*ΤΩΝ ΣΤΕΛΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ KAI ΑΝΤΩΝΗ ΤΙΝΗ
Για άλλη μια φορά, στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης βρίσκονται ζητήματα που άπτονται της Προδημοτικής Εκπαιδευσης. Αυτή τη φορά, στην επικαιρότητα κυριαρχεί η προς τα κάτω επέκταση της Προδημοτικής Εκπαίδευσης από την ηλικία των τεσσάρων χρόνων, ένα θέμα που όλοι και όλες συμφωνούν ως προς την αναγκαιότητα του, αλλά που έχει οδηγηθεί σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο.
Φιλοσοφικά, το ζήτημα που αφορά στην επέκταση της Δωρεάν Δημόσιας Προσχολικής εκπαίδευσης είναι ένα ζήτημα το οποίο ξεπερνά τα οικονομικά όρια και δεδομένα. Πρόκειται για ζήτημα Επιλογής, Υποχρέωσης, Εκπαιδευτικής πολιτικής και Δημοκρατικού δικαιώματος. Για σκοπούς του παρόντος άρθρου και όχι εξαντλητικά, θα αναφερθούμε σε κάποιες βασικές και θεμελιώδεις αξίες που πρέπει να διέπουν την εφαρμογή του:
• Η επιλογή είναι συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολίτη.
• Η παροχή δημόσιας δωρεάν ποιοτικής εκπαίδευσης είναι υποχρέωση κάθε κυβέρνησης, η οποία τρέφει τον στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στους πολίτες της και στον εαυτό της.
• Η προς τα κάτω επέκταση της υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης είναι δείκτης επένδυσης στην παιδεία ενός τόπου και αναγνώρισης της σημαντικότητας του έργου μιας βαθμίδας η οποία υποδέχεται και εκπαιδεύει πρώτη τις εκάστοτε νέες γενεές πολιτών μιας χώρας.
Ως εκ τούτου, αφορά σε εκπαιδευτική πολιτική η οποία επενδύει στην έγκαιρη και ποιοτική εκπαίδευση των νηπίων και θέτει από πολύ νωρίς το παιδί στο κέντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
• Η παροχή δωρεάν ποιοτικής δημόσιας προσχολικής εκπαίδευσης σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή ανάμεσα σε ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση. Όμως, την ίδια στιγμή αφορά στην απόδοση από το κράτος προς τους πολίτες του, μιας ποιοτικής δωρεάν δημόσιας παροχής στο πλαίσιο της αποστολής του ως κράτος πρόνοιας.
• Αυτό που ο κλάδος μας ζητά, με γνώμονα το κοινό όφελος είναι η δυνατότητα επιλογής (η οποία, με βάση τον αρχικό σχεδιασμό, είχε αποκλείσει το δημόσιο σχολείο) και η ταυτόχρονη δυνατότητα παροχής ποιοτικής δημόσιας προδημοτικής εκπαίδευσης για παιδιά από 4 ετών και πάνω.
• Ο εκάστοτε πολίτης καλείται να επιλέξει, ελεύθερα, σε σχέση με την εκπαίδευση του παιδιού του, ανάλογα με τον οικογενειακό του προγραμματισμό αλλά και το εκπαιδευτικό του όραμα, έχοντας γνώση ότι η οποιαδήποτε επιλογή του του παρέχει πρόσβαση σε ποιοτική προσχολική εκπαίδευση.
• Η κρατική υποχρέωση/υπόσχεση παροχής δωρεάν δημόσιας προσχολικής εκπαίδευσης είναι δυνατό να υλοποιηθεί αρχικά με τη μετατροπή των οικείων Κοινοτικών Νηπιαγωγείων σε δημόσια (και την παραχώρηση ανάλογων θέσεων σε τετράχρονα παιδιά) και την περαιτέρω επέκταση των υποδομών αναλόγως των αναγκών ζήτησης και επιλογής. Ως εκ τούτου, με τον τρόπο αυτό, το κράτος αφενός αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί και αφετέρου αξιοποιεί ήδη υπάρχουσες κτηριακές υποδομές αλλά και έναν οικείο, υπό την εποπτεία και επιχορήγησή του, εκπαιδευτικό θεσμό.
Ζητήματα δημοκρατικών δικαιωμάτων προσωπικής επιλογής και κρατικών υποχρεώσεων κοινωνικής παροχής δεν θα έπρεπε να διχάζουν, αλλά να ενώνουν τους πολίτες σε κοινά αιτήματα με γνώμονα την ποιοτική εκπαίδευση των παιδιών από τεσσάρων ετών και πάνω.
Και τη μέγιστη ευθύνη για αυτό τον διχασμό φέρει ο πολιτικός προϊστάμενος του αρμόδιου Υπουργείου. Κάτι που πολύ εύκολα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν υπήρχε ικανή ηγεσία στον ευαίσθητο τομέα της Παιδείας...
*Εκπαιδευτικοί Προδημοτικής και Δημοτικής Εκπαίδευσης, στελέχη ΠΟΕΔ.
