ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Σας έτυχε ποτέ να ήσασταν υπεύθυνος τμήματος; Αν η απάντηση σας είναι «ναι», τότε θα ξέρετε για τι φόρτο εργασίας μιλάμε, για την πληθώρα των ρόλων που καλείται ένας υπεύθυνος τμήματος να παίξει: Από τον ρόλο του εκπαιδευτικού μέχρι εκείνου του διακοσμητή χώρου (βλέπε τάξη), τον ρόλο του ταμία (βλέπε διάφορες εκδρομές και εκδηλώσεις μέχρι την διαχείριση του ταμείου της τάξης), τον ρόλο του διαχειριστή κρίσεων (βλέπε παραβατικότητα), τον ρόλο του διαπραγματευτή (βλέπε προβλήματα μεταξύ των παιδιών της τάξης), τον ρόλο του εμψυχωτή ( βλέπε ώρα πριν από το διαγώνισμα) και τον ρόλο του ντετέκτιβ (βλέπε επεισόδια μικροκλοπών και ζημιών στην τάξη)… Όλα αυτά σε ένα όμορφο πακέτο με ένα κόκκινο φιόγκο από πάνω που λέγεται «Υπεύθυνος τμήματος»… Θα μου πείτε με το αζημίωτο βέβαια… Ναι, δύο περιόδους ενώ χρειάζεστε ένα σωρό άλλες ώρες για να διεκπεραιώσετε όλα αυτά.
Σας έτυχε ποτέ να ήσασταν «πελεκάνος» (πολύ χωριάτικο αλλά ακριβές στην περιγραφή) ή επιδιορθωτής θρανίων ή τεχνικός επιδιόρθωσης συσκευών εντός σχολικού χώρου; Σας έτυχε ποτέ να ήσασταν πυροσβέστης γιατί με την πυρομανία που διακατέχει τους μαθητές μας να έχετε και αυτή την στιγμή στην καριέρα σας ως εκπαιδευτικος; Σας έτυχε ποτέ να μαζέψετε χαρτιά από το πάτωμα και να καθαρίσετε θρανία γιατί οι μαθητές τα έκαναν λίμπα φεύγοντας; Σας έτυχε ποτέ να σας βρίσουν είτε γονείς είτε μαθητές; Ή να πρέπει να προστατεύσετε τον εαυτό σας γιατί απλά κάνατε τη δουλειά σας σωστά; Σας έτυχε ποτέ να νιώσετε μόνοι μέσα στο πλήθος;
Αν η απάντηση είναι «ναι» , πολυταλαιπωρημένοι μου συνάδελφοι, τότε σίγουρα θα πρέπει να σας δοθεί κάποια εκτίμηση ή κάποια στήριξη τέλοσπάντων. Και τώρα ήρθε η ώρα της στήριξης σας και της αξιολόγησης σας. Επιτέλους, τέρμα στα αναχρονιστικά σχέδια του επιθεωρητισμού και της τεχνοκρατίας! Κάνουμε χώρο στο νέο….Τέρμα οι βαθμολογίες από το 40 … τώρα βάζουμε μπρος για το εκατό… Και ξέρετε το εκατό έχει πολύ χώροοοοοοοοο για να σας πάρει στην κορυφή ή στο πάτο αναλόγως προσόντων… Οι παλιές βαθμολογίες πάνε περίπατο και μπρος για την τελευταία σας βαθμολογία . Αν π.χ η τελευταία σας βαθμολογία ήταν 37, τότε το 37 σας γίνεται αυτόματα 92.5 … Και αυτό δεν είναι και πολύ ψηλό δυστυχώς με τα νέα δεδομένα. Γιατί το 93, το 94, το 95,το 96, το 97, το 98 και το 99 θα σας προσπεράσουν πολύ εύκολα. Θα μείνετε ασθμαίνοντας στα μέσα του δρόμου, κρατώντας παραμάσχαλα τα χαρτιά που μαζέψατε στη διάρκεια του έτους από τις παρακολουθήσεις σεμιναρίων και ημερίδων και δεν ξέρω και εγώ τι άλλων. Αν στόχος σας είναι μια προαγωγή στη θέση του βοηθού διευθυντή, καλύτερα να βάλετε μπρος για άλλα όνειρα. Γιατί δεν θα έχετε πια το σθένος να κάνετε το όνειρο σας πραγματικότητα . Με μια καθημερινότητα τόσο δύσκολη μέσα στο σύγχρονο κυπριακό σχολείο και μια πρόνοια του Νέου Σχεδίου Αξιολόγησης Εκπαιδευτικών που θα σας λέει ότι πρέπει να παρακολουθήσετε 50 ώρες