένα ενήλικα που ζημιώνει τα παιδιά. Αλλά, ο εκπαιδευτικός ελέγχεται για πολλά και καλώς αυτό γίνεται. Οι γονείς, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι Υπηρεσίες, είναι σχεδόν πάντα στο απυρόβλητο. Και αν συγκρίνουμε μεταξύ της ζημιάς που κάνει ο γονέας σε σχέση με αυτήν του εκπαιδευτικού, μιλούμε για ανυπολόγιστη έως, σε κάποιες περιπτώσεις, αθεράπευτη.

Με τη στάση ορισμένων καιροσκόπων που κρίνουν χωρίς να γνωρίζουν, απλά διαιωνίζεται ο πόνος ενός παιδιού, το οποίο ουδέποτε θα καταφέρει να καλύψει τα κενά που δημιουργούνται, διότι έγινε απλά υποκείμενο και αντικείμενο στη δημόσια ή ιδιωτική σφαίρα κάλυψης ανεπαρκειών και εγωπάθειας των σημαντικών ενηλίκων. Ενώ η συζήτηση θα έπρεπε να ήταν για το πώς η Πολιτεία πραγματικά στηρίζει τον μαθητή και πώς αυτός ενδυναμώνεται από γονείς και εκπαιδευτικούς για να διαχειρίζεται τις απαιτήσεις του σχολείου και της κοινωνίας, χάσαμε την ουσία στα φύλλα ενός τετραδίου.

Α ναι και κάτι ακόμη, που αφορά σε διεθνή επιστημονικά δεδομένα: όσα παιδιά έχουν Δ.Ε.Π.Υ. μπορούν να αναλάβουν, όπως αναμένεται και από τους υπόλοιπους μαθητές, την ευθύνη που τους αναλογεί σε ότι αφορά στις πράξεις και στη συμπεριφορά τους.  Δεν εξαιρούνται, εκτός αν κρατική Επιτροπή Ειδικών αποφασίσει διαφορετικά και εντός των πλαισίων της σχετικής νομοθεσίας. Όπως ακριβώς δεν απαλλάσσονται από ποινικά ή άλλα αδικήματα, σε όσα τηλεοπτικά κουτιά και αν βγει ο γονέας τους.

*Διευθύντρια,

Πρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Διευθυντών Μέσης Εκπαίδευσης Κύπρου