Οι αποφάσεις του Ανώτατου, ο σεβασμός σε αυτές και το «προηγούμενο»

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω πως ο λόγος που το συγκεκριμένο άρθρο βγαίνει σήμερα παρ’ όλο που τοποθετήθηκα προσωπικά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, για το θέμα είναι γιατί θεώρησα σωστό να προηγηθεί το δ.σ. της ΠΟΕΔ, στην ατζέντα του οποίου ήταν και το συγκεκριμένο θέμα, αφού θεωρώ λάθος να προκαταλαμβάνουμε αποφάσεις της Οργάνωσης με δικές μας επίσημες ανακοινώσεις είτε οι Κινήσεις είτε τα στελέχη της ΠΟΕΔ.

Ξεκινώντας να δηλώσω και να υπογραμμίσω πως ο σεβασμός σε οποιαδήποτε απόφαση της δικαιοσύνης είναι δεδομένος. Αυτό όμως δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να διαφωνούμε με την όποια απόφαση έχει εκδοθεί. Το σέβομαι και αποδέχομαι την απόφαση, δεν έχει να κάνει με το συμφωνώ με αυτή. Από τη στιγμή που διαφωνώ λοιπόν μου δίνεται και το δικαίωμα να στηρίξω την διαφωνία μου αυτή και να διεκδικήσω το δίκαιο μου όπου νόμιμα μου επιτρέπεται (ΕΔΑΔ). Είναι λοιπόν χρέος όλων των συντεχνιών να εξετάσουν ποια ενδεχόμενα έχουν ενώπιον τους και αφού συμβουλευτούν και τους νομικούς τους συμβούλους να πράξουν αντίστοιχα.

Το δικαίωμα μας να διαφωνούμε με την απόφαση ενισχύεται και από τα γεγονότα που έχουμε ενώπιον μας. Είχαμε μπροστά μας μια πρωτόδικη απόφαση που για κάποιες από τις προσφυγές είχαν εκδοθεί ΟΜΟΦΩΝΑ υπέρ μας. Και οι τρεις δικαστές δηλαδή αποφάνθηκαν ότι είχαμε δίκαιο. Το Ανώτατο Δικαστήριο με πλειοψηφία 9-4 ανέτρεψε αυτές τις ομόφωνες αποφάσεις. Από τους 16 δικαστές δηλαδή που εξέτασαν τις προσφυγές οι 9 έκριναν ότι οι νόμοι ήταν συνταγματικά ορθοί ενώ οι άλλοι 7 (3 κατά την πρωτόδικη απόφαση και 4 του Ανωτάτου Δικαστηρίου) ότι οι νόμοι ήταν αντισυνταγματικοί. Αυτό προς απάντηση όσων διερωτούνται αν δικαιούμαστε να διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας ή όχι για την ορθότητα της απόφασης. Αν στα πιο πάνω προσθέσουμε και τα 7 χρόνια που χρειάστηκε να εκδικαστούν, τους 4 μήνες που χρειάστηκε το Εφετείο να ανακοινώσει απλά την απόφαση του από το πέρας της δίκης, καθώς και τη χρονική στιγμή που αυτό έγινε, τότε το δικαίωμα μας να διατηρούμε αν μη τι άλλο τις επιφυλάξεις μας θεωρώ πως είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένο.

Παρ’ όλα αυτά τονίζω ξανά πως σεβόμαστε την απόφαση όπως απαιτούσαμε από την κυβέρνηση να την σεβαστεί αν επικυρωνόταν ότι είχε αποφασιστεί στο πρωτόδικο δικαστήριο. Άσχετα αν κάποιοι, ακόμη και λίγο πριν την ανακοίνωση της απόφασης, διατυμπάνιζαν πως όποια και να ήταν αυτή, η κυβέρνηση δεν θα προχωρούσε στην εκτέλεσή της, θεωρώ πως δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε το ίδιο με αυτό που κατηγορούσαμε.

