Έξοδος από την καραντίνα!

ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΦΤΙΑΚΑ*

Κλείνω αύριο 73 μέρες σε καραντίνα!  Μέσα στο σπίτι.  Όλες!  Και οι 73!  Δεν βγήκα για τσιγάρα – δεν καπνίζω, δεν βγήκα για ψώνια – μου τα έφερναν στην πόρτα, δεν βγήκα για άσκηση – την έκανα στο σπίτι, δεν περπάτησα το σκύλο – δεν έχω σκύλο!

Γνώρισα τον Τσιόδρα, τον Χαρδαλιά, τον Κωστρίκη τον ήξερα από το Πανεπιστήμιο, άκουσα φρόνιμα – φρόνιμα και τον Μητσοτάκη και τον Αναστασιάδη και έκανα όσα μου ζήτησαν!  Έμαθα για τον κορωνοϊό όσα δεν έμαθα ποτέ μου για κανέναν ιό – ούτε κόρη- σε όλη μου τη ζωή!   Ήμουν ένα υπόδειγμα πολίτη για Κύπρο και Ελλάδα και δεν αξιοποίησα ούτε το παραμικρό παράθυρο ελευθερίας που μου δόθηκε.  Γιατί έτσι, και μόνο έτσι, είχα την αίσθηση ότι παλεύω κι εγώ στην πρώτη γραμμή γι’ αυτό το μαραφέτι που μας ήρθε από το πουθενά και που άλλαξε τη ζωή μας -για πάντα- μέσα σε μία νύχτα!  Έκανα το καθήκον μου!

Και δεν παραπονέθηκα στιγμή!  Honest to God!  Κάθε μέρα που ξημέρωνε ευχαριστούσα τον Θεό για το πόσο τυχερή ήμουν! Γιατί δεν χρειάστηκε να υποφέρω εγώ όσο άλλοι γύρω μου.  Όσοι πέθαιναν, νοσηλεύονταν, ασθενούσαν, δούλευαν απίστευτα σκληρά ρισκάροντας τη ζωή τους, είχαν μείνει χωρίς δουλειά και χρήματα και αντιμετώπιζαν δυσκολίες ακόμα και στη διατροφή τους, στερούνταν χώρου για να αντέξουν με υπομονή τόσες βδομάδες κλεισμένοι μέσα!  Και πέρασαν έτσι μέρες που αγαπώ πολύ και γιορτάζω από παιδί, η 25^η Μαρτίου, η 1^η Απριλίου, η Μεγάλη Βδομάδα και το Πάσχα, η Πρωτομαγιά...  Η δουλειά αμείωτη, αυξημένη μάλλον, καινούργιες συνθήκες εργασίας, έμαθα τρεις τουλάχιστον καινούργιες ηλεκτρονικές πλατφόρμες, συνέχισα να κάνω εκείνο που κάνω εδώ και χρόνια, να διδάσκω και να εμψυχώνω τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μου!  Από μακριά αυτή τη φορά.  Και δεν έβγαλα κιχ!  Διαμαρτυρία καμμία!  Κι όταν στενοχωριόμουν, στενοχωριόμουν μόνο για τα μικρά παιδιά που τα σκεφτόμουν να έχουν αγριέψει μέσα στο σπίτι τους, να λαχταράνε να βγουν έξω και να βρουν τους φίλους τους, να παίξουν.  Και για τους γονείς τους που τους φανταζόμουν να έχουν τρελλαθεί από την ένταση των ανήσυχων παιδιών τόσες ατελείωτες βδομάδες μέσα στο σπίτι!  Και βεβαίως, ανησυχούσα για τα δικά μας τα παιδιά.  Τα παιδιά τα δικά μας που μπορεί να ήταν πιο ανήσυχα, πιο ανυπόμονα, πιο απελπισμένα να πάνε να βρουν τους φίλους τους, ίσως λιγότερο ανεξάρτητα, κάποια λιγότερο αυτάρκη.

Και ήρθε η ευλογημένη η ώρα να ανοίξουν τα σχολεία -σωστό ή λάθος δεν το ψάχνω- και να σμίξουν τα παιδιά στις αυλές και τις τάξεις!  Και ήταν όλα, είμαι σίγουρη, χαρούμενα για τούτο το σμίξιμο, ίσως λίγο μουδιασμένα, ίσως λίγο σκεφτικά για το πώς θα γίνει, αλλά πάντως γεμάτα αγαλλίαση και προσμονή! 

Και είναι ακόμα!  Όλα;  Όχι βέβαια!  Όχι όλα!  Διότι κάποιος φωστήρας εκεί πάνω στο Υπουργείο Παιδείας – Πρόδρομε πού τους βρίσκεις;  Έχει και πέντε μήνες που σου ζήτησα ραντεβού!- σκέφτηκε ότι δεν έχουν όλα τα παιδιά το ίδιο δικαίωμα στην ελευθερία!  Ούτε στο σμίξιμο με τους φίλους τους, ούτε στη μάθηση!  Σε τίποτα δηλαδή!  Κάποια παιδιά, είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού!  Και σκέφτηκε να τα κρατήσει σπίτι!            Τα παιδιά με ειδικές ανάγκεεες!  

