«Ο κάθε άνθρωπος να ζει όπου θέλει, με όποιον θέλει, με τις συνθήκες που θέλει»
Διαδικτυακή συζήτηση με βασικό ομιλητή τον ψυχίατρο και ευρωβουλευτή Στέλιο Κυμπουρόπουλο πραγματοποίησε πρόσφατα το Πανεπιστήμιο Frederick. Στο επίκεντρο της συζήτησης, με θέμα «Άτομα με αναπηρίες και Αυτόνομη Διαβίωση», βρέθηκε η νέα Στρατηγική Αναπηρίας της ΕΕ, η ανάγκη αποϊδρυματοποίησης των ατόμων με αναπηρίες και το δικαίωμά τους στην επιλογή του τρόπου ζωής τους. Στη συζήτηση συμμετείχαν με ερωτήσεις φοιτητές της Σχολής Επιστημών Αγωγής και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Frederick.
Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από τον Μάιο 2019, διαγνώστηκε σε ηλικία 14 ετών με Νωτιαία Μυική Ατροφία, μια εξελικτική ασθένεια η οποία του προκάλεσε σοβαρή κινητική αναπηρία. Ωστόσο «είμαι ενεργός και κινητοποιημένος», επισήμανε ο ίδιος στη διάρκεια της διαδικτυακής συζήτησης, μιλώντας για τη δράση του στις Βρυξέλλες και εστιάζοντας στην εργασία του ως μέλος της Επιτροπής Εργασιακών και Κοινωνικών Ζητημάτων του ΕΚ. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Έλληνας Ευρωβουλευτής έκανε ειδική αναφορά στη νέα Στρατηγική Αναπηρίας 2021-2030 της ΕΕ η οποία αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα μέχρι το τέλος Μαρτίου. Ο κ. Κυμπουρόπουλος συνέβαλε στη σύνταξη της Στρατηγικής και κατά τη διάρκεια της συζήτησης ανέπτυξε τους δύο βασικούς της πυλώνες: «Η επιλογή των ‘θέλω’, το δικαίωμα στις επιλογές και η εφαρμογή αυτών των επιλογών είναι στο επίκεντρο των δικαιωμάτων των αναπήρων και πρέπει να το διεκδικούμε όλο και πιο συχνά» ανέφερε για να καταδείξει ως κύριο ζητούμενο την αποϊδρυματοποίηση των ατόμων με αναπηρίες. «Φάνηκε από την υγειονομική κρίση, ειδικά στο πρώτο κύμα, πόσο περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνανε σε ιδρυματικού τύπου δομές: σε οίκους ευγηρίας και σε ιδρύματα όπου ζούσαν ανάπηροι. Ήταν εστίες θανάτου και αυτό είναι άδικο. Πρέπει λοιπόν ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να έχει το δικαίωμα να ζει όπου θέλει, με όποιον θέλει και με τις συνθήκες που θέλει.» Για να συμβεί αυτό, εξήγησε ο κ. Κυμπουρόπουλος, χρειάζεται η θέσπιση του επαγγέλματος προσωπικού βοηθού, που αποτελεί τον δεύτερο πυλώνα της ευρωπαϊκής Στρατηγικής Αναπηρίας. «Οι προσωπικοί βοηθοί είναι οι άνθρωποι που θα υποστηρίζουν τις ανάγκες και τις επιλογές των αναπήρων όταν το δικό τους σώμα δεν μπορεί να το κάνει. Είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος που χρειάζομαι υποστήριξη από προσωπικό βοηθό και θεωρώ ότι είναι η πεμπτουσία για τη ζωή πολλών αναπήρων», είπε.