Δυστυχώς όμως πέρα από τα πιο πάνω και αφού προσπάθησαν να μας αφαιρέσουν ακόμα και αυτό το δικαίωμα της αποδοχής αλλά διαφωνίας με την απόφαση, οι συνήθεις ύποπτοι προχώρησαν και ένα βήμα πιο κάτω προσπαθώντας να προετοιμάσουν το έδαφος για το τι θα ακολουθήσει. Ακούσαμε λοιπόν και διαβάσαμε αμέσως μετά την απόφαση, πως πλέον δημιουργείται προηγούμενο άρα ο εργοδότης ανά πάσα στιγμή μπορεί να προχωρεί σε μείωση μισθών, αν κρίνεται ότι αυτή είναι τέτοια που δεν επηρεάζεται ο πυρήνας του (στοιχείο στο οποίο βασίστηκε και η απόφαση του Ανωτάτου).

Σε αυτό το σημείο λοιπόν όλοι αυτοί που προέτρεξαν να εξάξουν τα πιο πάνω συμπεράσματα θα πρέπει να λάβουν κάποιες απαντήσεις για να μπουν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση εν όψη και των όποιων «οικονομικών μέτρων» εξετάζει η κυβέρνηση σε συνεργασία με διάφορους «εταίρους» όπως ανακοίνωσαν, στους οποίους εταίρους όμως και πάλι ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ.

Το καλοκαίρι του 2018 , δώδεκα χιλιάδες εκπαιδευτικοί βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τις μονομερείς αποφάσεις του εργοδότη τους. Τα όσα ακολούθησαν οδήγησαν την κυβέρνηση να αποδεχτεί το λάθος της αφού οι αποφάσεις πάρθηκαν χωρίς να περάσουν από το νενομισμένο ΘΕΣΜΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ. Αυτό που κερδίσαμε λοιπόν με εκείνο τον αγώνα πέρα από την αποκατάσταση των δικαιωμάτων μας ήταν η ΕΠΑΝΑΒΕΒΑΙΩΣΗ ΜΕ ΓΡΑΠΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ πως ο ΚΑΘΕ εργοδότης ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να προβαίνει σε μονομερείς αποφάσεις που επηρεάζουν τα ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ του ΟΠΟΙΟΥ εργαζομένου αν αυτές δεν περάσουν μέσα από το θεσμικό διάλογο που πρέπει να γίνεται.  Η όποια επέμβαση στο μισθό θεωρείται αλλαγή εργασιακού δικαιώματος και συνεπώς για να επιβληθεί πρέπει να κατατεθεί στο θεσμικό διάλογο και  να συζητηθεί στη ΜΕΠΕΥ (Μικτή Επιτροπή Προσωπικού Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας) όσον αφορά την Εκπαιδευτική Υπηρεσία στη ΜΕΠ για τους υπόλοιπους δημόσιους και στο διάλογο των συλλογικών συμβάσεων για όλους τους άλλους.

Η όποια προέκταση λοιπόν της απόφασης του Ανωτάτου έχει να κάνει με το δικαίωμα που έχει πλέον η κυβέρνηση να καταθέσει μια τέτοια πρόταση στο θεσμικό διάλογο. Με βάση την πρωτόδικη απόφαση ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ αφού ήταν αντισυνταγματική και συνεπώς ανεδαφική. Αν απέκτησε κάποιο δικαίωμα για το μέλλον λοιπόν με βάση την απόφαση είναι να ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ όταν το κρίνει να βάλει κάτι τέτοιο στο τραπέζι του διαλόγου. Σε καμία περίπτωση δεν απέκτησε το δικαίωμα να παίρνει μονομερώς απόφαση για μείωση μισθών χωρίς να ρωτήσει καν τους εργοδοτούμενους. Τέτοιο δικαίωμα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ (γιατί αυτός είναι και ο τελικός στόχος όσων προέτρεξαν να αναλύσουν τις «δήθεν προεκτάσεις» της απόφασης και το «προηγούμενο» που αυτή δημιουργεί με βάση τη δική τους λογική).

Στην περίπτωση που επιχειρηθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι πως δεν θα καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Αν το 2018 βγήκαν στους δρόμους 12000 εκπαιδευτικοί για να διαμαρτυρηθούν, αυτή τη φορά θα πρέπει να γνωρίζουν πως θα βρουν απέναντί τους 35000 δημόσιους υπάλληλους και πολλούς άλλους του ιδιωτικού τομέα που θα στηρίξουν τον αγώνα τους, αφού ο κόσμος άρχισε πλέον να αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα. Κάποιοι μας έχουν δείξει πως όσο σιωπούμε εκλαμβάνουν τη σιωπή μας ως αδυναμία. Θα πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν πως ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ. ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ!!!

*Οργανωτικός Γραμματέας ΔΗ.Αν.Α