Θεατρικό Εργαστήρι του Παγκύπριου Λυκείου Λάρνακας
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η έναρξη του Πολιτιστικού Φεστιβάλ του Πανεπιστημίου Κύπρου έγινε με το ολοένα και ωριμότερο Θεατρικό Εργαστήρι του Παγκύπριου Λυκείου Λάρνακας και τον εμπνευσμένο σκηνοθέτη του και καθηγητή Θεατρολογίας Ramiro Ramirez. Κι αυτό δεν αποτελεί ούτε σύμπτωση, ούτε ευκαιριακή επιλογή. Αντιθέτως, πηγάζει από την προσέγγιση του θεάτρου ως μέρος ουσιαστικής παιδείας που καλλιέργησε και ακολουθούσε για δεκαετίες ο ιδρυτής του Πολιτιστικού Φεστιβάλ και του Θ.Ε.ΠΑ.Κ. Μιχάλης Πιερής, ο οποίος πρώτος αναγνώρισε την ποιότητα του έργου του μαθητικού αυτού θιάσου και τον φιλοξένησε στη σκηνή της Αξιοθέας.
Μετά από τέσσερις επιτυχημένες και πολυβραβευμένες παραγωγές, φέτος ο Ramiro Ramirez και τα «παιδιά» του –μαθητές Λυκείου που μπολιάστηκαν από τη μαγεία της υποκριτικής– αναμετρήθηκαν με το αριστούργημα του θεάτρου του παραλόγου Οι Καρέκλες του Ευγένιου Ιονέσκο, ένα έργο απαιτητικό που αποτελεί πρόκληση ακόμα και για επαγγελματίες ηθοποιούς και επαγγελματικούς θιάσους.
Γραμμένο το 1952, το έργο αυτό που ο ίδιος ο Ιονέσκο χαρακτήρισε ως «τραγική φάρσα» πραγματεύεται υπαρξιακά ζητήματα, θλιβερά επίκαιρα επτά δεκαετίες αργότερα, όπως η απομόνωση, η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας, η ματαιότητα της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων, η δίψα να εκφραστείς, να ακουστείς, να αφήσεις το στίγμα σου. Ζητήματα με τα οποία τα νέα παιδιά, που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν τους ρόλους δύο υπέργηρων ατόμων κι ενός φιμωμένου ομιλητή, εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσαν να ταυτιστούν ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να ταυτίζονται. Κι όμως με την έμπειρη διδασκαλία του σκηνοθέτη, η Ελένη Τσαλαρή, η Μαρία Μαγδαληνή Νταμοτσίδου και η Σώτια Ζαννέτου (με την υποστήριξη των υπόλοιπων συντελεστών της παράστασης: Πολίνας Φωτιάδου, Σταυριάνας Μιχαήλ, Εβελίνας Ανδρέαου και Ανδριάνας Δέσποινας Γεωργίου) όχι μόνο συνέλαβαν τα βαθιά μηνύματα του έργου, αλλά κατάφεραν να τα ερμηνεύσουν και να τα περάσουν με δύναμη και συναίσθημα στο κοινό.
Ο Ramiro Ramirez, σεβόμενος απόλυτα το κείμενο του Ιονέσκο και τα διδάγματά του, το έφερε ακόμα πιο κοντά στη δική μας εποχή, ενσωματώνοντας ανεπαίσθητα στοιχεία της σύγχρονης πραγματικότητας της Κύπρου που ο συγγραφέας του έργου – ο οποίος όριζε το χιούμορ του ως «άρνηση αυταπάτης»–, σίγουρα θα επιδοκίμαζε. Έτσι, στις Καρέκλες που απολαύσαμε στην αυλή της Αξιοθέας την περασμένη Παρασκευή, έγιναν λεπτές αναφορές στο κούρεμα και τη διαχείρισή του από τους κυβερνώντες, στην πανδημία και την εκμετάλλευσή της, στην αποτίμηση της αξίας των ανθρώπων με βάση τη μισθολογική κλίμακα και στην αυξανόμενη κυριαρχία της κουλτούρας του φαίνεσθαι: του "εγώ" και του νάρκισσου.
Ευχαριστώντας το Πολιτιστικό Φεστιβάλ του Πανεπιστημίου Κύπρου για την ευκαιρία που έδωσε στους μαθητές να παρουσιάσουν το έργο τους στον χώρο του Αρχοντικού Αξιοθέας, ο σκηνοθέτης Ramiro Ramirez αναφέρθηκε ιδιαίτερα στον ρόλο των εκπαιδευτικών για την ολιστική παιδεία των νέων και στην ανάγκη να δίνεται προσοχή και στους αριστούχους μαθητές που, παρά το βεβαρημένο πρόγραμμα μαθημάτων και εξετάσεων, βρίσκουν χρόνο και διάθεση για δημιουργικές ενασχολήσεις, όπως το θέατρο, που βοηθούν στην καλλιέργειά τους και ενισχύουν τη μόρφωσή τους.
