Όταν η δημοσιογραφία αστοχεί. Μια οφειλόμενη απάντηση στον Χρήστο Αρβανίτη

ΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΠΑΥΛΙΔΟΥ*

 Αγαπητέ Χρήστο, προσπαθώ να καταλάβω την ανεξήγητη επίθεση σου στην πρόεδρο του ΣΕΔΜΕΚ και διευθύντρια του Λυκείου Παλ/σσας κ. Έλενα Χατζηγέρου και πώς με αυτή την παρέμβαση σου υπηρετείς το δημόσιο συμφέρον.

Αν ήθελες να ερευνήσεις το περιστατικό με το τετράδιο του μαθητή, θα μπορούσες να μιλήσεις με όλους τους εμπλεκόμενους και να γράψεις κάποια αντικειμενικά συμπεράσματα σου για τον «χαμό» που έγινε,  συμβάλλοντας σε μια πιο ψύχραιμη οπτική των πραγμάτων.  Αν ήθελες απλά να αρθρογραφήσεις για να υπερασπιστείς το δικαίωμα των γονιών να παρεμβαίνουν στο σχολείο, στο υπουργείο ή στα ΜΜΕ για να επιλύουν τα προβλήματα των παιδιών τους, θα μπορούσες να επιχειρηματολογήσεις με συγκεκριμένες θέσεις, αρχές, ή και επιστημονικές απόψεις. Αν πάλι ήθελες να σχολιάσεις το θέμα της ανεπάρκειας κάποιων  διευθυντών να χειριστούν θέματα παιδιών με ιδιαίτερα προβλήματα,  θα μπορούσες να τεκμηριώσεις τις απόψεις σου με γεγονότα και στοιχεία ή να επιχειρηματολογήσεις εκτενώς για την αλλαγή του τρόπου διορισμού των διευθυντών.  Διότι προφανώς δεν είναι πολύ πειστικό ότι ένας τεχνοκράτης με διοικητικά προσόντα, όπως εισηγείσαι,  θα είχε περισσότερη ενσυναίσθηση σε μαθητές με ιδιαιτερότητες.

Δεν επέλεξες τίποτε από  όλα αυτά, αλλά επέλεξες να ειρωνευτείς την κ. Χατζηγέρου και τον Σύνδεσμο Διευθυντών  που ζητούν να σταματήσουν οι γονικές παρεμβάσεις στο Υπουργείο και στα ΜΜΕ σχολιάζοντας  με δύο «Ουάου»  τις απόψεις τους. Επέλεξες να αγνοήσεις την πραγματικότητα για το  ποιοι και με ποιο τρόπο  κάνουν παρεμβάσεις και πόσο άκομψα πολλές φορές  το Υπουργείο  Παιδείας ακυρώνει τις προσπάθειες καθηγητών και διευθυντών να είναι σωστοί και δίκαιοι απέναντι στο σύνολο των μαθητών, υποκύπτοντας προφανώς  στις πιέσεις «ημετέρων».  Καμιά ενσυναίσθηση δική σου για τις εύθραυστες ισορροπίες  και τη μικροδικαιοσύνη που οφείλει να έχει ένα σχολείο.

 Σχολιάζεις επίσης την ειλικρινή δήλωση της κ. Χατζηγέρου ότι «το παιδί αγωνιά να βρει στον εκπαιδευτικό  τον «άλλο γονέα» που θα αποκαταστήσει την αίσθηση του αγαπιέμαι, έχω αξία και είμαι ασφαλής και ότι κάποτε αυτό είναι εφικτό στο σχολείο και κάποτε όχι, διότι η ζημιά έχει ήδη γίνει» με μια απαράδεκτη για μένα  φράση  «άμα μας κάτσει, δηλαδή, καλώς…» που φανερώνει το λιγότερο αδυναμία να εκτιμήσεις  μια εκπαιδευτικό που τολμά να πει αλήθειες. Ναι, δεν μπορούν να κάνουν θαύματα όλοι οι εκπαιδευτικοί… 

