Η Οργάνωση Λειτουργών Τεχνικής Εκπαίδευσης Κύπρου (ΟΛΤΕΚ) με ανακοίνωσή της «καταδικάζει απερίφραστα τις βλάσφημες εικόνες που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες.
Το δικαίωμα του οποιουδήποτε να εκφράζεται ελεύθερα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας, δεδομένου βέβαια ότι δεν καταπατούνται δικαιώματα άλλων. Στην περίπτωση, όμως, που εξετάζουμε παρατηρείται μια βάναυση προσβολή του μεγαλύτερου μέρους του Κυπριακού Λαού. Είναι απορίας άξιον πώς ένας άνθρωπος που θέλει να λέει ότι είναι και καλλιτέχνης, νιώθει την ανάγκη να προσβάλλει με τον χείριστο τρόπο τους Χριστιανούς αυτού του τόπου, χωρίς ίχνος ευαισθησίας και σεβασμού για τα αισθήματα και τα πιστεύω του λαού μας και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι οι δικές του απόψεις και πεποιθήσεις.
Το ερώτημα για το ποια είναι τα όρια της ελευθερίας έκφρασης της τέχνης είναι στην εποχή μας περισσότερο περίπλοκο από ότι σε κάθε άλλη εποχή. Η άποψη ότι η ελευθερία της τέχνης είναι απεριόριστη χρειάζεται διευκρίνιση. Η ελευθερία αυτή είναι άνευ ορίων με την έννοια ότι δεν μπορεί να οριστεί εκ των προτέρων. Η τέχνη έχει όρια και δεν έχει δικαίωμα να τα υπερβαίνει και να θίγει τα ιερά και τα όσια. Τα όρια αυτά είναι εσωγενή και τα επιβάλλει η ίδια η φύση της τέχνης. Τα όρια της κοινωνικής ελευθερίας της τέχνης δεν είναι διαφορετικά από εκείνα κάθε άλλης ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο πραγματικός καλλιτέχνης οφείλει να γνωρίζει ότι η παραβίαση των ορίων της κοινωνικής ελευθερίας από ένα έργο τέχνης αποβαίνει τελικά εις βάρος της καλλιτεχνικής του ποιότητας και συνεπώς υπονομεύει την κοινωνική του δραστικότητα.
Σίγουρα θα ήταν λιγότερο επώδυνο, αν ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν ήταν συνάμα και διευθυντής σε ένα δημόσιο σχολείο, στο οποίο φοιτούν παιδιά από δώδεκα μέχρι δέκα πέντε χρονών. Διερωτόμαστε τι θα σκέφτεται ένα δωδεκάχρονο παιδί, όταν θα συναντά τον συγκεκριμένο διευθυντή στην αυλή του σχολείου του. Πόση σύγχυση άραγε έχει προκαλέσει στους μαθητές του; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα ήθη, έθιμα και τις αξίες της κυπριακής κοινωνίας;
Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, φτάνει να σέβεται και τους συμπολίτες του. Γνώριζε ότι η χριστιανική κυπριακή κοινωνία δεν ήθελε να δει τα «έργα» του. Απλώς δεν τον ενδιέφερε. Αυτό όμως δεν λέγεται δημοκρατία. Το πολίτευμά μας δεν προσβάλλεται ούτε παραβιάζεται με το να απαιτεί από την ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία να σέβεται κάποιες αξίες και θεσμούς».
