ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΠΥΡΟΥ*
25η Μαρτίου 2020!!! Μια μέρα, που για επιτακτικούς λόγους δημόσιας υγείας και διαχείριση έκτακτης ανάγκης, θα περάσει χωρίς παρελάσεις και χωρίς γιορτές στα σχολεία μας, ουδόλως όμως απαξιώνει ή μειώνει τις οφειλόμενες τιμές προς τις θυσίες των ηρώων και του λαού μας.
Η Επανάσταση του 1821 δεν χρειάζεται μεγάλα λόγια για να αναδειχθεί· είναι από μόνη το σημαντικότερο γεγονός της νεότερης ιστορίας μας. Είναι η επανάσταση ενός λαού που αποφασίζει να πιστέψει στον εαυτό του και να προσπαθήσει με τις δικές του δυνάμεις να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια, την ύπαρξη,… τη Λευτεριά του!!! Ενός λαού που πλούτισε εσωτερικά, έμαθε να χαμογελά στις χαρές και στις λύπες, να προσφέρει, να αυτό-πειθαρχεί, να αγωνίζεται για το αύριο και όχι μόνο για το σήμερα, να βάζει πάνω από το «εγώ» το «εμείς», να ζεσταίνει τους άλλους, έγινε γενναιόδωρος και επιεικείς με όλους. Θυσίασε τα πρόσκαιρα για να επιδιώξει τα μονιμότερα.
Μνήμη σήμερα ιερή κι ανείπωτη για εκείνους που μας δίδαξαν το πνεύμα της θυσίας, συνεπαίρνει όλους μας, μας προβληματίζει και μας υπενθυμίζει πως ο κάθε αγώνας που κάνουμε στη ζωή μας θέλει δύναμη ψυχής και θάρρος, τόλμη και αρετή, ηρωισμό και αυτοθυσία.
Μπροστά, λοιπόν, σ΄αυτό το πανόραμα και το ξεδίπλωμα της ψυχής, ας συνειδοποιήσουμε πως ο τρόπος που ζούμε, ή καλύτερα αυτοκτονούμε κάθε μέρα ανεπαίσθητα, δε συνάδει με το γεγονός πως οι ορατοί και αόρατοι εχθροί μας, είτε ονομάζονται ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗ είτε ΚΟΡΩΝΟΙΟΣ, τροχίζουν για μας τις μάχαιρες τους και καραδοκούν …
Όταν λοιπόν, τα γεγονότα προχωράνε σε βάρος μας, εμείς ασχολούμαστε επιδεικτικά με πολλά και άσχετα με το πρόβλημα μας, πνιγόμαστε με το τίποτε, με μοναδική μας έγνοια πώς να πρωτοτυπήσουμε χωρίς μέτρο και αυτογνωσία, γιατί φοβόμαστε να δούμε την πιεστική πραγματικότητα ότι σε μια πατρίδα που κινδυνεύει, κανένας δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής και ευτυχής εκτός, αν νομίζει πως βλέπει καλύτερα τα πράγματα, όταν κλείνει το ένα μάτι και βάζει τον αντίχειρα στο άλλο.
Και ενώ όλους αυτούς τους αιώνες αποδείξαμε πως διαθέτουμε αρετές και χαρίσματα, δεν τα αξιοποιούμε για να περιορίσουμε τις αδυναμίες μας. Ξεχνούμε τον αληθινό εαυτό μας και ακόμα περισσότερο τους θησαυρούς των περασμένων, που πετύχαμε με θυσίες. Αναμετρηθήκαμε ασύμμετρα στα πεδία των μαχών και νικήσαμε και σήμερα αστοχούμε, συνειδητά ή όχι, στο άθλημα της υπακοής, της συλλογικότητας, αλλά και της ατομικής ευθύνης.
Κρίσιμες οι στιγμές με όλα όσα περνούμε σήμερα …
Αυτή η έσχατη ανάγκη να ζήσουμε και εμείς και τα παιδιά μας σ΄ αυτή τη γη που μας γέννησε, ας αρχίσει να οδηγεί τα βήματα μας προς το χρέος: να αγωνιστούμε και με το μυαλό και με την καρδιά για να κρατηθούμε…
«στη μάνα Γη γλυκιά θροφό μας,
γιατί είν΄ αυτή ,
που όταν μικροί σερνόμαστε έτσι στο καλόβολο χώμα της,
πάνω της όλο φορτώθηκε το βάρος της ανατροφής μας
και πολίτες μας τράνεψε ασπιδοφόρους,
να μας έχει πιστούς σ΄ αυτή της την ανάγκη».
*Εκπαιδευτικός