Επέλεξες να  παρερμηνεύσεις την ξεκάθαρη άποψη της κ. Χατζηγέρου  που μιλούσε  για «τους γονείς των μικροφώνων και των μεγάλων δηλώσεων΄΄ και όχι όλους τους γονείς,  παρουσιάζοντας την να είναι  σε εμπόλεμη κατάσταση με  γονείς, μαθητές και Υπουργείο Παιδείας.   Η κ. Χατζηγέρου μιλούσε με παρρησία και με «σκληρές» εκφράσεις για τις περιπτώσεις «υπεύθυνων»  ενηλίκων   που κάνουν πλιάτσικο σε βάρος των  παιδιών τους. Ποια είναι η θέση σου για αυτούς τους ενήλικες με εισαγωγικά ή χωρίς εισαγωγικά;  Επί της ουσίας διαφωνείς με την πρόταση του ΣΕΔΜΕΚ που επίμονα ζητούν από το Υπουργείο να συμφωνηθεί  ένα ορθό πρωτόκολλο ή μια διαδικασία εξέτασης παραπόνων; Η κ. Χατζηγέρου είναι γνωστή υπέρμαχος της σωστής συνεργασίας με τους γονείς.  Ταυτόχρονα όμως πρέπει να υπερασπιστεί ως πρόεδρος του ΣΕΔΜΕΚ την αξιοπρέπεια των διευθυντών από ένα Υπουργείο που φαίνεται συχνά να υποκύπτει σε πιέσεις  κάποιων γονέων που φωνασκούν ή έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ.

Το να θεωρείς επίσης ότι τα εκπαιδευτικά θέματα  είναι απλά,  και ότι «δεν χρειάζονται και τόσο εξειδικευμένες γνώσεις, απλώς λίγη ενσυναίσθηση», φανερώνει άγνοια για την μικροκοινωνία ενός σχολείου που πρέπει να λειτουργήσει με κάποιους κανονισμούς και πρέπει να ανταποκριθεί σε πολλαπλές απαιτήσεις μέσα σε ένα πολύ προβληματικό περιβάλλον. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολυδιάστατα και πολύπλοκα είναι κάποια θέματα και πόσο δύσκολο είναι να παρθούν αποφάσεις για τις οποίες πολλές φορές δεν είσαι σίγουρος αν είναι οι σωστές.

Σίγουρα, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι κάποιοι διευθυντές ή κάποιοι καθηγητές είναι ανεπαρκείς ή δεν έχουν την ευσυνειδησία που απαιτείται. Σίγουρα  σε ένα σχολείο με εκατοντάδες μαθητές και δεκάδες καθηγητές είναι πιθανόν να γίνουν και άστοχοι ή λανθασμένοι χειρισμοί.    Όμως δεν μπορείς εν ονόματι κάποιων ανεπαρκών εκπαιδευτικών  να απαξιώνεις  αυτούς που πραγματικά μοχθούν μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες.  Η κ. Χατζηγέρου είναι μια από αυτές τις εκπαιδευτικούς, και  για αυτό γράφω αυτό το άρθρο για να υπερασπιστώ αυτούς τους πολύτιμους εκπαιδευτικούς μέσα στα σχολεία που παρόλη την απαξίωση που έχουν  συνεχίζουν να  αγωνίζονται βάζοντας  πάνω από όλα το συμφέρον των παιδιών.  Γράφω επίσης γιατί θεωρώ άδικη  την επίθεση σου που δυστυχώς φανερώνει μια προκατάληψη και μια εμπάθεια απέναντι στους εκπαιδευτικούς,  όπως  ήδη επεσήμανε  στην πολύ εμπεριστατωμένη απάντηση που έγραψε και  η ίδια για το άρθρο σου.

Κλείνοντας και συνοψίζοντας θέλω να πω ότι ενώ αναγνώρισες πολύ σωστά από την αρχή του άρθρου σου ότι τέτοια θέματα πρέπει να λύνονται σε επίπεδο σχολείου, δεν διευκρίνισες ποια θα πρέπει να είναι  η διαδικασία σε περίπτωση που δεν λύνονται μέσα στο σχολείο . Δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια διαδικασία που να διασφαλίζει ότι θα υπάρχει αλληλοσεβασμός  ανάμεσα στους εμπλεκόμενους φορείς;  Αυτό ζητούν οι διευθυντές και όχι την φίμωση των γονιών όπως πιθανόν εσύ θεώρησες.  Και είναι η πρώτη φορά που αρθρώνουν δυναμικά  λόγο  και απαιτούν από το Υπουργείο να επιλύσει επιτέλους με ένα ορθολογικό τρόπο αυτό το θέμα που συχνά εξευτελίζει και  τους  εκπαιδευτικούς και το υπουργείο Παιδείας και τους γονείς. 

*Εκπαιδευτικός