«Έχουμε την ηθική υποχρέωση να σας ζητήσουμε να κατεβάσετε τις σημαίες στη μέση του ιστού και να κηρύξετε το ανθρωποκεντρικό ίδρυμά μας σε πένθος»
«Αξιότιμε κ. Πρύτανη,
Δια της παρούσας επιστολής θα ήθελα να εκφράσω την βαθύτατη οδύνη της κοινότητάς μας και τον πόνο σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο που μοιράζεται το σώμα των Ελλαδιτών φοιτητών.
Ήταν 23:21 όταν ο χρόνος για εμάς πάγωσε και ένα βαθύ γιατί περιτριγυρίζει την ταλαιπωρημένη μας σκέψη, όπου δίχως διαύγεια αναζητάει όσους χάθηκαν. Όπως διάβασα σε ένα σύνθημα τοίχου: Θα μπορούσε να ήμουν εγώ. Θα μπορούσε να είστε εσείς. Όμως δεν είμαστε, ήταν όλοι εκείνοι οι φοιτητές που με νεανικό πάθος και όρεξη για ζωή επέστρεφαν στις εστίες τους.
Και στην αιωνιότητα που έρχεται να τους καλωσορίσει, ιδανικές θα είναι για εμάς οι φωνές τους όπου στα όνειρά μας θα μιλούν και θα μας υπενθυμίζουν πως στο σύντομο πέρασμα μας, ήρθαμε για να διδαχτούμε και να διδάξουμε να είμαστε Άνθρωποι.
Γεννηθήκαμε όλοι το ξημέρωμα, ζήσαμε την παιδική μας ηλικία το πρωί και γύρω στο μεσημέρι ήμασταν ήδη στην εφηβεία. Δεν τρομάξαμε όμως επειδή ο χρόνος είναι βιαστικός, αλλά επειδή το αύριο μοιάζει τόσο αβέβαιο. Γιατί αύριο, ίσως είμαστε αρκετά γέροι για να διδαχτούμε την Ανθρωπιά. Η τελευταία κρύβεται στα πιο απλά.
Η ώρα είναι 04:00πμ, οι ήχοι του Samuel Barber έχουν κατακλίσει το δωμάτιό μου και όταν η πένα μου κλείσει την παρούσα επιστολή θα τηλεφωνήσω στην μητέρα μου. Όχι επειδή έχω κάτι να της πω, αλλά επειδή στη σύντομη και αβέβαιη ζωή μας έχουμε την υποχρέωση να αγαπάμε και να φωτίζουμε την ζωή όσων μας αγαπάνε. Έτσι ώστε κανένα πάρε με όταν φτάσεις να μην μείνει αναπάντητο.
Έχουμε λοιπόν την ηθική υποχρέωση να σας ζητήσουμε να κατεβάσετε τις σημαίες στη μέση του ιστού και να κηρύξετε το ανθρωποκεντρικό ίδρυμά μας σε πένθος, διοχετεύοντας το μήνυμά μας και την οδύνη μας σε όλο τον οργανισμό. Μόνο με τη συλλογική μνήμη και την συλλογική κίνηση, οι μελλοντικές γενιές θα αποβάλουν τον δαίμονα της μισαλλοδοξίας και της αδιαλλαξίας. Έτσι ώστε κανένας από τους 43 πλέον νεκρούς, Ελλαδίτες, Ελληνοκύπριους, εργαζόμενους, φοιτητές, μητέρες, πατέρες και παιδιά να μην πέθανε άδικα.
Παπαλεξάνδρου Κ. Εμμανουήλ
Πρόεδρος Συλλόγου Ελλαδιτών Πανεπιστημίου Κύπρου»
