Σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές ο εκπαιδευτικός – άνθρωπος…

ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ ΦΥΛΑΚΤΟΥ*

Τούτες τις κρίσιμες στιγμές ο ρόλος και η ευθύνη του εκπαιδευτικού κόσμου εκτείνεται και πάλι πέρα από τις αυστηρά επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Διακτινίζεται και απλώνεται σε ολόκληρη την κοινωνία. Στα παιδιά πρωτίστως. Όμως και σε όλο τον κόσμο που με κάποια ιδιότητα, του παππού, της γιαγιάς, του γονέα, του αδελφού, του συγγενή, σχετίζεται με αυτά.

Δεν θεωρώ και δεν πιστεύω ότι οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να επιστρέψουν στα σχολεία  επειδή κινδυνεύουν περισσότερο από τους άλλους εργαζομένους. Ή επειδή δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους. Ή επειδή θα μαζευτούν πάνω από 75 άτομα σε ένα χώρο.

Οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να επιστρέψουν στα σχολεία, γιατί κατά την ταπεινή και κοινή αντίληψη θα έπρεπε ήδη να έχουν ληφθεί από το κράτος πιο αυστηρά μέτρα περιορισμού.  Κλείσιμο όλων των επαγγελματικών χώρων, εκτός από τους χώρους που έχουν να κάνουν με πώληση ειδών πρώτης ανάγκης (φαρμακεία, υπεραγορές κ.λπ.).

Αυτά λένε οι ειδικοί. Αυτά εφάρμοσαν χώρες που μπήκαν στη δίνη της εξάπλωσης του ιού λίγες εβδομάδες πριν από εμάς. Κάτι που σίγουρα προβληματίζει έντονα και την ίδια την Κυβέρνηση. Την ίδια την πολιτεία (κόμματα και βουλή). Η Κυβέρνηση, προσμετρά και συνυπολογίζει, σωστά ή λανθασμένα, διάφορες παραμέτρους και δεδομένα για τις αποφάσεις της. Γι’ αυτά κρίνεται και θα κριθεί στο τέλος. Για όσα έπραξε, για όσα δεν έπραξε, αν πήρε έγκαιρα αποφάσεις ή μη.

Το ίδιο όμως θα κριθούμε κι εμείς. Αν έχει κάτι που πρέπει επιτακτικά να κάνουμε σήμερα εμείς οι 15 000 εκπαιδευτικοί είναι να πιέζουμε, να αξιώνουμε και να ζητούμε, στον βαθμό που αυτό είναι δυνατό από την Κυβέρνηση, όχι να μην πάμε εμείς στο σχολείο, αλλά να μην πάει κανένας εργαζόμενος είτε εργάζεται στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό είναι το καθήκον μας, αυτή είναι η αξίωση που πρέπει επιχειρηματολογώντας να στηρίζουμε.  Αν υπάρχουν κάποιες άλλες απόψεις ή/και συμφέροντα που πιέζουν και υποστηρίζουν το αντίθετο, εμείς οφείλουμε να είμαστε το αντίπαλο, ίσως και πιο ισχυρό δέος. Εμείς που μπορούμε να ορθώσουμε ανάστημα και άποψη.  Εμείς που δεν έχουμε τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Οι οποίοι είναι οι γονείς των παιδιών μας. Οφείλουμε να αναλάβουμε αυτό τον ρόλο. Να γίνουμε η δική τους φωνή που για λόγους που εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε, ούτε καν ψιθυριστά δεν τους επιτρέπεται να εκφραστούν.

Αυτός είναι ο εκπαιδευτικός. Αυτός πρέπει να είναι ο εκπαιδευτικός. Ιδιαίτερα στις κρίσιμες στιγμές. Όπως το έχει πράξει και στο παρελθόν κάτω από άλλες συνθήκες. Μπορούμε να γίνουμε η φωνή της κοινωνίας, η φωνή και του ιδιωτικού υπαλλήλου στον οποίο, έστω και με αυτό τον τρόπο, οφείλουμε να συμπαρασταθούμε.

Τέλος, είτε επιστρέψουμε στο σχολείο είτε όχι, ανατριχιάζω στην ιδέα και μόνο, όταν η οικογένεια και κυρίως το παιδί, ο μαθητής μας, η μαθήτριά μας, θα ακούσουν στην άλλη πλευρά του τηλεφώνου τον δάσκαλο, τη δασκάλα να επικοινωνεί μαζί τους. Να μιλά μαζί τους. Να του δίνει θάρρος και συμβουλές τούτες τις κρίσιμες και καταθλιπτικές ώρες τόσο για εμάς τους μεγάλους, όσο περισσότερο και γι’ αυτά τα παιδιά που είναι κλεισμένα στο σπίτι.

Η συγκίνηση κορυφώνεται περισσότερο στην ιδέα και μόνο εάν σήμερα μπορούσαμε με τρόπους που οι ειδικοί του αντικειμένου ξέρουν καλύτερα από μας, να έχουμε και αυτή την ψηφιακή επαφή και επικοινωνία με τα παιδιά. Όχι για να καλύψουμε την ύλη. Για να αισθανθούν ότι είμαστε, έστω και με τις δυσκολίες, μαζί. Ο δάσκαλος και η δασκάλα κοντά στα παιδιά και τα παιδιά μεταξύ τους κοντά. Εξάλλου ζούμε στον 21^ο αιώνα με τις τόσες δυνατότητες στον τομέα αυτό.

Αυτό τον ρόλο πρέπει να υπηρετήσουμε σήμερα ως εκπαιδευτικοί.  Ρόλο που η κοινωνία και τα παιδιά μας έχουν ανάγκη. Είμαστε μια ομάδα που μπορούμε και το αποδείξαμε και στο πρόσφατο παρελθόν, ότι μπορούμε να γίνουμε η σπίθα της αλλαγής πορείας προς το σωστό και το δίκαιο.

* Πρόεδρος ΠΟΕΔ