Το τούνελ

ΤΗΣ ΜΑΡΙΛΕΝΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*   

Ποιο είναι το συναίσθημα που νιώθει κανείς βλέποντας ένα σκοτεινό τούνελ; Φαντάζομαι ότι είναι το ίδιο συναίσθημα που νιώθουν και οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί που ξερουν ότι θα ανοίξουν τα σχολεία εν μέσω πανδημίας. Φόβος, αβεβαιότητα, άγχος...Νιώθω ότι βαδίζουμε στα τυφλά, σαν σ' ένα τούνελ χωρίς φώτα και χωρίς να ξέρουμε πότε και πώς θα βγούμε από μέσα. Κανένας δεν ξέρει και κανένας δεν μπορεί να μας το εγγυηθεί.

Όλα χορεύουν στον ίδιο ρυθμό. Στο ρυθμό του χρήματος και του οικονομικού κατεστημένου. Και μας αναγκάζουν να χορέψουμε κι εμεις μαζί τους. Κι ας μην προλάβαμε να μάθουμε σωστά τα βήματα. Γιατι τοσο καιρό μας έλεγαν άλλα. Κι εμείς τα πιστεύαμε. Τώρα όμως πρέπει  να σύρουμε πίσω μας χιλιάδες παιδιά, παιδιά που ξέρουμε και που αγαπάμε, παιδιά ακόμα που εμείς οι ίδιοι γεννησαμε και μεγαλώσαμε.

Κι αν χτυπήσουν στη διαδρομή κι αν πέσουν μας αναγκάζουν να τους απομονώσουμε, γιατί λένε δεν μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε και να τους σκουπίσουμε τα δακρυσμένα ματάκια τους που με τόσο πόνο και παράπονο θα μας κοιτάνε. Λένε, πως θα γίνουμε οι νέοι ήρωες της πρώτης γραμμής. Κι εμάς ποιος μας ρώτησε αν θέλουμε. Εγώ ξέρω ότι ο ήρωας ανακηρύσσεται από τους άλλους, ως επί το πλείστον μετά θάνατον. Όχι, δε θέλω να πεθάνω. Δε θέλω να γίνω ηρωίδα. Θέλω να μείνω μια απλή εκπαιδευτικός, μα πάνω από όλα μια μητέρα που θα εχει αγκαλια το παιδί της αλώβητο από τις σφαίρες της κοινωνίας. Το αποφάσισα! Στο τούνελ αυτό εγώ δεν μπαίνω!

 Εκπαιδευτικός Δημοτικής Εκπαίδευσης