Με ανακοίνωσή της, η Ανεξάρτητη Κίνηση Δασκάλων Νηπιαγωγών ΑΚΙΔΑ αναφέρει:
«Τα τελευταία 20 χρόνια οι απαιτήσεις στις οποίες οι διοικήσεις των σχολείων καλούνται να ανταποκριθούν αυξάνονται, εντείνονται και διευρύνονται συνεχώς. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η Πολιτεία, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, έπραξε τα δέοντα σε σχέση με την ενίσχυση της διοικητικής δυνατότητας των Δημόσιων Λυκείων, των Δημόσιων Γυμνασίων και των Δημόσιων Τεχνικών Σχολών. Συγκεκριμένα μηδένισε τον διδακτικό χρόνο των Διευθυντών, μείωσε αυτό των Βοηθών Διευθυντών Α και Βοηθών Διευθυντών, αύξησε τις θέσεις τους σε κάθε σχολείο. Ταυτόχρονα υπηρετεί σε αυτά με πλήρες ωράριο Γραμματειακό Προσωπικό, που αριθμεί 2 ή και 3 γραμματείς.
Με τις ρυθμίσεις αυτές παρέχονται στα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης, ανεξαρτήτως αριθμού μαθητών, οι κατάλληλες προϋποθέσεις υποστήριξης για απερίσπαστη επιτέλεση του διοικητικού έργου.
Ξεκάθαρα διαπιστώνεται η ανάγκη άμεσης αλλαγής της πολιτικής απαξίωσης του διοικητικού έργου, ώστε να παρασχεθεί η απαιτούμενη εκ των πραγμάτων στήριξη του εκπαιδευτικού έργου που επιτελείται στα Δημόσια Δημοτικά Σχολεία και Δημόσια Νηπιαγωγεία. Η απαίτηση αυτή στοιχειοθετείται από τα όσα καλούνται τα σχολεία μας να διαχειριστούν αφενός προς όφελος των μαθητών μας, ήτοι εκπαιδευτικά, κοινωνικά, συμπεριφορικά, αφετέρου γραφειοκρατικά, ασφάλειας και υγείας, κτιριολογικά, εξοπλισμού, οικονομικά, στήριξης και ανάπτυξης του προσωπικού, επαφής με τους θεσμικούς συνεργάτες.
Τα σχολεία ως ανθρωποκεντρικοί οργανισμοί είναι σε συνεχή αναδιοργάνωση του χρόνου και των προτεραιοτήτων της καθημερινότητάς τους, με έγνοια, στόχο και μέριμνα την αρμονία με τη διατήρηση της σταθερότητας της προσφοράς της αγωγής και μάθησης των παιδιών. Οι συνθήκες ζωής στον 21ο αιώνα έχουν αλλάξει και αλλάζουν ραγδαία. Αυτό δημιουργεί πολλές αναταράξεις στην κοινωνία, τις οποίες ο κάθε πολίτης βιώνει όλο και πιο έντονα. Το τι αντιμετωπίζουν οι οικογένειες αντανακλάται στο θυμικό, στην αντίληψη της ευθύνης, στη συγκρότηση της σκέψης, στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών. Το σχολείο βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία αναδιάταξης της λειτουργίας του για να διαχειριστεί ισόρροπα το πολυδιάστατο της παρουσίας του παιδιού και τις εκφάνσεις, τόσο τις ατομικές όσο και τις ομαδικές, των αντιδράσεων του σε κάθε ερέθισμα, μαθησιακό ή άλλο.
Πειστήριο της ανταπόκρισης του ΥΠΑΝ στην αποστολή του είναι να ενισχύσει το Δημοτικό Σχολείο, το Δημόσιο Νηπιαγωγείο, το Ειδικό Σχολείο στην επιτέλεση της αποστολής του. Εκ των ων ουκ άνευ συνιστά η διοικητική ενδυνάμωσή του:
- Αύξηση του διοικητικού χρόνου στα στελέχη της διοίκησης, Διευθυντές και Βοηθούς Διευθυντές, με την ταυτόχρονη μείωση του διδακτικού χρόνου τους – μηδενισμού του για τους Διευθυντές,
- Παραχώρηση του αναγκαίου διοικητικού χρόνου στα μικρά σχολεία, τα οποία διευθύνονται από απλούς εκπαιδευτικούς (ιδιαίτερα τα νηπιαγωγεία), το διοικητικό έργο των οποίων παραγνωρίζεται παντελώς από την Αρμόδια Αρχή,
- Γραμματειακή υποστήριξη με πλήρες ωράριο για κάθε ένα από τα σχολεία ξεχωριστά.
Αυτή την ενδυνάμωση, όπως την ξεκίνησε εδώ και 20 χρόνια στα σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης, όπως την τεκμηριώνει η ακαδημαϊκή κοινότητα εδώ και χρόνια, όπως τη δικαιολογεί η Επίτροπος Διοίκησης, οφείλει το ΥΠΑΝ να την προωθήσει χθες.
Ως Α.Κί.ΔΑ. εισηγούμαστε στο ΔΣ της ΠΟΕΔ να οργανώσει Ενημερωτικές Συνελεύσεις Δειυθυντών και Βοηθών Διευθυντών και να προτάξει άμεσα το όλο θέμα, να το θέσει, επίσης, για εξουσιοδότηση για λήψη μέτρων αντίδρασης και πίεσης, μη αποκλειομένων και των απεργιακών, στις επικείμενες Γενικές Συνελεύσεις Μελών και σε περίπτωση που το ΥΠΑΝ αρνηθεί να ξεκινήσει διάλογο, τότε να προχωρήσει σε μέτρα, στον χρόνο που θα κριθεί επιβαλλόμενο.
Παράλληλα επιβάλλεται το ΔΣ της ΠΟΕΔ να επαναθέσει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του εργάσιμου χρόνου του συνόλου των εκπαιδευτικών ενώπιον του ΥΠΑΝ και στα πλαίσια του θεσμικού διαλόγου στη ΜΕΠΕΥ (έχουν εγγραφεί εδώ και καιρό τα ζητήματα αυτά με την Επίσημη Πλευρά να κωφεύει επιδεικτικά). Το ΥΠΑΝ οφείλει, επιτέλους, να αναγνωρίσει, ότι τα εκπαιδευτικά ζητούμενα έχουν ενταθεί και αυξηθεί και ως εκ τούτου επιβάλλεται το ζήτημα της μείωσης του διδακτικού χρόνου των εκπαιδευτικών να λυθεί».
