ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΝΑΓΗ*
Αναμφίβολα το 2020 ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά από πολλές απόψεις, τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε τοπικό επίπεδο. Το 2020 είναι πλέον παρελθόν, οι προκλήσεις όμως είναι εδώ, μικρές και μεγάλες, ενώπιόν μας. Καλούμαστε τόσο ως άτομα όσο και ως επαγγελματίες στον χώρο της εκπαίδευσης να τις διαχειριστούμε.
Πρώτη μεγάλη πρόκληση στο προσκήνιο, η διαχείριση της πανδημίας στο επίπεδο που μας επηρεάζει πρώτιστα ως άτομα και κατά δεύτερο ως εκπαιδευτικούς. Κάθε επίπεδο έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και δυσκολίες. Στο κομμάτι που μας αφορά ως επαγγελματίες έχουμε από τη μια να διαχειριστούμε τις δυσκολίες στην εφαρμογή των υγειονομικών πρωτοκόλλων, τα κρούσματα που προκύπτουν μέσα στις σχολικές μονάδες, τις επιπτώσεις όλων αυτών στη ψυχοσύνθεσή μας, στην ψυχοσύνθεση των μαθητών και των μαθητριών μας όπως επίσης και την κακή οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει ορισμένες οικογένειες ως συνέπεια των «ασφυκτικών» σε πολλές περιπτώσεις μέτρων όπως αυτά διατυπώνονται στα κατά καιρούς διατάγματα.
Δεύτερη μεγάλη πρόκληση είναι η διαχείριση των αντιφάσεων ανάμεσα στα μέτρα που ανακοινώνονται στα διατάγματα του Υπουργού της Υγείας. Από τη μια πλευρά η απαγόρευση στις συναθροίσεις στα σπίτια και το επικείμενο γνωστό σε όλους μας πλέον, ολικό lockdown (το lockdown έχει ουσιαστικά επιβληθεί σχεδόν στην ολότητά του) και από την άλλη η λειτουργία των νηπιαγωγείων με φυσική παρουσία, νηπιαγωγών και παιδιών!
Σε μερικές μέρες θα συναντήσουμε για άλλη μια φορά μία ακόμη μεγάλη πρόκληση, την τρίτη στη σειρά, αυτή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Από τη μια τα σχολεία παραμένουν γυμνά σε τεχνολογικό εξοπλισμό και από την άλλη οι εκπαιδευτικοί χωρίς καμία ουσιαστική επιμόρφωση στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Και πλανώνται τα ερωτήματα: Πώς είναι δυνατό να διεξαχθεί μάθημα εξ αποστάσεως χωρίς τον αναγκαίο εξοπλισμό; Είναι υποχρεωμένος ο/η εκπαιδευτικός ή ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος να μεταφέρει τον προσωπικό του εξοπλισμό στον χώρο εργασίας; ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ! Και εφόσον αναγκαίος εξοπλισμός στα σχολεία δεν υπάρχει τι θα γίνει την ερχόμενη Πέμπτη, 7 Ιανουαρίου; Στο ίδιο μήκος κύματος, στη δημοτική εκπαίδευση τουλάχιστον, υπάρχει ένα μεγάλος αριθμός παιδιών που δεν διαθέτει την αναγκαία συσκευή για την παρακολούθηση των οποιονδήποτε μαθημάτων. Πώς αυτά τα παιδιά θα μπορέσουν να συμμετάσχουν σε ένα συμβατικό μάθημα εξ αποστάσεως εάν και εφόσον λυθούν τα προαναφερόμενα ζητήματα;
Τέταρτη στη σειρά πρόκληση η οποία χρονολογείται, είναι το ανοιχτό εδώ και 9 χρόνια κεφάλαιο του συνταξιοδοτικού των «νεοεισερχομένων» όπως αποκαλούνται στη νομοθεσία οι υπάλληλοι σε μόνιμη θέση μετά το 2011 στη δημόσια και εκπαιδευτική υπηρεσία. Οι υποσχέσεις που δίνονται κατά καιρούς από κυβερνητικούς αξιωματούχους από το 2015 είναι μέχρι στιγμής δηλώσεις άνευ ουσίας. Κινητικότητα είχε παρατηρηθεί περί τα τέλη του 2017, λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 2018 η οποία όμως αποδείχτηκε προεκλογικό πυροτέχνημα. Οι ελπίδες αναπτερώθηκαν μετά από νέα κινητικότητα στο 3ο και 4ο τρίμηνο του 2020. Αναμένουμε αυτή τη φορά να κλείσει το κεφάλαιο «συνταξιοδοτικό» μέσα στο 1ο τρίμηνο του 2021 μετά τις συναντήσεις που προηγήθηκαν με το ΥΠΟΙΚ.
Πέμπτη στη σειρά μεγάλη πρόκληση που θα συναντήσουμε μπροστά μας τους επόμενους μήνες και αφορά την κοινωνία ευρύτερα είναι το θέμα της εργασίας, της ανεργίας, το εργασιακό στάτους, που μετά από κάθε κρίση γίνεται σκληρότερο, πιο απάνθρωπο. Περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, περικοπές σε κονδύλια κοινωνικού χαρακτήρα, αλλαγή συμβάσεων εργασίας, διακοπή συμβάσεων, διατάραξη εργασιακών σχέσεων και ως απόρροια όλων αυτών η αποδυνάμωση του κοινωνικού ιστού, η περαιτέρω αύξηση της ανισότητας, η διαφθορά.
Πέραν των μεγάλων, υπάρχουν ανοιχτές αρκετές μικρότερες, αλλά πολύ σημαντικές προκλήσεις. Η ΠΟΕΔ και οι εκπαιδευτικοί στο πλευρό της χρειάζεται να είναι σε εγρήγορση. Η ίδια στάση είναι εξίσου σημαντική και στις άλλες εκπαιδευτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις για την αντιμετώπιση όσων προκλήσεων έχουμε μπροστά μας και όσων θα προκύψουν στην πορεία.
*Εκπαιδευτικός
Πρόεδρος Α.Κί.ΔΑ Λευκωσίας
