ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ
« Σχολείο αγαπημένο μου,
σου γράφω αυτή την ανοικτή επιστολή για να σου πω πως παρόλο που έζησα όλη μου τη ζωή στην αγκαλιά σου, παρόλο που αποτελείς τον πιο σταθερό παράγοντα της ζωής μου, παρόλο που πίστεψα και επένδυσα σε σένα, με έχεις απογοητεύσει οικτρά. Είναι με πόνο καρδιάς που θα σε κατηγορήσω για πολλά και διάφορα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι αδιάφορα, αφού αφορούν το σύνολο του πληθυσμού.
Ποιους αφορούν; Μα τα παιδιά από τα 3 μέχρι τα 18, νεαρούς γονείς, μεσήλικες γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, εκπαιδευτικούς… Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, το σχολείο μας αφορά. Περισσότερο από ό,τι νομίζουμε καμιά φορά.
Επιστρέφω όμως στη δική μας πολύ προσωπική και ιδιαίτερη σχέση. Με πρόδωσες. Και εξηγώ. Μπήκα μικρό παιδάκι στη αγκαλιά σου με τη δίψα της μάθησης , τη φυσική περιέργεια να ανακαλύψω τον κόσμο, να εξηγήσω τα γιατί, να βρω τον εαυτό μου σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, να ανακαλύψω τρόπους συνύπαρξης με τους άλλους, να ψηλαφίσω αρχές και αξίες, να αμφισβητήσω «αλήθειες», να διαπραγματευτώ ξανά και ξανά τον κόσμο και τον τρόπο που υπάρχω, να παίξω, να χαρώ, να διεκδικήσω, να θυμώσω, να τσακωθώ, με άλλα λόγια να γίνω και ας μην το ήξερα τότε, αυτό που είμαι σήμερα. Με τα καλά μου και τα κακά μου.
Φωτεινές μορφές εκπαιδευτικών συνοδεύουν τόσα χρόνια μετά τις μνήμες μου. Άνθρωποι ξεχωριστοί που με σημάδεψαν. Θυμάμαι τιμωρίες και αποτυχίες. Μπράβο και επιτυχίες. Κανένας σύνδεσμος και καμιά συνομοσπονδία γονέων δεν διεκδικούσε τα δικαιώματά μου. Κανένα Υπουργείο δεν αξιολόγησε τα βιβλία μου, κανένας δείκτης επιτυχίας και επάρκειας δεν κατεύθυνε τους δασκάλους μου, καμιά επιστημονική επιτροπή δεν αποφάνθηκε για την αποτελεσματικότητα του σχολείου και τα μαθησιακά μου αποτελέσματα δεν μετρήθηκαν με μέσους όρους και αποκλίσεις.
Μετρήθηκαν τα αποτελέσματα με το αν έμαθα να γράφω και να διαβάζω, αν έμαθα να αγαπώ τα βιβλία και να νιώθω περήφανη για τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό μου. Αν έμαθα να κάνω μαθηματικούς υπολογισμούς και να λύνω προβλήματα. Μετρήθηκαν με τις ευτυχισμένες αναμνήσεις μου, με τον αριθμό των φίλων που έκανα και των παιχνιδιών που έπαιξα, με τις αξίες που απέκτησα, με τις στάσεις που υιοθέτησα, με τον σεβασμό που έμαθα να δείχνω σε θεσμούς.
Και σήμερα σε ζω και πάλι σχολείο αγαπημένο μου και ως εκπαιδευτικός και ως γονιός και ως πολίτης. Με άλλα λόγια και από μέσα και από έξω. Να σε εκθέσω; Θα σε εκθέσω, το αποφάσισα. Εξάλλου είναι καθήκον μου.
Δεν σε αναγνωρίζω σχολείο αγαπημένο μου. Έχεις αλλάξει. Πρόδωσες τον εαυτό σου. Πήρες λάθος δρόμο. Μπερδεύτηκες. Δεν ξέρεις που πας παρά τους πολλούς και πολύπλοκους χάρτες πορείας που έχουν καταγράψει οι ειδικοί.
