ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ*
«Επιλέγω να θυμίζω στον εαυτό μου ότι ο αντίπαλος δεν είναι εντός αλλά εκτός, ότι υπηρετούμε τον ίδιο σκοπό και ότι για σύμμαχο έχουμε ο ένας τον άλλο. Και στην κοινή προσπάθεια κανείς δεν περισσεύει, […]. Άλλοι βοηθούν με την πέννα, άλλοι με το λόγο, άλλοι με τις ιδέες, άλλοι με την κριτική, άλλοι με την ψήφο, άλλοι με τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις, άλλοι με την επιρροή… και το διακύβευμα δεν είναι ποιος προσφέρει περισσότερο, ποιος προσφέρει πιο σωστά ή, ίσως, ποιος θα αποκλειστεί από τη συμμετοχή, άλλα πώς θα έρθουν κοντά περισσότεροι να συνεισφέρουν …»
Ιάκωβος Αλεξάντρου, Εκπαιδευτικός Δημοτικής
Ας μιλήσουμε λοιπόν για την λεγόμενη «χαμένη ψήφο»...
Είναι πολλές οι φορές, που έχω ακούσει από υποψήφιους ψηφοφόρους συμπολίτες μας πως ίσως μια ψήφος στους «μικρούς» (είτε αυτοί είναι πρωτοεμφανιζόμενοι υποψήφιοι σε κόμμα, είτε νέο κόμμα, είτε μεμονωμένος υποψήφιος) και όχι στους «σίγουρους» αποτελεί μια «χαμένη ψήφο», παρά το ότι υπάρχει η θέληση για ψήφισή τους... Δυστυχώς όμως, η εντύπωση που αφήνει η παντοκρατορία των «μεγάλων», πως τίποτε δεν αλλάζει και ότι, δεν μπορεί να εκλεγεί κάποιος άλλος, βάζει τον ψηφοφόρο σε ψευτοδιλήμματα.
Αυτoί που επικαλούνται συνεχώς την «χαμένη ψήφο», έχουν ως στόχο να πείσουν τους ψηφοφόρους που δεν προτιμούν τους ίδιους ή/και τα κόμματα τους, να δώσουν στους ίδιους την ψήφο τους για να μην πάει έτσι «χαμένη». βέβαια ο όρος χρησιμοποιείται πιο συχνά για να πειστούν ψηφοφόροι που προτίθενται να ψηφίσουν υποψήφιους ή/και κόμματα που δεν συγκεντρώνουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας, ώστε να αλλάξουν προσανατολισμό και να δώσουν την ψήφο τους εκεί που θα έχει «αντίκρισμα». Άρα, μπορεί ίσως κάποιος να πει ότι «χαμένη» ψήφος είναι όποια ψήφος δεν πάει σε αυτούς που την επικαλούνται.
Πάντα δήλωνα αντίθετος με την πιο πάνω προπαγάνδα. Η οποιαδήποτε ψήφος είναι χρήσιμη, διότι συμβάλλει στον πλούτο των ιδεών, υπό το δεδομένο, όμως, ότι όντως συμβάλλει. Ο πολίτης επιλέγει το κόμμα ή/και τον/τους υποψήφιους της αρεσκείας του και αφού ανοίξουν οι κάλπες διαμορφώνεται πλέον ένας νέος πολιτικός χάρτης. Αν η ψήφος σε μικρά κόμματα ή/και στους μεμονομένους υποψήφιους ήταν χαμένη, δεν θα υπήρχε λόγος αυτά να κατέβουν στις εκλογές. Αν η ψήφος στους «υπόλοιπους υποψήφιους» των μεγάλων κομμάτων ήταν χαμένη τότε δεν θα υπήρχε λόγος να κατεβαίνουν τα κόμματα με πλήρεις συνδυασμούς αλλά μόνο με τα «σιγουράκια», όπως γινόταν ως το 1976.
Ένα εκ των φανερών σκοπών του επιχειρήματος της χαμένης ψήφου, είναι η λεγόμενη «μονοσταυρία». Πάντα δήλωνα αντίθετος σε αυτό το εγχείρημα αφού δεν είναι λίγοι οι υποψήφιοι, σε συνδυασμούς κομμάτων και κομματιδίων, που ενώ υπάρχει η δυνατότητα από τον νόμο για περισσότερους σταυρούς προτίμησης, επιστρατευούν το επιχείρημα της «μονοσταυρίας, για να είναι σίγουρο ότι θα βγούν». Απώτερος βέβαια στόχος τους είναι θεωρώ για να αποκτήσουν περισσότερα ωφέλη από το κόμμα τους ή την ηγεσία του, για να μειώσουν την αξία των συνυποψηφίων τους και να εξυψώσουν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Πόση ματαιοδοξία Θεέ μου...
Όλοι όμως φαίνεται να αγννούν την πραγματική «χαμένη» ψήφο, αυτή δηλαδή που δεν πέφτει στην κάλπη ή που πέφτει «κάλπικη» σε αυτή. Είναι δηλαδή η ψήφος της αποχής, η ψήφος όσων την ημέρα των εκλογών επιλέγουν να μην ψηφίσουν (ρίχνοντας άκυρο ή λευκό), αλλά και όσων, αν και έχουν ηλικιακά δικαίωμα ψήφου, αρνούνται να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους. Είναι επίσης η ψήφος που καταλήγει σε δημαγωγούς και λαϊκιστές, που εκμεταλλεύονται την αγανάκτηση, την ανάγκη για αλλαγή και την ευπιστία των ψηφοφόρων για να κερδίσουν την πολυπόθητη καρέκλα και τα πλεονεκτήματα, φανερά και μη, που πηγάζουν από εγκαθίδρυσή τους σε αυτή.
Και αυτή την ψήφο είναι που πρέπει να φέρουμε στην κάλπη για να ψηφίσει και να ρίξει «πραγματική ψήφο στην κάλπη», ψήφο η οποία θα οδηγήσει στην εκλογή ανθρώπων που έμπραχτα νοιάζονται για το καλό της Κύπρου μας..., ανθρώπων που έχουν πραγματικά να προσφέρουν... Ανιδιοτελείς, ικανούς, με δική τους βούληση και άποψη (ακόμα και εντός κομμάτων)..., ανθρώπων που δεν αποτελούν φερέφωνα άλλων, δεν στηρίζονται σε προσωπικές αντζέντες και το χειρότερο δεν διακατέχονται από πολιτική ματαιοδοξία...
Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από άρθρο του τέως Προέδρου της ΠΟΕΔ Φίλιου Φυλακτού (2017): «Κάτι, όμως, που επιβάλλεται να αποτελεί την πεμπτουσία οποιασδήποτε δράσης ή αντίδρασης είναι, αναμφίβολα, το ήθος. Ήθος, που θα κρατήσει την όποια αντιπαράθεση απόψεων σε σωστά πλαίσια γιατί υπάρχει και η επόμενη μέρα. Οι εκλογικές αναμετρήσεις τελειώνουν και όλοι οι υποψήφιοι που τελικά θα εκλεγούν πρέπει να συνεργαστούν και να συλλειτουργήσουν ως ομάδα για το κοινό καλό».
*Εκπαιδευτικός
