Koρονοϊός 2020. Επόμενος σταθμός: Κύπρος

ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΑΛΕΞΙΟΥ* 

Βρισκόμαστε σήμερα ενώπιον μιας πανδημίας, που μας επιβάλλει τον «περιορισμό», χωρίς να γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι. Η όλη κατάσταση μας κάνει να ανασύρουμε το τόσο επίκαιρο καβαφικό ποίημα «Περιμένοντας τους Βαρβάρους»:

  -Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία

κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τί σοβαρά που εγίναν).

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι; […]

Όπως εύστοχα το έχει σημειώσει ο ίδιος ο ποιητής, καταλαμβάνειτην κοινωνία «μια μεγάλη αθυμία (ο γυρισμός στα σπίτια όλων συλλογισμένων, η ανησυχία)× και το ποίημα δεν την παριστάνει μεν ως τελείως απελπισμένη ένεκα της αποτυχίας της προσδοκίας της, αλλά δυσανασχετούσαν δια το τί θα γίνη» (…).[1]

Ο κορονοϊός έχει φέρει την ευημερούσα κοινωνία στην οποία ζούμε μπροστά σε  αναβολές, νέες προκλήσεις και τη «φοβερή» ματαίωση ενός ιδεατού προγράμματος. Φανέρωσε ανθρώπους άπειρους να διαχειριστούν τη συνθήκη του «αυτοπεριορισμού», κυριευμένους από τη ματαιοδοξία και την ανασφάλεια της επόμενης ημέρας. Σε μια περίοδο κατά την οποία από τη μια οι λειτουργοί της δημόσιας υγείας αγωνίζονται στα νοσηλευτικά κέντρα για την καταπολέμηση της έξαρσης του ιού, θέτοντας την ίδια τους τη ζωή σε κίνδυνο, και από την άλλη ένας ολόκληρος κρατικός  μηχανισμός εντείνει την προσπάθειά του για τον περιορισμό της πανδημίας, οι εικόνες από τα σουπερμάρκετ σε κάνουν να διαπιστώσεις πως η ανθρώπινη γελοιότητα κατέκτησε το ζενίθ της! Είδαμε τις τελευταίες μέρες και εξακολουθούμε να βλέπουμε ένα πλήρωμα ατίθασο: ανθρώπους μορφωμένους, χορτάτους από φαΐ και καλοπέραση να αδειάζουν τα ράφια και να σπρώχνουν επιδεικτικά και με ύφος για μια καλύτερη θέση στο ταμείο ή να τρομοκρατούν «ευπαθείς ομάδες» («ευπαθείς» φυσικά είμαστε όλοι)! Ανθρώπους να γεμίζουν ασφυκτικά τα πάρκα, όταν μέχρι πρότινος το πάρκο στον τόπο μας εθεωρείτο χώρος σχεδόν μυστηριακός. Να παραπλανούν για τα της θρησκείας, κάνοντας ευαίσθητους συνανθρώπους μας να ασφυκτιούν για αυτόν τον παραλογισμό! Διαπιστώνουμε, συνεπώς, την κρίση των αξιών που διέπει την κοινωνία μας, αφού τα συναισθήματα όπως το πείσμα, η θέληση, το φιλότιμο, η αγάπη και η αλληλεγγύη, η αφοσίωση για την επίτευξη ενός κοινού στόχου ανήκουν κατά βάση σε ένα άλλο, ξεχασμένο κι ανόθευτο παρελθόν.

Η εξάπλωση αυτής της πρωτόγνωρης γρίπης αναδεικνύει διάφορες κατηγορίες της μάζας. Επιγραμματικά: Αυτούς που μεταλλάχθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη και δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό, ο οποίος στερημένος από το καταναλωτικό όργιο μελαγχολεί και απελπίζεται, και αυτούς που σαν τους λύκους στην κρίσιμη στιγμή μεταμορφώθηκαν σε πρόβατα ή και αντίστροφα. Αυτούς που ακόμη και τώρα προσπαθούν να επιδείξουν και να ενισχύσουν, έστω και εξ αποστάσεως, το επαγγελματικό τους κύρος και τις ακαδημαϊκές τους ικανότητες – κάποιες βρίσκουν μονομερώς την εφαρμογή τους. Και ευτυχώς αυτούς που με γλυκύτητα και ευαισθησία συστήνουν υπομονή, ψυχραιμία και γνώση σε αυτή τη δοκιμασία. Συνομιλητές, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να μιλήσουν για αρχές, αξίες και ιδανικά. Επιστήμονες, οι οποίοι μας δίνουν τα φόντα τους, ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα την ασθένεια. Σπουδαστές,  που έστω και χωρίς τη στοιχειώδη μόρφωση (όπως τη γνώση αγγλικών ή διαδικτυακών δεξιοτήτων), δηλώνουν πρόθυμοι να εργαστούν στηριζόμενοι σε όσες δυνάμεις διαθέτουν. Γονείς και παιδιά, οι οποίοι συνεργάζονται άψογα, εργαζόμενους που προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, λειτουργούς της Εκκλησίας που διατηρούν την πίστη τους ατόφια.  

Εύχομαι, στη «νήσον των Αγίων» (που δεν είναι λίγοι), στη «μεγάλη» Ελλάδα και σε όλη την υφήλιο στην οποία ζουν πρόσωπα δικά μας αγαπημένα να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα» και να πούμε το πολυπόθητο «εις υγείαν»! Γιατί τελικά η ανθρώπινη επικοινωνία και η ζεστασιά εξακολουθούν να παραμένουν τα πιο τίμια αγαθά που μας έχουνε απομείνει.  Αυτή τη φορά, οι μέλισσες μας έστειλαν και πάλι το μήνυμα.  Τυλιγμένοι, ωστόσο, στην παχυδερμία και στον εφησυχασμό  ζούμε σήμερα σε συνθήκες ενός ακραίου «περιορισμού»! Οι εικόνες από το νοσοκομείο «Πάπας Ιωάννης» στο Μπέργκαμο της Ιταλίας δεν μας αφήνουν περιθώριο να αγνοήσουμε άλλο τις συστάσεις.

Η κοινωνία δέχεται πάντα, από αρχαιοτάτων χρόνων, απειλές, είτε από τον πόλεμο είτε από πανδημίες και άλλα δεινά. Όταν είναι θωρακισμένη με τα όπλα της συνείδησης, του πείσματος, της υπομονής και της αλληλεγγύης προς έτερον μπορεί να καταπολεμήσει κάθε απειλή. Δυστυχώς, η φαρέτρα των σημερινών κοινωνιών είναι άδεια και σε αυτές τις «προμήθειες» πρέπει να στρέψει την προσοχή της.