Όταν οι διακρίσεις συνεχίζονται

ΤΗΣ ΚΑΙΤΗΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ*  

Συζητείται σήμερα στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής το θέμα που για ακόμη μία φορά προέκυψε και αφορά στη μείωση των Σχολικών Βοηθών και Συνοδών. Ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια, βγαίνει συνεχώς στο προσκήνιο με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς αφού- αν και οι ανάγκες των παιδιών που χρήζουν και εγκρίνονται συνοδών, συνεχώς αυξάνονται- οι αριθμοί των συνοδών μειώνονται, με αποτέλεσμα τη συνεχή αναστάτωση και αγωνία αρκετών οικογενειών αλλά και τη δυσλειτουργία των σχολικών μονάδων που επηρεάζονται.

Το πρώτο που θα ήθελα να θίξω,- και που στη δική μου αντίληψη, είναι αυτονόητο («Το αυτονόητο, δεν είναι πάντα αυτονόητο – Βολταίρος) - είναι η θέση, πως αυτές οι μειώσεις, περικοπές, αποκοπές (επιλέξτε ανάλογα) αποτελούν ακόμα μία έκφανση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του Υπουργείου Παιδείας και του Υπουργείου Οικονομικών και της γενικότερης «οικονομίστικης» αντιμετώπισης των πραγμάτων και δει, αυτών της παιδείας. Τα παραδείγματα πάμπολλα, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, με τα προβλήματα που προέκυψαν και συνεχίζουν προκύπτουν σε ό,τι αφορά στην ετοιμασία και ετοιμότητα των σχολείων για τη νέα σχολική χρονιά.

Την ίδια στιγμή, η προσπάθεια που επιχειρείται από κάποιους, για απόδοση ευθυνών σε «επιστήμονες» (ψυχολόγους, ειδικούς παιδαγωγούς, λογοθεραπευτές, δάσκαλους κλπ) οι οποίοι αξιολογούν τα παιδιά και δεν προχωρούν σε εισηγήσεις για παροχές συνοδού, στις αξιολογήσεις τους, αποτελεί, θεωρώ, «προπέτασμα καπνού» μπροστά στους πραγματικούς λόγους. Αυτοί δεν είναι άλλοι, από την συντονισμένη προσπάθεια που παρατηρούμε σε όλους τους τομείς και με κάθε ευκαιρία, για υποβάθμιση και υποτίμηση του Δημοσίου Σχολείου, για μείωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης ούτως ώστε, οι γονείς να κατευθυνθούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, στην αναζήτηση άλλων λύσεων προωθώντας τους σε άλλες ιδιωτικές υπηρεσίες και κατ’ επέκταση στην ιδιωτική εκπαίδευση Ταυτόχρονα, τέτοιου είδους προσεγγίσεις ενισχύουν τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση για το ποιος πραγματικά «φταίει», και οδηγούν, για μια ακόμα φορά, την κοινωνία και ειδικότερα τους γονείς, σε μία ακόμη σύγκρουση με τους εκπαιδευτικούς.

Δυστυχώς όμως, τραγική διάσταση του όλου ζητήματος, αποτελεί το γεγονός πως το τίμημα τούτης της αντιπαράθεσης το πληρώνουν τα παιδιά μας.  Όλα τα παιδιά! Με ειδικές ανάγκες ή μη. Το πληρώνουν και οι οικογένειές τους, οι οποίες, ΞΑΝΑ, απορρίπτονται και αποκλείονται από το σύστημα, και νιώθουν πως όχι μόνο δεν εισακούονται από κανέναν, αλλά αποτελούν «βάρος», είναι οι «δύσκολοι», οι «ιδιότροποι» που ενοχλούν συνεχώς το σύστημα και γίνονται «φορτικοί»! Οι ίδιοι γονείς και τα ίδια παιδιά που μόλις πέντε μήνες προηγουμένως ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΗΚΑΝ από τις σχολικές αίθουσες, διότι ο "κορωνοϊός κάνει διακρίσεις....". Πως λοιπόν, αναμένουμε από αυτούς τους γονείς να μην πλημμυρίζονται με συναισθήματα πόνου, θυμού, απελπισίας, ανασφάλειας, αναστάτωσης, άγχους, αγωνίας, πανικού, φόβου και ματαίωσης; Πώς λοιπόν αναμένουμε από  εκπαιδευτικούς και διευθυντικό προσωπικό να μην διαμαρτύρονται, όταν στο ήδη βεβαρημένο πρόγραμμά καθηκόντων τους καλούνται να παίξουν ρόλους και ν’ αναλάβουν ευθύνες που δεν τους αναλογούν; Πώς τέλος, αναμένουμε από τους/τις ίδιες τις σχολικούς/ές βοηθούς και συνοδούς να ανταποκρίνονται στο έπακρο των καθηκόντων τους (καλή τη πίστει) όταν έχουν υπό την ευθύνη τους 2 και 3 παιδιά με διαφορετικές δυσκολίες και βαθμό σοβαρότητας, διαφορετικά προγράμματα ακόμα και διαφορετικά σχολικά πλαίσια  (ειδική μονάδα, στήριξη στην τάξη, εναλλαγή δημοτικού - νηπιαγωγείου) ενώ ακόμα και βασικά εργασιακά τους δικαιώματα καταπατούνται;

Παρά τα  «mea culpa» που ακούστηκαν πολλάκις εκείνο το διάστημα και τις υποσχέσεις, δεσμεύσεις και εξαγγελίες που ακολούθησαν,  φτάσαμε και πάλι, στην έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς ανέτοιμοι και αντιμέτωποι με αυξημένα προβλήματα: μείωση ωρών παροχής ειδικής εκπαίδευσης και λογοθεραπείας (εφόσον δεν έχει ακόμη θεσμοθετηθεί ο ελάχιστος χρόνος παροχής), μείωσης και αφαίρεσης ωρών ενισχυτικής διδασκαλίας, «κατάτμησης» ειδικών  παιδαγωγών και λογοθεραπευτών σε δύο και περισσότερα σχολεία, μάλιστα εν καιρώ κορωνοϊού, απουσία οποιονδήποτε επίσημων γραπτών οδηγιών/εγκυκλίων και  φυσικά  η παρατηρηθείσα μείωση στην πρόσληψη νέων σχολικών βοηθών και συνοδών!

Συνεπώς, θεωρώ, ότι η περίοδος χάριτος έχει φτάσει στο τέλος της! Η «δημοκρατική οργή» (Γ. Τσιάκαλος) που δικαίως νιώθουμε πρέπει να μετουσιωθεί σε πράξη! Ο εμπαιγμός και η κοροϊδία πρέπει να σταματήσουν και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπορεί να αποτελεί προϊόν διαπραγμάτευσης!  Η συνεργασία και οργανωμένη πάλη γονέων, φορέων,  εκπαιδευτικών, αποτελεί μονόδρομο!

Για την διεκδίκηση του αυτονόητου…

Για ένα ΔΗΜΟΣΙΟ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ σχολείο για ΟΛΟΥΣ!

*Ειδική Παιδαγωγός

Μέλος της Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών