Όταν η εμπάθεια απέναντι στους Εκπαιδευτικούς οδηγεί σε αλαζονική δημοσιογραφία

ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΧΑΤΖΗΓΕΡΟΥ*

Διαβάζοντας το άρθρο του Χρήστου Αρβανίτη στον Φιλελεύθερο “Η αλαζονεία της αυθεντίας”, είναι εντυπωσιακό πόσο έξω μπορεί να πέφτει ένας έμπειρος αλλά εμπαθής δημοσιογράφος για το τι πραγματικά συμβαίνει στον χώρο του σχολείου και της εκπαίδευσης, όταν απλά λειτουργεί υποκειμενικά και με προκατάληψη. Σε ένα κείμενο που διαποτίζεται με ειρωνεία, εφηβικά επιφωνήματα και πιασάρικους χαρακτηρισμούς, αντί της σοβαρής ανάλυσης ενός ζητήματος, η προσέγγιση με απολυτότητα στη βάση του “όλα ή τίποτα”, παραπέμπει σε αυτό που λέμε, “κόλλημα με τους εκπαιδευτικούς”, δηλαδή εμπάθεια.

Γιατί εμπάθεια; Διότι ο κύριος Αρβανίτης, παρόλο που πιθανόν να γνωρίζει καλά την ελληνική γλώσσα, διάβασε, ερμήνευσε και έγραψε αυτά που ταιριάζουν με τις δικές του νοητικές κατασκευές και πεποιθήσεις. Εξού και θεωρεί ότι στο άρθρο μου "Προστατέψετε τα παιδιά από τους γονείς των μικροφώνων και των μεγάλων δηλώσεων", αναφέρομαι συλλήβδην σε όλους τους γονείς. Μια απλή ανάγνωση χρειαζόταν για να αντιληφθεί ο καθένας, πόσο μάλλον ένας δημοσιογράφος, ότι αναφερόμουν στη μικρή μερίδα γονέων των «μικροφώνων και των μεγάλων δηλώσεων» που αποζητούν να εξαιρούνται τα παιδιά τους από τους ίδιους σχολικούς κανονισμούς που ισχύουν για τους υπόλοιπους. Όντας και εγώ γονέας, αλλά και εκπαιδευτικός εδώ και δεκαετίες, θα ήταν αφελές να θεωρώ ότι όλοι οι γονείς είναι ίδιοι, ότι όλοι είναι υπερπροστατευτικοί και παρεμβατικοί, και ότι όλοι “είναι εχθροί μας”. Επιπλέον, φαίνεται σαν να μην ζει στην Κύπρο ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος και να μην γνωρίζει ότι ένα από τα πιο συχνά συμπεριφορικά/κοινωνικά φαινόμενα είναι η χρήση γνωριμιών και του «μέσου» μαζί με την απαίτηση απαλλαγής από την ευθύνη για τις πράξεις μας – ανηλίκων και ενηλίκων. Ευτυχώς, όχι ΟΛΩΝ κύριε Αρβανίτη. Το τονίζω για αποφυγή παρερμηνείας.

Και μιας και λέμε όλοι, εδώ η εμπάθεια οδηγεί σε πραγματική αλαζονεία. Όταν ένας δημοσιογράφος, αναφέρεται σε όλους τους Διευθυντές των σχολείων και σε όλους τους Εκπαιδευτικούς, με την παρότρυνση προς την Πολιτεία να μας διαλέγει καλύτερα για να έχουμε “χημεία” μεταξύ μας (δεν αντιλαμβάνομαι πώς αυτό είναι ποιοτικό και μετρήσιμο κριτήριο για τη διοίκηση των σχολείων), θεωρεί ότι κανένας και καμιά δεν έχει τις απαραίτητες ικανότητες “ενσυναίσθησης”, αντίληψης των προβλημάτων ορισμένων οικογενειών, και αντοχών για να “σηκώσουμε το βάρος” αυτών των προβλημάτων που “φορτώνονται” τα σχολεία. Το πώς κατέληξε ο Δημοσιογράφος σε αυτό το αυθαίρετο και συνάμα «δραματικό» συμπέρασμα ότι είμαστε περίπου σε πόλεμο με τους γονείς και τους μαθητές, είναι άξιο απορίας. Τι δηλαδη; Κατέδειξε η αντικειμενική δημοσιογραφική του έρευνα, ότι όλοι οι Διευθυντές και όλοι οι Εκπαιδευτικοί εκπίπτουμε των κριτηριών του; Τελικά ως τι γράφει; Ως δημοσιογράφος, ως πικραμένος γονιός, ή ως πολίτης που λέει τη γνώμη του;

Για να ξεκαθαρίσουμε, η άσκηση κριτικής, η προσεκτική αξιολόγηση δεδομένων, η ανάλυση παραμέτρων που αφορούν σε προβλήματα στα σχολεία και στην εκπαίδευση είναι απαραίτητα για να βελτιωνόμαστε. Ούτε όλοι οι εκπαιδευτικοί, διευθυντές σχολείων, υπηρεσιακές διοικήσεις, γονείς, μαθητές, δημοσιογράφοι κ.λ.π. συμπεριφέρονται πάντα με ορθό τρόπο.  Όταν υπάρχουν παρεκτροπές από οποιονδήποτε, το εξετάζουμε όσο πιο αντικειμενικά, ορθολογιστικά και ψύχραιμα γίνεται. Αυτό φυσικά αν θέλουμε όλοι να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Αν ο στόχος είναι απλά η αντιπαραθετική πυροδότηση, ο θόρυβος με ένα-δυο “ουάου”, και η “χολή” απέναντι σε ολόκληρο τον Κλάδο των Εκπαιδευτικών, επιμένω ότι το μόνο που ενδιαφέρει κάποιους (όχι όλους), είναι απλά τα μικρόφωνα και το “κατσιάρισμα” μέχρι ετσιθελικά να γίνει το δικό τους ή να περάσει ως θέσφατο, η δική τους άποψη.

*Διευθύντρια
Πρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Διευθυντών Μέσης Εκπαίδευσης Κύπρου