σεμιναρίων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου πιθανότατα σε απογευματινό χρόνο, πως θα κάνετε αίτηση για βοηθός; Όταν εκτός από την προσωπική συνέντευξη, θα πρέπει να παρακαθίσετε σε εξετάσεις, τότε προς τι η επαγγελματική σας ανέλιξη; Αλήθεια, βλέποντας τους βοηθούς διευθυντές και τους αγώνες τους μέσα στα σχολεία, με την πληθώρα καθηκόντων που έχουν εκτός από τον διδακτικό τους χρόνο, ποιος ο λόγος κάποιος να θέλει να γίνει βοηθός διευθυντής; Για να περάσει από όλη αυτή τη διαδικασία όπου και προφανώς θα μπορεί να κοπεί ή έστω να επιτύχει για να τρέχει συνεχώς και να καλείται να διαχειριστεί επιτροπές, ομίλους, εκδρομές και την πρόνοια ενώ ταυτόχρονα να εφημερεύει σχεδόν καθημερινά και να πρέπει να αναλάβει τα πειθαρχικά παραπτώματα κάποιων μαθητών, που όλο και αυξάνονται, καθώς και την αναφορά αυτών των παραπτωμάτων σε γονείς που τις πλείστες φορές αρνούνται το φταίξιμο των παιδιών τους. Καλά κρασιά, που λέμε…
Όσο για τον ρόλο του διευθυντή, εδώ και αν έχουμε να πούμε, καθώς ο διευθυντής αντί να διευθύνει το σχολείο, θα γίνει συν βαθμολογητής των συναδέλφων του (συνάδελφοι του είναι, μην ξεχνιόμαστε) και θα πρέπει κάθε χρόνο τουλάχιστον δύο φορές να παρακολουθεί μαθήματα των συναδέλφων του στην τάξη. Τι το κακό με αυτό; Τίποτα, εκτός από το γεγονός ότι δεν έχουμε ποτέ δει διευθυντή να έχει ελεύθερο χρόνο σε σχολείο. Πάντοτε οι διευθυντές τρέχουν για τα διάφορα προγραμματισμένα, αλλά κυρίως και για τα διάφορα απρόοπτα που μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Άρα, τι θα συμβεί όταν ο διευθυντής φορτωθεί με αυτό το τεράστιο, επιπλέον καθήκον; Πως θα διοικεί το σχολείο; Ή ας το αφήσουμε στον αυτόματο, όπως τόσες πολλές αφήνουμε τόσα άλλα σ’ αυτόν το δύσμοιρο τόπο; Το πρώτο καμπανάκι με την έλλειψη ενδιαφέροντος από εκπαιδευτικούς για τη θέση του διευθυντή, ήδη, έχει κτυπήσει πρόσφατα. Το άκουσε κανείς;
Και τέλος, αγαπητοί συνάδελφοι, φτάνω σε μας τους απλούς καθηγητές. Εμάς που κάθε μέρα δίνουμε την ψυχή μας στην ταλαιπωρημένη έδρα μας. Που έχουμε απέναντι μας παιδιά από όλα τα φάσματα της κοινωνίας, με διαφορετικά επίπεδα και προσωπικότητες και που προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες τους μέσα σε τάξεις των 25. Που ακούμε πολλές φορές τα εξ’ αμάξης από μια κοινωνία που έμαθε (θα έλεγα κακόμαθε) να μας ψέγει με το παραμικρό.. Μιας κοινωνίας, που αντί να είναι δίπλα μας, βρίσκεται πολλές φορές καθοδηγούμενη από άλλους, απέναντι μας. Είμαστε αυτοί με τους παχουλούς μισθούς και τις διακοπές, που αναλόγως από ποιους έχουμε απέναντι μας, απέχουν, από 2 μήνες μέχρι 6. Μιας κοινωνίας που αν έψεγε με την ίδια ζέση τους πολιτικούς μας, τότε σίγουρα, θα είχε ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Αυτή η κοινωνία, λοιπόν, σε πρόσφατη έρευνα που διεξάγαγε ειδησεογραφικός σταθμός, ζητά επιτακτικά την αξιολόγηση μας. Λες και από αυτό κρέμεται η ζωή τους ή η καθημερινή τους επιβίωση. Το ψωμί στο τραπέζι τους που λέμε.