Ειδικά αυτή την περίοδο. Την εξεταστική. Την περίοδο των παγκυπρίων εξετάσεων. Την εποχή του πανικού, του φόβου, του τρόμου, του απόλυτου στρες, αφού από μια εξέταση μπορεί να καθοριστεί οριστικά και αμετάκλητα (λέμε τώρα, υπερβολή για να τονίσει την σημαντικότητα- γιατί μεταξύ μας αγαπημένα μου παιδιά να ξέρετε πως υπάρχουν λύσεις και δρόμοι πολλοί) το μέλλον σου. Είναι η ώρα ίσως της αυτοκριτικής και του επαναπροσδιορισμού. Μεταρρυθμίσαμε τα αναλυτικά προγράμματα και τα φορτώσαμε δείκτες και παραμέτρους, για να τα μεταφράσουμε σε μια γλώσσα που κανείς εκτός από τους πολύ «σπουδαίους» δεν κατανοεί και ελάχιστοι μπορούν να μεταφράσουν σε καθημερινή εκπαιδευτική πράξη.
Μια μικρή παρένθεση για να αποδείξει του λόγου το αληθές είναι τα καθεχρονικά εξεταστικά δοκίμια των Νέων Ελληνικών (και όχι μόνο), τα οποία βατά ή μη βατά, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να επιλυθούν, με βαθμό πάνω από τη βάση, από τον μέσο μορφωμένο ενήλικα πολίτη. Και μια τεράστια αγκύλη, που προφανώς αγκυλώνει τα πάντα, είναι ο απίστευτος κόπος, ο ατέλειωτος χρόνος και το μπόλικο χρήμα που θυσιάστηκαν στο βωμό της παραπαιδείας για να πάρει κανείς τη βάση στο εν λόγο δοκίμιο.
Θα αναφέρω ενδεικτικά κάποιους καθημερινούς διαλόγους και θα σε αφήσω να βγάλεις εσύ τα δικά σου συμπεράσματα σχολείο αγαπημένο μου, για το πόσο λάθος κατεύθυνση πήρες:
- Δεν θέλω να πάω σήμερα στο σχολείο.- Πρέπει. -Γιατί πρέπει; -Είναι υποχρεωτικό.
- Τι κάνατε σήμερα; - Τίποτα
- Πέρασες καλά; Ανασήκωμα των ώμων και βούλωμα των αυτιών με εξωφρενικά δυνατή μουσική από ακουστικά προερχόμενη.
- Διάβασες; -Δεν έχω διαγώνισμα.
- Μελέτησες για τις εξετάσεις. - Περνώ με άσσο.
- Ποιος σου κάνει Μαθηματικά; - Δεν θυμάμαι το επίθετό του.
- Ήταν πολύ μικρό το διάλειμμα κυρία.
- ΕΚΔΡΟΜΗ!!!!
- Δεν θα πάω σχολείο σήμερα. Έχω φροντιστήριο.
Δεν θα αναφέρω διαλόγους εκπαιδευτικών, εξάλλου σε πολλές περιπτώσεις δεν διαφέρουν και ιδιαίτερα!
Κάτι πάει σίγουρα Χ. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά. Περιορίζομαι σχολείο αγαπημένο μου στην ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί το Τι, το Πώς και το Γιατί της παιδείας μας. Είπαμε θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς φωτιά και μαχαίρι. «Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα».
Υπογραφή
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων»
Υ.Γ.1: Ευελπιστούμε πως η εξαγγελία για Ποιότητα στην Εκπαίδευση από το ΥΠΠΑΝ θα λάβει υπόψη το γράμμα μου και δεν θα το γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Η Παιδεία χρειάζεται και Διαβούλευση και Συνέργεια. Αξιοποιείστε παρακαλώ τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής.
Υ.Γ.2: Κάθε επιτυχία πολυαγαπημένοι μου τελειόφοιτοι.
Εκπαιδευτικός
