ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ*
«Aκούσατ’ ένα νέον, επίκαιρον, σπουδαίον.
Iδρύθη διδασκαλικός Σύλλογος των λογίων,
Tων διδασκόντων στα χωριά κ’ εντός της Kυρηνείας, [...]».
Εφημερίδα «Ραγιάς» (1898)
Αποτελεί γεγονός ότι η πρώτη εκπαιδευτική οργάνωση υπό την επωνυμία «Κυπριακός Διδασκαλικός Σύνδεσμος (ΚΔΣ)» ιδρύθηκε στην Κερύνεια το 1898. Μάλιστα στο υπόμνημα που κατέθεσε ο Σύνδεσμος σε σχέση με τις πρόνοιες του Κανονισμού των Ελληνικών Δημοτικών Σχολείων θεωρείται, «σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, το πρώτο συνδικαλιστικό κείμενο που γράφτηκε στην Κύπρο»...
Άρα μέσα από την μελέτη της ιστορίας του διδασκαλικού συνδικαλισμού μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτός έχει τις ρίζες του και τις απαρχές του στη μικρή μας Κερύνεια. Μια πόλη η οποία εδώ και 47 τόσα χρόνια δεν βρίσκεται στα χέρια μας, στα χέρια των νόμιμων κατοίκων της, αλλά στα χέρια ενός παράνομου και βάρβαρου αφέντη...
Η τούρκικη εισβολή και κατοχή, μας έχει αναγκάσει να είμαστε δυστυχώς διασκορπισμένοι σε όλη την Κύπρο, όχι μόνο εμείς αλλά και ο υπόλοιπος προσφυγικός κόσμος. Λόγω της κατάστασης αυτής ο ρόλος των εκπαιδευτικών αποκτά ειδική σημασία και βαρύτητα. Ας μην ξεχνούμε τον διαχρονικό στόχο του ΥΠΠΑΝ... «Γνωρίζω, Δεν Ξεχνώ, Διεκδικώ...» Ακόμα πιο βαρύ βέβαια είναι το δικό μας χρέος, ως Κερυνειώτες εκπαιδευτικοί (αλλά και των υπόλοιπων προσφύγων εκπαιδευτικών), αφού πάνω μας πέφτει η ευθύνη και η ηθική υποχρέωση να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη της αγαπημένης μας πόλης και επαρχίας, της Κερύνειας, όπως και των υπολοίπων προσφυγικών περιοχών.
Χρέος μας αποτελεί το να εμπνεύσουμε την αγάπη για την κατεχόμενη γη μας διοργανώνοντας διάφορες αντικατοχικές δραστηριότητες, δίνοντας έτσι τα σωστά πρότυπα ώστε η μνήμη της αγαπημένης μας Κερύνειας μας να παραμείνει άσβεστη και να μη γίνει έρμαιο της λήθης, του ευδαιμονισμού και της αδιαφορίας. Όλοι μαζί οφείλουμε να αγωνιστούμε για την εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και για την επίτευξη μιας δίκαιης λύσης, που να είναι βιώσιμη, λειτουργική και να σέβεται τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε να απελευθερωθεί και να επανενωθεί η πατρίδα μας.
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις […]»,
λέει ο ποιητής Καβάφης.
Η ΠΟΕΔ, της οποίας όλοι είμαστε μέλη, στο καταστατικό της αναφέρει ότι ανάμεσα στους σκοπούς της είναι και «η συντήρηση της μνήμης, για την κατεχόμενη Κύπρο, η συμμετοχή στην κοινή προσπάθεια για απελευθέρωση των τουρκοπατημένων εδαφών μας και επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους και η συνέχιση του αγώνα ως τη δικαίωση» (Άρθρο 5.17).
Άρα στόχος της ΠΟΕΔ και όλων των στελεχών της, έπρεπε να ήταν η διατήρηση και η ενίσχυση του Επαρχιακού Γραφείου της ΠΟΕΔ Κερύνειας όπως και των υπολοίπων προσφυγικών γραφείων με περισσότερα μέλη και στελέχη, από όλο το φάσμα του διδασκαλικού κόσμου, ώστε να ενδυναμωθεί ακόμα περισσότερο ο αγώνας για την αγαπημένη μας ΚΕΡΥΝΕΙΑ, Αμμόχωστο, Μόρφου και όχι να προβαίνουμε σε ενέργειες, ωσάν νέοι «πονηροί πολιτευτές», οι οποίες έχουν ως προφανή σκοπό και στόχο την υποβάθμιση των προσφυγικών επαρχιακών γραφείων ΠΟΕΔ, αφού δεν εξυπηρετούν τους αλλότριους, μικροπαραταξιακούς ή/και προσωπικούς συμφεροντολογικούς των στόχους. Αυτή η υποβάθμιση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο κλείσιμο των γραφείων αυτών. Και όλα αυτά υπό την κάλυψη του επιχειρήματος για «εξορθολογισμό» (με την έννοια που πήρε για το διδασκαλικό κόσμο το 2018) του συνδικαλιστικού χρόνου...
«[...] Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε».
Κ.Π.Καβάφης
Ή μήπως επειδή «προβλέπουν» ότι «οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε»,θα πρέπει να τους τιμήσουμε για την προνοητικότητά τους;
*Εκπαιδευτικός Δημοτικής
Μέλος ΠΟΕΔ Κερύνειας
ΠΑΔΕΔ – Πρωτοπορία Κερύνειας
.jpg)