Ωραία, να το δεχτούμε το αίτημα. Φέρτε μας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ένα σχέδιο αξιολόγησης που θα ευκολύνει την καθημερινότητα μας. Το βρίσκετε τυχαίο που ολοένα και περισσότεροι εκπαιδευτικοί δεν φτάνουν καν στην σύνταξη και τα τινάζουν πολύ πιο πριν; Μόνο όσοι το βιώνουν, μπορούν να το καταλάβουν. Σχολείο σημαίνει τρέξιμο, πριν και μετά, οργάνωση και διαχείριση πολύ απαιτητικών τάξεων. Αντί να στηρίξουμε τους εκπαιδευτικούς και να οριοθετήσουμε τους μαθητές, περνούμε τη θηλιά στον λαιμό των νεοεισερχομένων συναδέλφων. Εκτός από το πολύ απαιτητικό πρόγραμμα της Προϋπηρεσιακής προβλέπεται και μια νέα εκδοχή του προγράμματος της Ενδοϋπηρεσιακής. Βάλτε σε αυτά και τα σχέδια της προσωπικής ανάπτυξης των εκπαιδευτικών στο πλαίσιο της Επαγγελματικής Μάθησης , προσθέστε και τις 24 διδακτικές περιόδους, την πιθανότητα να είστε σε δυο-τρία σχολεία, και τσουπ, έτοιμο το θανατηφόρο κοκτέιλ!
Τέλος, φθάνουμε στον άσο στο μανίκι! Την πρωτοφανή και έμμεση άρση της μονιμότητας, κάτι σαν «αλωση» που λέμε. Αν καταστείς κάτω από ατυχέστατες συνθήκες «ανίκανος», τότε ουέ και αλοίμονο.. θα σε αντέξουν μια, θα σε αντέξουν δυο, αλλά μετά «άντε γεια..». Τόση στήριξη θα έχεις. Αν, κατά λάθος, κάτι πάει λάθος και ανήκεις σε λάθος χώρο, είσαι κάπως ελεύθερο πνεύμα, δεν υπακούεις σε όλους τους κάποτε αλλοπρόσαλλους κανονισμούς, δεν διατηρείς διαπροσωπικές σχέσεις στον χώρο σου, τότε πας στράφι. Τέτοια αξιολόγηση μόνο τους «άριστους των αρίστων» θα κρατήσει.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Σας κούρασα, το ξέρω. Όπως ξέρω ότι δυστυχώς το «κάθε πέρσι και καλύτερα» ισχύει… όπως ξέρω ότι η παραβατικότητα έφυγε από το σχολείο και κυκλοφορεί κουκουλοφόρα στις γειτονιές … Όπως ξέρω πως στο τέλος της μέρας, όλα είναι ζήτημα αναπνοών. Το είχα πει πριν χρόνια. Το ξαναλέω τώρα. Απευθύνομαι σε όλους τους αρμόδιους φορείς:
Αφήστε τους εκπαιδευτικούς που κρατάνε Θερμοπύλες να αναπνεύσουν, να δημιουργήσουν, να διδάξουν. Δέστε πόσο καλά πάνε τα παιδιά μας στους διαγωνισμούς που κάνουν την Κύπρο περήφανη. Μην πείτε το ‘ευχαριστώ’. ‘Ενα χαμόγελο από τους μαθητές μας, ένα συγνώμη μασημένο μετά από μια παρεκτροπή μας αρκεί. Όχι, μην πείτε το ευχαριστώ που οφείλετε εδώ και δεκαετίες. Απλά, αφήστε μας να αναπνεύσουμε! Γιατί όλα είναι ζήτημα αναπνοών τελικά!
*Εκπαιδευτικός Μέσης Γενικής
