ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ*
Είναι μεγάλη τιμή για μένα που αποχαιρετώ σήμερα τον αγαπημένο μας Μιχάλη Φρειδερίκου, γνωρίζοντας ότι τα λόγια μου ταυτίζονται με τις σκέψεις και τα συναισθήματα πολλών άλλων φοιτητών και συνεργατών του.
Είχα την ευλογία να αναπτύξω μαζι με τον κύριο Φρειδερίκου μια ιδιαίτερη σχέση γι’ αυτό και σήμερα βρίσκομαι εδώ, για να εκπληρώσουμε μαζι με την κόρη του Νατάσα μια απο τις επιθυμίες του...
Πολυαγαπημένε μου Μιχάλη Φρειδερίκου,
Το συναπάντημα μας πριν 20 χρόνια υπήρξε σταθμός στη ζωή μου. Ήσουν ο πρώτος μου εργοδότης, ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε μένα και μου έδωσε την ευκαιρία από έναν μικρό τηλεοπτικό σταθμό, το Fred tv να κάνω τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία. Ήσουν ο άνθρωπος που με την γενναιοδωρία του με βοήθησε να επενδύσω στη μόρφωση μου. Διακριτικά και αθόρυβα, όπως έκανες άλλωστε με χιλιάδες οικογένειες που λόγω οικονομικών δυσκολιών, δεν μπορούσαν να σπουδάσουν τα παιδια τους. Εσύ υπήρξες για τους νέους που διψούσαν για μάθηση, φάρος και στήριγμα. Το μόνο που ήθελες ήταν να βλέπεις τους νέους να προοδεύουν, να εξελίσσονται μα και να γίνονται καλύτεροι ως άνθρωποι.
Κάποτε λοιπόν σου είχα χαρίσει για την ονομαστική σου γιορτή μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία μας, την οποία με καμάρι έβαλες στο γραφείο σου. Μαζί, σου είχα γράψει και μια ευχητήρια κάρτα. Τα άφησα στη γραμματεία και όταν τα παρέλαβες με ειδοποίησες να έρθω στο γραφείο σου. Ακόμη σε θυμάμαι να στέκεσαι στην πόρτα κρατώντας την κάρτα. Με κοίταξες με βουρκωμένα μάτια και μου είπες: «Κόρη κορού, έκαμες μου το πιο ωραίο δώρο σήμερα. Είπα τους, που να πεθάνω αντί για επικήδειο να δκιαβάσετε τούτην την κάρτα». Η κάρτα έγραφε ανάμεσα στις ευχές και τα πιο κάτω:
«Αγαπημένε μου Φρειδερίκου,
Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για αλλη μια φορά για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Είσαι από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου και νιώθω ευλογημένη που σε γνώρισα και σε έχω δίπλα μου. Είμαι σίγουρη οτι ο πατέρας μου από εκεί ψηλά θα είναι πολύ χαρούμενος που η κόρη του έχει τώρα ένα δεύτερο πατέρα δίπλα της. Σε αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ για όλα. Ο Θεός να σε έχει πάντα καλά».
Αυτός ήταν ο ιδανικός επικήδειος για σένα, αγαπημένε μας πατέρα....λόγια απλά και λιτά, γραμμένα όμως με αγάπη, ευγνωμοσύνη και σεβασμο.
Ότι αφήνεις πίσω σου αγαπημένε μου Φρειδερίκου, είναι ανεκτίμητο και ανεξάντλητο. Είναι γεμάτο αναμνήσεις.... όμορφες, νοσταλγικές, γεμάτες αγάπη... Για αυτή την ανιδιοτελή αγάπη με την οποία αγκάλιαζες για μισό και πλέον αιώνα τους μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές του Frederick σε ευχαριστούμε.....
Και ΌΧΙ δεν θα σου πω αντίο, γιατί δεν έφυγες ποτέ! Πεθαίνει κάποιος μόνο όταν τον ξεχάσουμε, κι εσύ έχεις φωλιάσει στις καρδιές όλων εμάς που σε αγαπήσαμε και θα ζεις εκεί παντοτινά....
Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη κύριε Φρειδερίκου... Μας χαμογελάς γεμάτος περηφάνια από εκεί ψηλά... σε βλέπω... πάντα θα σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου.
Καλή αντάμωση.
Αιωνία σου η μνήμη.
*Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Frederick
