ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΟΪΖΟΥ*
Η εγκύκλιος του ΥΠΠΑΝ με τίτλο «Αξιολόγηση μαθητή/τριας στη Δημοτική και Προδημοτική Εκπαίδευση τη σχολική χρονιά 2020-21» προκαλεί ανησυχίες!
Συγκεκριμένα η εγκύκλιος, ανάμεσα σε άλλα, αναφέρει:
«Δεδομένου ότι τα σχολεία λειτούργησαν με διά ζώσης εκπαίδευση σχεδόν καθόλη τη διάρκεια του πρώτου τετραμήνου της τρέχουσας σχολικής χρονιάς (Σεπτέμβριος έως Δεκέμβριος 2020), οι εκπαιδευτικοί καλούνται να συμπληρώσουν τη Σχολική Έκθεση Προόδου (Σ.Ε.Π.) για το συγκεκριμένο τετράμηνο…»
Διερωτώμαι, επειδή τα σχολεία λειτούργησαν με δια ζώσης εκπαίδευση, θεωρούμε ότι οι εμπειρίες που είχαν τα παιδιά ήταν οι ίδιες και ζητείται η αξιολόγηση τους, χωρίς καμία αναφορά στις ιδιαίτερες καταστάσεις που επικρατούσαν στα σχολεία;
Το πλαίσιο μάθησης και ανάπτυξης κατά τη διάρκεια του Κορωνοϊού, λόγω των υγειονομικών πρωτοκόλλων, ήταν και παραμένει πολύ διαφορετικό απ’ ότι ορίζουμε ως κατάλληλο για τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας. Με περιορισμένες ευκαιρίες για αλληλλεπίδραση, μειωμένες ευκαιρίες παιχνιδιού και αναγκαστικά περισσότερες δασκαλοκεντρικές προσεγγίσεις. Όλα αυτά, μπορεί να εμπόδισαν τόσο τα παιδιά να μάθουν και να αναπτυχθούν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους, όσο και τις νηπιαγωγούς να προσφέρουν τις πλούσιες εμπειρίες που θα μπορούσαν κάτω από άλλες συνθήκες.
Η απαίτηση του ΥΠΠΑΝ για την συμπλήρωση της Σχολικής Έκθεσης Προόδου (ΣΕΠ) εμπεριέχει κινδύνους σε διάφορα επίπεδα (δεν θα σχολιάσω τους κινδύνους που αφορούν στη δομή της!). Οι κίνδυνοι συμπλήρωσης της ΣΕΠ μετά από τις διαφορετικές εμπειρίες που είχαν τα παιδιά κατά τη διάρκεια του Κορωνοϊού, σχετίζονται με την εικόνα της ανάπτυξης και μάθησης τους, αλλά και το έργο των νηπιαγωγών.
Είναι σημαντικό να μην καταλήξει η όλη προσπάθεια αξιολόγησης των παιδιών, να παρουσιάζει τα παιδιά με περιορισμένες δεξιότητες, αλλά και τις νηπιαγωγούς με ανεπαρκές παιδαγωγικό έργο. Οι συνθήκες κατά την περίοδο του Κορωνοϊού θα πρέπει να ληφθούν υπόψη στη διαδικασία αξιολόγησης, αλλά και στη χρήση αυτών των δεδομένων.
Θεωρώ ότι τα παιδιά, τις περισσότερες φορές, μπορούν να προσαρμόζονται σε διαφορετικές περιστάσεις, όπως και οι νηπιαγωγοί, το έχουν αποδείξει πολλές φορές. Είναι, όμως, επαγγελματικά σωστό να λαμβάνουμε υπόψη όλες τις μεταβλητές που επηρεάζουν τις εμπειρίες των παιδιών και το έργο των νηπιαγωγών, ώστε να μεταφέρεται η πραγματική εικόνα των καταστάσεων.
Εύχομαι οι ιθύνοντες να τα σκεφτούν όλα αυτά και να λειτουργήσουν προς όφελος των παιδιών και της παιδαγωγικής διαδικασίας.
*Ε. Καθηγήτρια, Τμήμα ΕΠΑ, Πανεπιστήμιο Κύπρου
