«Το ζητούμενο κάθε ανάλυσης είναι η εύρεση της αλήθειας» Αυτό δεν είναι αρκετό…

ΤΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΣΕΑ*

Είναι με μεγάλη έκπληξη που έχω διαβάσει την κριτική του συνάδελφου Μιχάλη Πόλη σχετικά με το άρθρο μου «Η αλήθεια γύρω από τις πρόωρες αφυπηρετήσεις».  Διακρίνω σ’ αυτήν λάθη και παραλήψεις που οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα, τα οποία θα επισημάνω, για να αποδείξω ότι αυτά που είχα καταγράψει είναι πέρα για πέρα ορθά. Παράλληλα, μου δίδεται η ευκαιρία να εμβαθύνω στο θέμα και να προβάλω ουσιώδη ζητήματα που χρήζουν ιδιαίτερου προβληματισμού και  που με την αναμόχλευσή τους οδηγούν περαιτέρω  στην κατανόηση και ευαισθητοποίηση του θέματος. 

Ο συνάδελφος Πόλης έχει κτίσει ολόκληρη επιχειρηματολογία αμφισβήτησης της ανάλυσης μου, προβάλλοντας την θέση ότι, ένας διευθυντής που είναι 58 χρόνων έχει τέσσερα χρόνια υπηρεσίας μέχρι να αφυπηρετήσει και άρα οι υπολογισμοί που έκανα για πέντε χρόνια οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα. 

Η υπόδειξή του είναι λανθασμένη, γιατί άτομα 58 χρονών σύμφωνα με την σχετική νομοθεσία στους σχετικούς πίνακες συνταξιοδότησης,  θεωρούνται ότι έχουν ακόμα 5 χρόνια υπηρεσία καθότι το 58ο έτος  υπηρεσίας, συμπεριλαμβάνεται. Αυτό βέβαια θα  μπορούσε κάποιος να μην το προσέξει και να υποπέσει σε λάθος .Το κατανοώ. Εκείνο που δεν μπορώ να αντιληφθώ και να το δικαιολογήσω είναι το αυτονόητο... Αναφερόμουν σε ένα παράδειγμα. Ήταν δύσκολο ο συνάδελφος να αντιληφθεί ότι ο διευθυντής στον οποίο αναφερόμουνα θα μπορούσε να ήταν και 57 χρόνων; Προς  τι λοιπόν όλος αυτός ο ντόρος;     

Όσον αφορά τα ποσά που αναφέρω  και αντιστοιχούν στις διάφορες κλίμακες  είναι ποσά που αναλογούν στο μισθολόγιο του 2019,  χωρίς να συμπεριλαμβάνεται ο 13ος μισθός, ο οποίος για σκοπούς συνταξιοδότησης δεν λογαριάζεται. Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν παράληψή μου που δεν το είχα διευκρινίσει και θα ήταν καλύτερα να αναφερθώ σε ποσά του 2020 που να εμπεριέχουν και τους 13ους μισθούς, για να γίνεται η αναφορά μου περισσότερο κατανοητή και πειστική στον αναγνώστη.

Η ουσία του ζητήματος, βέβαια, δεν διαφοροποιείται. Όταν στα δύο σενάρια αντιπαραβάλλεις ποσά της ίδιας χρονιάς, το τελικό συμπέρασμα παραμένει το ίδιο. Οποιαδήποτε τιμαριθμική αναπροσαρμογή επισυμβαίνει κάθε χρονιά από την στιγμή που πραγματοποιείται ανάλογα και στα δύο σενάρια, δεν γέρνει την πλάστιγγα αλλού. Η ίδια λογική κυριαρχεί και στις απολαβές από τις κοινωνικές ασφαλίσεις και στο εφάπαξ. Ανάλογα με τις συνεισφορές, υπάρχουν  και τα ανάλογα ωφελήματα. Επομένως εκείνο που πρέπει να μελετηθεί και να προσμετράται, είναι οι συνολικές απολαβές  στα δύο σενάρια και τίποτα άλλο!

Όσο αφορά θέματα διδαχτικού χρόνου στα δύο σενάρια, θεωρώ αχρείαστο να σχολιάσω λανθασμένες επισημάνσεις του συνάδελφου και θα απαντήσω θέτοντας  την πιο κάτω υπόθεση-ερώτηση: Εάν κερδιζόταν διδαχτικός χρόνος με την αφυπηρέτηση ενός εκπαιδευτικού δεν θα χάνονταν θέσεις εργασίας; Δεν θα φτάναμε αναπόφευκτα σε κάποια στιγμή να μην διορίζονται νέοι εκπαιδευτικοί; Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Γιατί άραγε όχι;

