ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΑΛΕΞΙΟΥ*
Σε ποίημα του Τίτου Πατρίκιου κλήθηκαν να εξεταστούν οι υποψήφιοι των Γενικών Λυκείων που εξετάστηκαν στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στις Πανελλήνιες του 2020. Έτσι, τον περασμένο μήνα το όνομα του Τίτου Πατρίκιου απασχόλησε ιδιαίτερα τα ελληνικά μέσα δικτύωσης. Από την άλλη, η πολυσυζητημένη αστυνομική και νομική υπόθεση σχετικά με την εγκληματική επίθεση με το ισχυρό, καυστικό οξύ βιτριόλι που δέχθηκε η άτυχη Ιωάννα βγαίνοντας από το σπίτι της στην Αθήνα απασχόλησε και απασχολεί έντονα την κοινή γνώμη. Ένα απεχθές έγκλημα που μας φέρνει και πάλι την ποίηση του Πατρίκιου, καθιστώντας την τόσο επίκαιρη. Αποσπώ από το ποίημα «Τα ομοιώματα και τα πράγματα»:[1]
Όπως μια στάλα βιτριόλι καίει το μάτι
έτσι μπορεί ένα φιαλίδιο κακίας
να φαρμακώσει αναρίθμητες ζωές,
«ατέλειωτες οι δυνάμεις του κακού στον άνθρωπο»
κανοναρχούν αγορητές από εκατό μεριές
μόνο που οι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας
ανακαλύπτουν το κακό πάντα στους άλλους.[…]
Μια καλοστημένη επίθεση, που περιέχει αισθήματα ζήλιας, κακίας και μίσους για την ανθρώπινη ομορφιά, σχεδιάστηκε στρατηγικά με κάθε λεπτομέρεια προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά. Το θύμα, όπως μας πληροφορούν τα ελληνικά δημοσιογραφικά μέσα, έχει υποβληθεί μέχρι σήμερα στην πέμπτη κατά σειρά χειρουργική επέμβαση, και ο δρόμος της θεραπείας είναι βεβαίως μακρύς. Η Ιωάννα δεν πρόκειται να αποκτήσει ξανά το λαμπερό της πρόσωπο και ο πόνος που βιώνει στον καθημερινό της αγώνα είναι φρικτός.
Οι συγκεκριμένες στοχευμένες επιθέσεις που έχουν ως βασικό σκοπό να βασανίσουν, να παραμορφώσουν και να γελοιοποιήσουν τα θύματά τους προκαλώντας παραμόρφωση ή ακόμη και τύφλωση έγιναν αντικείμενο ευρείας δημόσιας συζήτησης με απώτερο στόχο να αποφευχθούν παρόμοιες πράξεις μιμητισμού. Ένα μέσο που αποτέλεσε σε παλαιότερους χρόνους το πιο χαρακτηριστικό μέσο εκδίκησης χρησιμοποείται και στην εποχή μας –σε μια κοινωνία ευημερίας, ανάπτυξης και προηγμένου μορφωτικού επιπέδου- για να αποδείξει εν τέλει πως η ζήλια, εκδηλώνεται με το ίδιο μένος από την περίοδο του σκοταδιστικού Μεσαίωνα ως την εποχή μας και αρκετά συχνά αγγίζει τα όρια της εμμονής.
Για τη φρικτή δοκιμασία, ωστόσο, της άτυχης Ιωάννας ας θυμηθούμε και τα λόγια του John Dryden: «η μεγαλύτερη ευτυχία για τον άνθρωπο δε βρίσκεται στην απόλαυση, αλλά στην ανακούφιση του πόνου».
*Διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας
[1] Πατρίκιος, Τίτος (2018), Ποιήματα Β¢, Κίχλη, Αθήνα, σ. 339.
