ΤΗΣ ΡΑΝΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ*
Πέρασαν δυο χρόνια. Δυο ολόκληρα χρόνια από τότε που σύσσωμος ο εκπαιδευτικός κόσμος κατέβηκε σε πορείες διαμαρτυρίας. Δυο μεγαλειώδεις πορείες, αμέτρητα άρθρα στον τύπο, χιλιάδες αναρτήσεις στα ΜΚΔ, κοπιώδεις προσπάθειες των εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστικών οργανώσεών μας για αναχαίτιση των μεθοδεύσεων της κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση που απέδειξε (δυστυχώς) πως βασικός της στόχος είναι η υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Αυτή η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία να απαξιώνει το έργο των εκπαιδευτικών, να καταρρακώνει την αξιοπρέπειά τους και να τους αφαιρεί πολύτιμα μέσα και εργαλεία καθιστώντας το ήδη δύσκολο παιδαγωγικό τους έργο ακόμη δυσκολότερο.
Η μετάθεση ευθυνών για τις σοβαρές ελλείψεις στους ώμους των εκπαιδευτικών συνήθης πρακτική πια. Κάθε φορά που οι εκπαιδευτικοί έσπαζαν το φράγμα της σιωπής για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και μάθησης για τα παιδιά μας, κατηγορούνταν για μεμψιμοιρία, γκρίνια και αχαριστία. Έχουν δουλειά και μάλιστα πληρώνονται για αυτήν, άρα, πώς τολμάνε να διαμαρτύρονται τη στιγμή που άλλες ομάδες εργαζομένων υποφέρουν; Κοινωνικός αυτοματισμός με τα όλα του. Οι απλοί εργαζόμενοι να αναγκάζονται να κλείνουν το στόμα υπό τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής. Χειρότερες συνθήκες εργασίας δυστυχώς υπάρχουν. Μα αν δε μιλήσουν αυτοί που μπορούν πώς θα διεκδικήσουν αυτοί που φοβούνται;
Κάναμε λοιπόν μια τιτάνια προσπάθεια για να ανατραπούν οι απαράδεκτοι κυβερνητικοί σχεδιασμοί διεκδικώντας ένα δημόσιο σχολείο συμπεριληπτικό, ανθρώπινο, δημοκρατικό και ποιοτικό. Προάσπιση του δημόσιου σχολείου την είπαμε. Μια ασπίδα μπροστά από το σχολείο των παιδιών μας για να κρατηθεί ζωντανό και περήφανο, μα πάνω απ’ όλα να γίνει ανοικτή αγκαλιά για όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά.
Κι έφτασε η ώρα των εκλογών. Σε μερικές μέρες οι εκπαιδευτικοί θα κληθούμε να επιλέξουμε τους αντιπροσώπους μας. Αυτούς που θα βάλουν συγκεκριμένο περιεχόμενο στα γενικόλογα συνθήματα και θα καθορίσουν γραμμή πλεύσης ως προς την ουσία, την ποιότητα και την ένταση των εύλογων διεκδικήσεών μας.
Μέσα σε όλη αυτή τη θάλασσα συνθηματολογίας από τις παρατάξεις των εκπαιδευτικών πώς μπορεί να διαχωρίσει κανείς την ουσία και να βρει τα λόγια που γίνονται πράξεις; Πώς μπορεί κανείς να διακρίνει τις υποσχόμενες γενικολογίες που μετατρέπονται σε περιεχόμενο ουσίας την κρίσιμη στιγμή των ψηφοφοριών; Πώς μπορεί κανείς να εντοπίσει τις διακηρύξεις που μεταφράζονται σε ναι ή όχι στο Διοικητικό Συμβούλιο των οργανώσεών μας, που καθορίζει την αποδοχή ή την απόρριψη των αποφάσεων της εργοδοτικής πλευράς;
Αν όλοι φαίνεται πως λίγο πολύ λένε τα ίδια με ποιο κριτήριο θα επιλέξουμε την Κίνηση και τα πρόσωπα που αξίζουν την ψήφο μας; Οι παρατάξεις ως χώροι συνάθροισης ιδεών ως προς τη φιλοσοφία της παιδείας αλλά και ανθρώπων ως φορείς των ιδεών αυτών που πιστεύουν σε αυτές, όσο κι αν φαίνεται επιφανειακά πως λένε τα ίδια, με μια πιο προσεκτική και εις βάθος ματιά, είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσει κανείς πως έχουν ουσιαστικές αποκλίσεις οι οποίες ειδικά σε αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, θα κάνουν τη μεγάλη διαφορά.