Και ακόμα ένα ερώτημα για χάριν συζήτησης: Αν, όντως, αποκομίζεται όφελος για το δημόσιο από τις πρόωρες αφυπηρετήσεις, ποιος είναι αυτός που το πληρώνει; Μήπως έρχεται “ΜΑΝΝΑ” εξ ουρανού; Ή μήπως ο νεοδιοριζόμενος;;;

Συνεπώς  αν ο συνάδελφος Πόλης  θέλει να βρει την αλήθεια όπως διατείνεται και να μπορέσει ο αναγνώστης να κατανοήσει τα γραφόμενά του, ας  χρησιμοποιήσει τους σωστούς αριθμούς  που προτείνει και ας κάνει τους δικούς του υπολογισμούς.  Ας πάει αναλυτικά, χρόνο με χρόνο στα δύο σενάρια (μέχρι το προσδόκιμο του μέσου όρου ζωής του διευθυντή και μέχρι την αφυπηρέτηση του νεοδιοριζόμενου δασκάλου) και ας τα αντιπαραβάλει.

Για αποτίμηση της πραγματικότητας προτείνω να πάρει το παράδειγμα μιας συμφοιτήτριάς του που πληροί τα κριτήρια και να χρησιμοποιήσει τα πραγματικά δεδομένα. Αν καταφέρει να αποδείξει μέσα από σωστές διαδικασίες ανάλυσης ότι το κράτος, χωρίς να επηρεάζει τα συμφέροντα των άλλων, χωρίς πέναλτι, αποκομίζει και οικονομικό όφελος από τις πρόωρες αφυπηρετήσεις, τότε εγώ δεσμεύομαι ότι  δημόσια θα απολογηθώ προς το αναγνωστικό κοινό για τις λανθασμένες μου αναφορές. Αν όχι, τότε καλώ τον συνάδελφο, Πόλη, να ενώσουμε δυνάμεις και να καταπολεμήσουμε αυτή τη γάγγραινα που ονομάζεται ανοχή σε ότι μας σερβίρεται. (Παράκληση να επικεντρωθεί αποκλειστικά  στο οικονομικό κομμάτι του θέματος, χωρίς να θέλω να υποτιμώ την ανθρωπιστική, κοινωνική, παιδαγωγική πτυχή του θέματος που και αυτή βέβαια έχει τη σημασία της, αλλά δεν είναι το αντικείμενο του συγκεκριμένου άρθρου. Παρενθετικά δε, να αναφέρω πως δεν θα με ενοχλούσε αν αυτή  η νομοθεσία προωθείτο με την αποδοχή ότι, υπάρχει οικονομικό κόστος  που πληρώνουν άλλοι με την εφαρμογή της, αλλά προκύπτουν άλλα οφέλη!).

Βέβαια, αγαπητέ συνάδελφε, πρέπει να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι αυτά τα σενάρια, είναι ασκήσεις επί χάρτου. Είναι μια λύση “Sudoku”. Με τέτοια μυαλά που διαθέτουμε δεν θα αργήσει και πολύ, να ανατραπούν όλα… Η δύναμη της ανάγκης δεν αποκλείεται να  φέρει και πάλι τα πάνω κάτω. Nέες παγοποιήσεις μισθών. Nέα κρατικά μισθολόγια. Nέα συνταξιοδοτικά συστήματα… Είναι νωπές οι μνήμες… Μην είσαι ακόμα  και τόσο  βέβαιος, ότι και αυτά τα κλειδώματα στο συνταξιοδοτικό που έχουμε κάμει πριν το 2013, θα μείνουν κλειδωμένα και αφορολόγητα. Οι Τροϊκανοί μάς τα είπαν, έκανα τις δικές τους αναλογιστικές μελέτες και εμείς τώρα με έμμεσο τρόπο τις απορρίπτουμε,  με σιωπηρή ανοχή της κοινωνίας, η οποία ίσως να μην αντιλαμβάνεται πού οδηγούνται τα πράγματα. Τα πέναλτι είναι απαραίτητα, γιατί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής δικαιοσύνης.  Αν δεν τα επωμιστούν αυτοί που πρέπει να τα αναλάβουν, κάποιοι άλλοι θα πληρώσουν το λογαριασμό.  Η νέα γενιά αρκετά έχει υποφέρει…Ας μην την φορτώσουμε και με άλλα βαρίδια.

Εν κατακλείδι, θα συμφωνούσα μαζί σας, συνάδελφε Πόλη, σε αυτό που μου έχετε υποδείξει. Το ζητούμενο κάθε ανάλυσης είναι η εύρεση της αλήθειας! Θα πρόσθετα όμως … Αυτό δεν είναι αρκετό! Χρειάζεται και ένα βήμα παρακάτω.

Τολμηροί αυτοί που το επιχειρούν! 

*Διευθυντής Δημοτικής