Τηλεκπαίδευση και το θέατρο του παραλόγου

TΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ* ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΠΙΤΣΙΛΛΗ**

Οι εγκύκλιοι και οι ενημερώσεις του Υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας  δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Πόσο ακόμη θα επιμένει το ΥΠΠΑΝ  να οργανώσει μια εξ αποστάσεως εκπαίδευση, που δεν μπορεί καν να υποστηριχθεί από τα τεχνολογικά μέσα που διαθέτει και τα λογισμικά που προτείνει;

Πώς μπορεί να υπόσχεται σύγχρονη τηλεκπαίδευση  χωρίς να έχει επιμορφώσει έστω και έναν εκπαιδευτικό;

Πώς μπορεί το παιδί του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού να έρθει σε επαφή μέσω τηλεδιασκέψεων χωρίς να έχει ΗΥ ή διαδίκτυο;

Έχουν οδηγήσει σε παράκρουση εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς σε ένα παιχνίδι αναμονής, υπόσχεσης, οράματος χωρίς περιεχόμενο.

Πότε θα καταλάβουν πως αυτό που σχεδιάζουν είναι αδύνατο να λειτουργήσει; Πότε θα καταλάβουν ότι με τις εμμονές τους σε συγκεκριμένα λογισμικά και πρακτικές βραχυκυκλώνουν τις διευθύνσεις και εκπαιδευτικούς με πείρα στον τομέα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης οι οποίοι θα μπορούσαν μέσα από την εμπειρία τους να αυτενεργήσουν, να μεγαλουργήσουν και να βοηθήσουν και τους συναδέλφους τους να χρησιμοποιήσουν τέτοιες μεθόδους; 

Ποτέ θα καταλάβουν πως η διδασκαλία είναι μια ζωντανή επικοινωνία ανθρώπων και όχι delivery γνώσεων;

Παίζουν δυστυχώς ξανά ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, ένα παιχνίδι εντυπώσεων δημιουργώντας ψηλές και ουτοπικές προσδοκίες στην κοινή γνώμη, χωρίς να φαίνεται να τους ενδιαφέρει η λειτουργικότητα και η ουσία. Έχουν οδηγήσει σε ένα θέατρο του παραλόγου εν μέσω μιας πρωτόγνωρης και τρομερά επικίνδυνης κρίσης που αφορά στην υγεία των πάντων. Εμείς δεν βρίσκουμε κανένα ενδιαφέρον σ΄ αυτό το ψέμα και δεν μπορούμε να  σιγήσουμε.

• Από τη στιγμή που διαπιστώθηκε μέσα από τη διερεύνηση η μεγάλη έλλειψη σε ψηφιακά μέσα από τους μαθητές, θα έπρεπε να γίνουν άμεσα κινήσεις για αποκατάσταση του δικαιώματος του κάθε παιδιού στη μάθηση μέσω τις παροχής κατάλληλων ψηφιακών μέσων και πρόσβασης στο διαδίκτυο. Δεν νοείται εκπαιδευτικοί να διδάσκουν καινούργιες έννοιες, να προχωρούν στην ύλη ενώ υπάρχει έστω και ένας μαθητής ο οποίος να μην έχει πρόσβαση σε αυτή τη διδασκαλία. Επομένως μέχρι τη διασφάλιση των προϋποθέσεων που αναφέρθηκαν, ο τύπος της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης μπορεί να έχει χαρακτήρα μόνο εμπεδωτικό, εμπλουτιστικό και δημιουργικό.

• Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την οικογενειακή πραγματικότητα των μαθητών. Πέρα από την έλλειψη μέσων, υπάρχουν οικογένειες που αντιμετωπίζουν προβλήματα, οικογένειες που διαβιούν σε μικρούς χώρους όπου οι μαθητές συμβιώνουν με μικρότερα παιδιά. Υπάρχουν γονείς που δεν μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά στη διαδικασία της διδασκαλίας είτε γιατί δεν έχουν τις γνώσεις είτε αδυνατούν για διάφορους λόγους. Μέσα σε αυτή την κρίση θα υπάρχουν οικογένειες που θα αντιμετωπίσουν ένα σωρό  καινούργια προβλήματα τα οποία θα πρέπει να διαχειριστούν. Η εκπαίδευση των παιδιών τους δεν πρέπει να είναι γι’ αυτούς τους ανθρώπους ακόμα ένα πρόσθετο άγχος και  βάρος.