Εάν μελετήσει κανείς την πορεία της δημόσιας παιδείας σε χώρες όπου εφαρμόζονται ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπου όλα τα κοινωνικά αγαθά και εργασιακά κεκτημένα παραβιάζονται στον βωμό των ιδιωτικοποιήσεων, όπου το κράτος πρόνοιας, η δημόσια υγεία και παιδεία αποτελούν άλλη μια επιχείρηση προς κέρδος, είναι εύκολο να διαπιστώσει πως οι ιδιωτικοποιήσεις υποβάθμισαν την ποιότητα και δημιούργησαν συνθήκες αποκλεισμού σε ευάλωτες ομάδες συνανθρώπων μας. Οι αδικίες, οι ανισότητες και οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων πληθαίνουν όταν βασικά αγαθά ιδιωτικοποιούνται στον βωμό του κέρδους και του συμφέροντος της ελίτ και των προνομιούχων.
Οφείλουμε να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού το δημόσιο σχολείο. Οφείλουμε να στείλουμε μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση πως τα αλισβερίσια, τα μόρια, τα ανταλλάγματα (π.χ. αξιολογήσεις με αστεράκια ως αντάλλαγμα τις ώρες υπεύθυνου τμήματος), που παραβιάζουν τον πυρήνα της παιδαγωγικής φιλοσοφίας δεν μπορούν να είναι αποδεκτά.
Αν πραγματικά θέλουμε αλλαγή ουσιαστική, τότε πρέπει να κάνουμε υπερβάσεις. Τα ζητήματα παιδείας είναι βαθύτατα πολιτικά. Ούτε οι παραδοσιακές και καθιερωμένες γραμμές παζαρεμάτων είναι αποτελεσματικές ούτε οι απολιτίκ ή ουδέτερες θέσεις των ίσων αποστάσεων. Κι ας μην κρύβονται κάποιες Κινήσεις πίσω από τις μεμονωμένες απόψεις κάποιων στελεχών τους για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια μας. Σημασία έχουν οι επίσημες θέσεις μιας Κίνησης και οι επιλογές της σε κρίσιμες στιγμές ψηφοφορίας για σοβαρά ζητήματα.
Όταν αποφασίζουμε για το παρόν και το μέλλον του δημόσιου σχολείου οφείλουμε να παίρνουμε ξεκάθαρη θέση κι ας είμαστε μειοψηφία. Κι ας έχει κόστος. Κι ας σοκάρει τους πολλούς. Γιατί πάνω απ’ όλα ο παιδαγωγός χαράσσει νέους δρόμους, γίνεται φορέας αλλαγής, μετατρέπεται σε μέσο για κοινωνικό μετασχηματισμό και φάρος ελπίδας που φέρνει την ανατροπή. Οποιοσδήποτε άλλος δρόμος είναι εύκολος και βολικός μεν, χωρίς καμία χαραμάδα αλλαγής δε. Γι’ αυτό Δάσκαλε γίνε φως, γίνε ελπίδα, γίνε τρικυμία, γίνε χείμαρρος ορμητικός και μην κλείσεις ποτέ ξανά το στόμα. Οι εκφοβισμοί τους να σε
πεισμώνουν, ο συγκεκαλυμμένος τους ετσιθελισμός να σε οπλίζει με δύναμη και οι
απαξιωτικές τους λέξεις να σε γεμίζουν με θάρρος για δίκαιες διεκδικήσεις. Η σιωπή δεν έχει θέση στην παιδεία και σίγουρα δεν έχει χώρο στη δημοκρατία.
Καλή ψήφο συνάδελφοι!
*Εκπαιδευτικός Δημοτικής Εκπαίδευσης
Μέλος Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών / Υποψήφια Γενική Αντιπρόσωπος ΠΟΕΔ επαρχίας Λεμεσού