Οι φοιτητές που συμμετείχαν στη συζήτηση έθεσαν πολλά ενδιαφέροντα ερωτήματα γενικότερα για την αντιμετώπιση της κοινωνικής άγνοιας απέναντι στα ζητήματα που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία αλλά και πιο ειδικά για τα εργαλεία τα οποία μπορούν να βοηθήσουν στην αυτόνομη διαβίωσή τους. «Στόχος είναι να έχουμε μια κοινωνία στην οποία θα χωρούν και θα μπορούν να λειτουργήσουν όλες οι διαφορετικές φυσιολογίες. Εγώ χρησιμοποιώ αμαξίδιο για να κινηθώ, είναι η δική μου φυσιολογία. Κάποιος άλλος χρησιμοποιεί μπαστούνι για να δει, είναι η δική του φυσιολογία. Κάποιος άλλος χρησιμοποιεί τη νοηματική για να μιλήσει. Πρέπει να εντάξουμε στο σύνολο της κοινωνίας τις διαφορετικές φυσιολογίες. Ως τότε, μιλάμε για αναπηρίες όχι γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλά γιατί βάζουμε εμπόδια στα μέλη της κοινωνίας για να λειτουργήσουν ελεύθερα, με βάση τις επιλογές και τα θέλω τους.»
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο κ. Κυμπουρόπουλος ανέφερε ότι ένα βήμα για να αρθούν αυτά τα εμπόδια είναι η θέσπιση του προσωπικού βοηθού και ένα δεύτερο η προσβασιμότητα. «Δεν μιλάω για το πεζοδρόμιο μόνο. Προσβασιμότητα στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία. Πρέπει να δούμε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και να δημιουργήσουμε τις γέφυρες για να αρθούν οι ανισότητες.» Σε ερώτηση πώς στην πράξη μπορεί να υλοποιηθεί η προσβασιμότητα, ο Ευρωβουλευτής ανέφερε ότι «θέλει χρόνο, κόπο και διεκδίκηση σε πολλά επίπεδα. Θέλει εμείς να βγαίνουμε να φωνάζουμε, δεν πρέπει να αφήνουμε τους άλλους να διεκδικούν για μας. Κι ας μην είναι τέλειες οι συνθήκες που θα βγω για να διεκδικήσω. Ας τσαλακωθώ, τι να κάνω; Πρέπει να προσπαθήσω με τα εργαλεία που έχω να αλλάξω τον κόσμο.» Σύμφωνα με τον ίδιο, οι ίσες ευκαιρίες θα έρθουν μέσα από το σχολείο, τον διάλογο με τους νέους, μέσα από την αναγνώριση και την παιδεία στους νέους για το τι είναι άνθρωπος. «Οι ίσες ευκαιρίες θα έρθουν μέσα από την εκπαίδευση και τη γνώση στους γονείς είτε έχουν ανάπηρα παιδιά είτε όχι. Για τους έχοντες ανάπηρα παιδιά, να αγαπήσουν, να εκτιμήσουν το παιδί τους και να μην ‘καταριούνται’ για το παιδί που απέκτησαν. Για τους μη έχοντες ανάπηρα παιδιά, να δημιουργηθούν οι βάσεις έτσι ώστε να μην υπάρχει φόβος, να μην υπάρχει το στίγμα το οποίο να μεταφέρουν στα παιδιά. Και απ’ τη μεριά του κράτους, να θεσπίσει κανόνες που αν δεν εφαρμόζονται, να υπάρχουν κυρώσεις. Να υπάρχει έλεγχος για την νομοθεσία που έχει θεσπίσει ένα κράτος.»
Κλείνοντας τη συζήτηση, ο κ. Κυμπουρόπουλος ανέφερε ότι «για να αλλάξουμε ως κοινωνία πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τον μικρό μας εσωτερικό κόσμο και μετά τη δική μας κοινωνία ώστε να επιτύχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα.»
Τη συζήτηση συντόνισαν ο δρ Σταύρος Πάρλαλης, Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Frederick, και ο δρ Αλέξανδρος Αργυριάδης, Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Frederick. Στη συζήτηση συμμετείχε ο δρ Στέλιος Στυλιανού, μέλος του Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού του Προγράμματος Ειδικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Frederick.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη συζήτηση στη σελίδα του Πανεπιστημίου Frederick στο YouTube.