• Δεν μπορεί να προσεγγίζεται η έννοια της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης με τον ίδιο τρόπο από το Νηπιαγωγείο μέχρι την Γ’ Λυκείου. Οι γνωσεις, οι δεξιότητες χειρισμού της τεχνολογίας, η διάρκεια και το επίπεδο συγκέντρωσης διαφέρουν αισθητά στα παιδιά ανάλογα με την ηλικία τους. Αναμέναμε από το υπουργείο να ορίσει διαφοροποιημένες μεθόδους, μέσα και εργαλεία ανάλογα με το επίπεδο σπουδών των μαθητών. Αν το υπουργείο αδυνατεί να το πράξει θα μπορούσε να ζητήσει την εμπειρογνωμοσύνη των εκπαιδευτικών.

• Εκπαιδευτικοί με γνώσεις και εμπειρία στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση παραδέχονται ότι δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να ανταποκριθούν με αποτελεσματικότητα στη διδασκαλία με τα συγκεκριμένα μέσα και εργαλεία που προτείνονται από το ΥΠΑΑΝ. Εν μέσω μιας τέτοιας κρίσης θα αναμέναμε να προωθηθούν λύσεις γρήγορες, λειτουργικές μέσω κοινών, εύχρηστων εργαλείων τα οποία είναι ευρέως διαδεδομένα, άμεσα διαθέσιμα και εύκολα προσβάσιμα.

• Το πρώτο και κύριο που καλείται ο δάσκαλος μέσα από τον ρόλο του να επιτελέσει είναι να κτίσει μια γέφυρα επικοινωνίας με τον κάθε μαθητή, ώστε να έχει εικόνα του τρόπου με τον οποίο βιώνει την κατάσταση, τα συναισθήματα του, να μπορέσει να προσφέρει τη στήριξή του όπου χρειάζεται και να καταφέρει να νιώσει ο μαθητής το ενδιαφέρον του δασκάλου για τον ίδιο και την μάθηση του.

• Ακολούθως να αφεθεί ο δάσκαλος ελεύθερος, να κρατήσει τους μαθητές του σε εγρήγορση, επαφή με την γνώση μέσω μιας εναλλακτικής, άτυπης μορφής μάθησης που δεν ακολουθεί Ωρολόγια και Αναλυτικά Προγράμματα. Να δώσει χρόνο και τρόπο στους γονείς να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους, να παίξουν, ζυμώσουν, να μαγειρέψουν, τα καλλιεργήσουν λαχανικά, να φροντίσουν τα ζώα τους, να αποκτήσουν γνώσεις και δεξιότητες που το σχολείο αδυνατεί να προσφέρει και είναι φανερό ότι τα παιδιά της εποχής μας στερούνται. Να καταφέρει το παιδί να αντλήσει αρχές και αξίες, να βιώσει την αγάπη και τη φροντίδα της οικογένειας. Να πάρει αυτό που ονομάζεται «Παιδεία» από το κομμάτι που αναλογεί στην οικογένεια το οποίο δύσκολα μπορούσε προηγουμένως να μεταδοθεί στα πλαίσια της σύγχρονης απαιτητικής καθημερινότητας.

Διαπιστώνεται έντονα τα τελευταία χρόνια ότι οι μαθητές καλύπτουν τεράστια ποσότητα ύλης, σπαταλούν αμέτρητες ώρες διδασκαλίας στο σχολείο, μελέτης, φροντιστηρίων και εντούτοις τα αποτελέσματα μας είναι φτωχά και οι μαθητές μας έχουν ελλείψεις σε δεξιότητες ζωής και στερούνται δείγματα σωστής Παιδείας. Ας μας προβληματίσει και ας είναι αυτή η κρίση η αφετηρία για μια καινούργια θεώρηση της εκπαιδευτικής πολιτικής, μακριά από σκοπιμότητες και κινήσεις δημιουργίας εντυπώσεων. Με σωστή εκτίμηση του όγκου της ύλης, βελτίωση της ποιότητας της διδασκαλίας, ενίσχυση του τεχνολογικού εξοπλισμού των σχολείων, εισαγωγή διδασκαλίας στην τεχνολογία και στα μέσα και τη διαμόρφωση ανθρώπινων και αποτελεσματικών σχολείων όπου εκπαιδευτικοί και μαθητές θα απολαμβάνουν την μάθηση.

*Αντιπρόεδρος ΑΚΙΔΑ, Μέλος Διοικητικού Συμβουλίου ΠΟΕΔ

**Μέλος ΔΣ ΑΚΙΔΑ, Γραμματέας Ε.Γ. ΠΟΕΔ Λάρνακας