ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΠΥΡΟΥ*
1η του Απρίλη του ’55. Μια μέρα που θα στέκει για πάντα πηγή αγωνιστικού πνεύματος, πάθους για λευτεριά, αξιοπρέπειας και τιμής.
Οι εθνικές μας επέτειοι δεν είναι, πιστεύω, ευκαιρίες για μεγάλα λόγια… και ειδικά σήμερα με αυτά που μας συμβαίνουν… αλλά για να πετάξουμε τον τετριμμένο μας χιτώνα της καθημερινότητας και να αισθανθούμε τα ρίγη της αιώνιας ιστορίας και υποχρέωσης μας.
Για λίγο όμως προβληματισμό…
Μπροστά στον όλεθρο που μας απειλούν, ορατοί και αόρατοι εχθροί, ποια είναι η δική μας στάση;
Μήπως αλλάξαμε τα δοκιμασμένα μας στηρίγματα και εγκαταλείψαμε τους ανίκητους προμαχώνες;
Μήπως δεν μετρούμε πια με μέτρο την πίστη και τον άνθρωπο; Μετρούμε ποσότητα και όχι ποιότητα, αριθμούς και όχι πρόσωπα;
Μήπως ξεχάσαμε πώς χαράσσεται τ΄ όνομα της παλικαριάς και της ανδρείας σε τύμβους και μνημεία;
Την ίδια στιγμή όμως από τον πλινθόκτιστο αχυρώνα του Λιοπετρίου ο προδομένος ήρωας και δάσκαλος Φώτης Πίττας μας στέλνει το αιώνιο μήνυμα: «Ο κάθε αγωνιζόμενος είναι και ελεύθερος»
Το DNA των Αυξεντίου, Μάτση, Παλληκαρίδη και τόσων άλλων δεν έφυγε ποτέ από μέσα μας… μας δίνουν δύναμη στο σημερινό, καθημερινό αγώνα για να πάμε ξανά τη ζωή μας μπροστά. Ενωμένοι θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες… και αυτή η ενότητα και η ομοψυχία δεν είναι δρόμος, είναι μονόδρομος.
Ο μεγάλος ποιητής Γιάννης Ρίτσος γράφει τον "Αποχαιρετισμό" για τον ήρωα, παραθέτοντας μερικές από τις σκέψεις που ο ίδιος ο ποιητής φαντάζεται ότι θα έκανε τις τελευταίες του ώρες ο Ζήδρος:
«Άντε, γριά μάνα, μην αρχίσεις τώρα τις κλάψες. -Όχι;-
Έτσι σε θέλω. Ρωμιά. Σου παίρνω λες τη ζωή σου ;
Σου αφήνω την περφάνεια σου.
Δε θα σ’έιδει ο εχτρός καμπουριασμένη.
Το ξέρω. Θα πεις: “Είμαι περήφανη για το γιο μου, – κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου”.
Έτσι. Γεια σου, μάνα»
Και να θυμόμαστε…μετά το Γολγοθά ακολουθεί πάντα η Ανάσταση!!!
*Εκπαιδευτικός
