Το Πανεπιστήμιο Κύπρου συμμετέχει ολόψυχα στον πάνδημο θρήνο για την απώλεια του μεγάλου συνθέτη και δημιουργού, του οικουμενικού Έλληνα, του ακάματου αγωνιστή για ελευθερία και δικαιοσύνη Μίκη Θεοδωράκη. Δεν χάσαμε απλώς έναν δικό μας άνθρωπο, με τα τραγούδια του οποίου μεγαλώσαμε. Χάσαμε τον άνθρωπο που μας διαμόρφωσε μουσικά και αισθητικά, που έβαλε στα χείλη και τις καρδιές μας την κορυφαία ποίηση, που μας συγκίνησε και εμψύχωσε στις δύσκολες στιγμές.
Όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί, ο Μίκης ήταν ο κατ’ εξοχήν συνθέτης – ο δημιουργός που, με το ταλέντο του, συνυφαίνει δημιουργικά τα ετερογενή· αντλεί από την παράδοσή του χωρίς να φυλακίζεται σε αυτή, διαλέγεται με το ξένο χωρίς να το μιμείται, μορφοποιεί χωρίς να ενδίδει στη συμβατικότητα. Το πνεύμα του -το πνεύμα του πρωτοπόρου δημιουργού- αφουγκράζεται την εποχή του και, συγχρόνως, της προτείνει έναν τρόπο να αυτοκατανοείται – πώς να αισθάνεται, πώς να σκέπτεται, πώς να δρα.
Ο Μίκης δεν ενσάρκωσε μόνο το αρχέτυπο του δημιουργού αλλά και το πρότυπο του ενεργού Πολίτη – του κοινωνικού ανθρώπου που νοιώθει ευθύνη για ό,τι συμβαίνει γύρω του. Θα μπορούσε να αρκεστεί στην καλλιτεχνική του δραστηριότητα και δόξα, αλλά δεν το έκανε. Ήταν το αρχετυπικό παλληκάρι της ελληνικής αντιστασιακής παράδοσης - του αγωνιστή που μάχεται ακάματα για ελευθερία, που ξεσηκώνεται άφοβα στην αδικία, που υπερασπίζει γενναία τη δημοκρατία. Ήταν όπως η μουσική του - βαθιά Έλληνας και ουσιαστικά κοσμοπολίτης, πατριώτης και διεθνιστής, πρωτοποριακός και γήινος, επικός και τρυφερός, λόγιος και λαϊκός. Δεν απέφυγε ποτέ τα δύσκολα, η σιωπή δεν τον χαρακτήριζε. Διέθετε το ηθικό ανάστημα να (αντι-) μιλά και κατέκτησε το προνόμιο να ακούγεται.
Ο Μίκης Θεοδωράκης μας ώθησε να γίνουμε καλύτεροι, ν’ ανεβούμε λίγο ψηλότερα, να μη βολευόμαστε με τα ελάχιστα. Θα μας εμπνέει και θα μας συγκινεί.
Αιωνία του η μνήμη.
