Τι να βλέπω, άραγε, από την ταράτσα του σπιτιού μου;

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΤΙΝΗ* 

Πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του 1990. Γυμνασιόπαιδο θα ήμουν μάλλον. Η μάνα μου θα θυμάται. Το βράδυ βλέπαμε στις ειδήσεις φωτογραφίες από την Αμμόχωστο. Είδαμε το σπίτι μας. Φαινόταν η ταράτσα του!

«Πρέπει να έβγαλαν τη φωτογραφία από το τάδε ξενοδοχείο, λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας», είπε η μάνα μας. Μου αποτυπώθηκε... Η ταράτσα μας. Το μυαλό ταξίδευε. Μια ταράτσα διαφορετική από τις άλλες. Τι να έβλεπες από εκεί; Τη θάλασσα που απείχε 5-6 δρόμους; Τα δέντρα με τα πορτοκάλια; Ή τα ξενοδοχεία;

Την επομένη το πρωί, πήγα στο περίπτερο του κ. Φιλιππή. Εκεί στη γωνιά. Τον περίμενα να φέρει τις εφημερίδες, να τις διαβάσω και να τον βοηθήσω να τις βάλει στο σταντ προτού πάω σχολείο… Και πρόσεξα στην εφημερίδα την ταράτσα. Ναι, ήταν η ταράτσα μας. Την αναγνώρισα, σαν να είχα βγει δεκάδες φορές πάνω της.

Έτρεξα και πήρα την εφημερίδα σπίτι. Δεν θυμάμαι καν αν πλήρωσα. Απέραντη η χαρά για την ταράτσα μας. Τη δική μου ταράτσα. Το μεσημέρι, αγόρασα ακόμη μια εφημερίδα μήπως και χαθεί η άλλη που πήρα το πρωί. Να βλέπω την ταράτσα μας. Να την μάθω καλά, να την γνωρίσω, να την χορτάσω. Να σκεφτώ και να ονειρευτώ. Τι να βλέπεις, άραγε, από την ταράτσα;

Πέρασαν από τότε σχεδόν τριάντα χρόνια από τη μέρα που γνώρισα για πρώτη φορά την ταράτσα μας. Πέρασαν και 46 χρόνια από τότε που έφυγαν οι γονείς μας από τις ρίζες μας. Από τον τόπο μας. Από την ταράτσα μας. Από το σπίτι μας.

Μα όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα έχουμε τις δικές μας αναμνήσεις. Έστω κι αν δεν ζήσαμε εκεί που θα έπρεπε, στους τόπους μας. Στα σπίτια μας. Στην Πόλη μας. Στην Βίκτωρος Ουγκώ 33Α. Μα οι αναμνήσεις, έστω και με τη φαντασία, το όνειρο, την ελπίδα και τις ιστορίες είναι εκεί, να τις βλέπεις από ψηλά, να ονειρεύεσαι και να προσεύχεσαι. Με την προσμονή να πάμε! Στην ταράτσα μας. Τι να βλέπεις, πράγματι, από εκεί ψηλά;

*Δάσκαλος