Καλά!  Δεν ξέρετε!  Δε ρωτάτε κιόλας; 

Από πού κι ως πού κινδυνεύει ένα παιδί με Δυσλεξία να κολλήσει πιο εύκολα τον κορονοϊό;  Ένα παιδί με Προβλήματα Συμπεριφοράς; Μάθησης;  Αισθητηριακά προβλήματα;  Αυτισμό;  Θα μου πείτε, και τα παιδιά που έχουν βεβαρυμένο ιατρικό ιστορικό;  Ναί;  Είναι όλα ορφανά;  Δεν έχουν γονείς να αποφασίσουν αν τα παιδιά μπορούν να πάνε σχολείο ή όχι;  Εσείς ξέρετε καλλίτερα από τους γονείς τους;  Από τους γιατρούς που τα παρακολουθούν εδώ και χρόνια;  Τι διαστροφική διάκριση είναι αυτή να τα ξεχωρίσετε από όλα τα άλλα παιδιά;  Τι μας λέει αυτή η αψυχολόγητη απόφασή σας;

1. Αυτά τα παιδιά, ότι κι αν έχουν, εμείς θα τα περιορίσουμε περισσότερο από όλα τα άλλα (για το δικό τους το καλό – το παραμύθι στο χώρο είναι παλιό!)
2. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν κρίση για να τα εμπιστευθούμε στο σχολείο – κούνια που σας κούναγε, νομίζετε ότι έχετε κρίση εσείς!
3. Αυτά τα παιδιά έχουν γονείς οι οποίοι επίσης δεν έχουν κρίση και δεν μπορούν να πάρουν τη σωστή απόφαση για το αν πρέπει να πάνε σχολείο τα παιδιά τους ή όχι!  Όοοολοι οι άλλοι γονείς είναι σε θέση να κρίνουν σωστά!
4. Αυτά τα παιδιά εμείς θα τα προστατεύσουμε θέλουν δε θέλουν, χρειάζονται ή δε χρειάζονται προστασία.  Δεν είναι παιδιά – είναι παιχνίδια και μάλιστα εύθραυστα!

Μπράβο σας!  Αξιοποιήσατε στο έπακρο την έρευνα που έχουμε στην Κύπρο, και στον κόσμο ολόκληρο, για τα Ίσα Εκπαιδευτικά Δικαιώματα και την Ενιαία Εκπαίδευση!  Και φτύσατε στα μούτρα την κυπριακή έρευνα και διδασκαλία 30 χρόνων που μας λέει ότι ‘Αυτά τα παιδιά, είναι παιδιά όπως όλα τα άλλα.  Έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλα τα άλλα παιδιά, και πρέπει να έχουν και τις ίδιες ευκαιρίες.  Με σωστή καθοδήγηση, όπως και όλα τα άλλα παιδιά, ανταποκρίνονται στις προκλήσεις, όπως και όλα τα άλλα παιδιά!

Ακούμε τόσες βδομάδες για την επιστήμη και την έρευνα, και πώς αυτές βοηθάνε να πάμε μπροστά και να αντιμετωπίσουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ τις δυσκολίες!  Και τι κάνετε με την πρώτη ευκαιρία;  Αγνοείτε την επιστήμη και την έρευνα!  Μας διασπάτε ΠΑΛΙ!  Σε πρώτης, και δεύτερης κατηγορίας μαθητές!  Σε έξυπνους και βλάκες!  Σε υπεύθυνους και ανεύθυνους!  Σε κείνους που -εσείς κρίνετε ότι - μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους, κι εκείνους που -εσείς κρίνετε- ότι δεν μπορούν!

Μα ποιoς σας έδωσε αυτό το δικαίωμα να αποφασίζετε για τις ζωές των ανθρώπων ερήμην τους;  Ποιος σας έδωσε την άδεια να χωρίζετε τους ανθρώπους σε καλούς και σκάρτους, αγνοώντας ότι αποδεικνύει η ντόπια και διεθνής έρευνα και βιβλιογραφία και να στιγματίζετε με τέτοιον παραδειγματικό τρόπο μικρά παιδιά;  Πότε θα μάθετε επιτέλους να λειτουργείτε δημοκρατικά και με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα;  Πότε θα μάθετε να σέβεστε τους ανθρώπους;

Θα σας δώσω μια φιλική συμβουλή!  Σαν κάποιος που νοιάζεται για την εκπαίδευση του τόπου!  Σαν κάποιος που μάχεται εδώ και χρόνια στην πρώτη γραμμή για τα παιδιά τα δικά σας, και όλου του κόσμου!  Ανακαλέστε αυτή την ηλίθια, ρατσιστική και απαράδεκτη απόφαση!  Τα παιδιά, όλα τα παιδιά, ακόμα και τα δικά μας παιδιά, δεν χρειάζονται επιτροπές ειδικών! Στην πραγματικότητα έχουν μπουχτίσει απ’ αυτές!  Χρειάζονται όμως τους φίλους τους, και τους δασκάλους τους.  Το σχολείο τους!  Αφού θα πάνε όλα τα άλλα, ας πάνε κι αυτά.  Κι η Παναγιά μαζί τους!  Με όλα!

*Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης και

Ενιαίας Εκπαίδευσης

Πανεπιστήμιο Κύπρου