ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΦΤΙΑΚΑ*
Κάθομαι στην εξοχή και αναλογίζομαι…
Ο ανεμιστήρας στο φουλ - το αεράκι προσπαθεί αλλά δεν κάνει τίποτα! Ο ήλιος παρέκει ψήνει τούβλα, ο καπουτσίνο φρέντο τελείωσε -να πάρει!- η οθόνη κλειστή - πόσο Netflix να αντέξω πια…. Τα βιβλία στοίβα με περιμένουν - ένα τελειώνω, τρία ξεφυτρώνουν - οι γάτοι ξαπλωμένοι δώθε - κείθε σε μυστήριες και αποκαλυπτικές στάσεις, η αυλή είναι γεμάτη πτώματα, για το πανηγύρι πρέπει να περιμένουμε να νυχτώσει…
20 Ιουλίου σήμερα, κι εγώ αισθάνομαι λίγο τεμπέλα, λίγο αχάριστη, λίγο αχάπαρη…. Τα πρώτα χρόνια τέτοια μέρα έγραφα ένα θερμό πατριωτικό κείμενο και το ταχυδρομούσα στα πέρατα της γής! Είχα κατ’ επανάληψιν τσακωθεί στις 20 Ιουλίου με βαριεστημένους υπαλλήλους στα ταχυδρομεία της Προδρόμου, της Πλ. Ελευθερίας, ετούτης και εκείνης της γειτονιάς, διότι δεν είχαν - ή δεν εύρισκαν - την επετειακή σφραγίδα να μου βάλουν πάνω στο φάκελο για να αποκτήσει η ιδιωτική μου πρωτοβουλία κρατική υπόσταση…. Αυτή τη φορά ούτε που το προσπάθησα! Γιατί άραγε;
Επίσης τα πρώτα χρόνια, όταν καθόμασταν με τη Μηλίτσα να φάμε, τσουγκρίζαμε και ευχόμουν: ‘Άντε και του χρόνου στη Αμμόχωστο!’ Και η Μηλίτσα κουνούσε το κεφάλι σκεφτική! Μα δεν άκουσες; Επαναλάμβανα εγώ τις ειδήσεις. Ξεκινάνε συνομιλίες. Θα λυθεί! Λύθηκε κιόλας! Ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 90, και η Μηλίτσα μου έλεγε: Mην τα πιστεύεις κόρη Ελένη! Εδώ και 20 χρόνια τα ίδια και τα ίδια μας λένε! Είναι ψέμματα! Κι εγώ θύμωνα, και την αποκαλούσα άπιστο Θωμά, και της καταλόγιζα λιγοψυχία….
Και φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια! Και έχω χάσει πια λογαριασμό πόσα χρόνια έχει που έφυγε η Μηλίτσα από κοντά μας, κι εγώ παντρεύτηκα και έκανα παιδιά, και σε λίγο κοντεύω και εγγόνια, και φέτος όταν τσούγκρισα μαζί τους παραμονές της εισβολής ευχήθηκα: Ονειρεμένες καλοκαιρινές βραδιές!
Γιατί αυτές είναι στο χέρι μου! Από μένα εξαρτώνται! Κι όχι από τον κάθε κερατά προδότη που θα έπρεπε να είχε κρεμαστεί στην Πλατεία Ελευθερίας πριν ανακαινιστεί -ακόμα κι αυτόν τον λυπάμαι- γιατί μας δουλεύει 10, 20, 30, 40, 50! Χρόνια τώρα! Για τους ‘δικούς μας’ μιλάω. Οι Τούρκοι δε μας δουλέψανε ποτέ! Γνωρίζαμε πάντα ποιοί ήταν οι στόχοι τους. Για το Σχέδιο Ανάν και το Κραν Μοντανά μιλάω, που τα γνώρισα και τα έζησα από κοντά. Ούτε καν για όλα τα άλλα που προηγήθηκαν, που δεν τα πρόλαβα, και που επίσης μας έδωσαν κάποιες λαμπρές ευκαιρίες για λύση κι εμείς τις φτύσαμε!
Κι ας μην κλαιγόμαστε και πολύ! Ο καιρός να αποδώσεις ευθύνες δεν είναι ο Ιούλιος! Είναι η εποχή των εκλογών! Και οι ευθύνες δεν είναι μονόπλευρες! Αυτό πίστευα κάποτε, αλλά τώρα ξέρω καλλίτερα….
Ανασκουμπωθείτε γιατί χανόμαστε!
Και δεν μας σώζουν όλα τα δάφνινα στεφάνια του κόσμου κι όλοι οι πύρινοι ηρωικοί επετειακοί λόγοι που εκφωνούνται αυτές τις μέρες…
*Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης και Ενιαίας Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
