ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΥΡΡΟΥ*
"Ἐπικαλοῦμαι τὸν μεγάλον, τὸν ἁγνόν, τὸν περιπόθητον, τὸν γλυκὺν Ἔρωτα, τὸν ἰσχυρὸν τοξότην, τὸν πτερωτόν, ποὺ ἀνοίγει δρόμους πυρός, τὸν ταχὺν καὶ ὁρμητικόν, ποὺ διασκεδάζει μαζὶ μὲ τοὺς θεοὺς καὶ μὲ τοὺς θνητούς…."
"Κικλήσκω μέγαν, ἁγνόν, ἐράσμιον, ἡδὺν Ἔρωτα, τοξαλκῆ, πτερόεντα, πυρίδρομον, εὔδρομον ὁρμῆι, συμπαίζοντα Θεοῖς ἠδὲ θνητοῖς ἀνѳρώποις, …" (ὀρφικὸς ὕμνος Ἔρωτος)
Ὁ Ἔρως στὴ ὀρφικὴ παράδοσι εἶναι ἡ πρωταρχικὴ ἐκδήλωσις τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἡ πρώτη βασιλεία, ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα μὲ τὴν ἔκρηξι τοῦ ὀρφικοῦ ὠοῦ (αὐγοῦ). Ἕπειτα ὁ Ἔρως παραδίδει τὸ σκῆπτρό του στὴν Νύχτα. Ὁ Ἔρως λέγεται ἀλλιῶς Μῆτις, Ἠρικεπαῖος, Φάνης ἢ Πρωτόγονος. Μῆτις εἶναι ὁ Νοῦς, ἡ κοσμικὴ σοφία. Ὁ Ἠρικεπαῖος ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ἐρείκω (σχίζω), ἀόριστος ἤρικε + παῖος (ἀσφαλής, βέβαιος). Εἶναι δῆλα δή, ἡ κατάστασις τῆς πρωταρχικῆς οὐσίας, ἡ ὁποία "ἀποσχίζεται" ἢ καλλίτερα "ξεδιπλώνεται" ἀπὸ τὰ αἰθερικὰ πεδία πρὸς τὶς κάτω ὑποστάσεις, ἀλλὰ διατηρεῖται ἀσφαλὴς ἀπὸ τὸν Συμπαντικὸ Νοῦ. Εἶναι ὅμως καὶ Πρωτόγονος, δῆλα δὴ πρῶτος γεννηθείς. Καλεῖται καὶ Φάνης ἀπὸ τὸ φαίνω (φέγγω, ποιῶ φανερὸν) καὶ δηλοῖ τὸ Σύμπαν ποὺ ἔγινε φαντὸ (φανερὸ) μὲ τὴν ἔκρηξι τοῦ ὀρφικοῦ ὠοῦ.
Ὁ Ἔρως λοιπὸν εἶναι ὁ Θεὸς ἐκεῖνος ποὺ θέει (τρέχει ταχύτατα) ἀπὸ τὶς ἄνωθεν ὑποστάσεις, καθὼς ὁ Θεϊκὸς Νοῦς ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπεκταθεῖ καὶ κατέρχεται ὡς τὰ κατώτατα πεδία τῆς ὑπάρξεως, ἐδῶ στὴν γαῖαν, στὸ ὑλικὸ πεδίο, νὰ μᾶς συναντήσει, νὰ ἐμφυσήσει τὸ θεῖο στὶς ψυχὲς μας. " Ἐς ἔρωτα μεταβεβλῆσθαι τὸν Δίαν εἰ μέλλοντα δημιουργεῖν" -"Σὲ ἔρωτα μεταβάλλεται ὁ Δίας, ἂν πρόκειται νὰ δημιουργήσει", ἔλεγε ὁ Φερεκύδης, ὁ δάσκαλος τοῦ Πυθαγόρα. Καὶ ἐπειδὴ "ἀρχὴ σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις" ἀς σκεφθοῦμε ἐπὶ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἔρωτος!
Ὁ Σωκράτης στὸν Κρατύλο τοῦ Πλάτωνος μᾶς ἐτυμολογεῖ τὸν Ἔρωτα ὡς ἐξῆς: ἔρως<εἰσρεῖ ἔξωθεν καὶ ἐστὶν ἡ ῥοὴ αὕτη διὰ τῶν ὀμμάτων (εἰσρέει πρὸς τὰ ἔξω καὶ ἡ ῥοὴ αὐτὴ γίνεται μέσῳ τῶν ματιῶν)
Ἔρως <ἔσω + ροῦς
Ὁ Ἔρως εἶναι δῆλα δὴ αὐτὸς ποὺ εἰσρέει μέσα μας. Γιὰ νὰ εἰσρεύσει ὅμως μέσα μας, ἀκολουθεῖ στὴν κατάβασί του μία πορεία καὶ μία ἀπορροή, γιατὶ ἡ εἰσροὴ ἕπεται τῆς ἀπορροῆς. Κάτι ἀπορρέει ἀπὸ κάπου καὶ εἰσρέει κάπου. Ἐδῶ ἔρχεται ἡ Θεὰ τοῦ Ἔρωτα, ἡ Ἀφροδίτη.
Ἡ Ἀφροδίτη εἶναι ἡ οὐρανία θεότητα, ποὺ "ἕνωσε μὲ δεσμὰ τὸν κόσμο καὶ κυριαρχεῖ στὰ τρία μέρη του, εἶναι αὐτὴ ποὺ γεννάει τὰ πάντα, ὅσα βρίσκονται στὸν οὐρανὸ καὶ στὴν πολύκαρπη γῆ" - "ὑπεζεύξω δέ τε κόσμον καὶ κρατέεις τρισσῶν μοιρῶν, γεννᾶις δὲ τὰ πάντα, ὅσσα τ’ ἐν οὐρανῶι ἐστι καὶ ἐν γαίηι πολυκάρπωι" (ὀρφικὸς ὕμνος Ἀφροδίτης).
Ἡ Ἀφροδίτη στὸν Κρατύλο τοῦ Πλάτωνος ἀναφέρεται ὅτι ὀνομάστηκε ἔτσι λόγῳ τῆς γεννήσεώς της ἀπὸ τὸν ἀφρό. Ἡ Ἀφροδίτη ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ἀφρὸς< ἀπὸ + ῥοῦς + δύω (ἀπορρέω, βλ. λεξικὸ Ἡσύχιος, δύουσιν· ἀποῤῥέουσιν). Εἶναι δῆλα δὴ ἡ Θεά, ἡ ἀπορροή τῶν ἄνωθεν ἀγαθῶν. Ἡ Ἀφροδίτη εἶναι τὸ θεῖον κάλλος ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὰ αἰθερικὰ πεδία καὶ μέσῳ τοῦ ἔρωτος εἰσρέει στὶς ψυχές μας. Τὸ ὄνομά τῆς Θεᾶς περιέχει καὶ τὸ ρῆμα φρῶ ποὺ σημαίνει προΐω (προωθῶ/ρίχνω κάτι μὲ ὁρμή). Ἐξ οὗ καὶ "τὸ φρέαρ", τὸ πηγάδι, ποὺ δηλώνει τὸ νερὸ ποὺ ἀναπηδᾶ μὲ ὁρμὴ καὶ "ἡ φρῆν" (τῆς φρενός), ποὺ εἶναι ἡ προπέμπουσα τὰ νοήματα, αὐτὰ ποὺ ἔχουμε βαθέως στὸν νοῦ μας καὶ τὰ ὁδηγεῖ πρὸς τὰ ἔξω. Ὁ ἀφρὸς εἶναι μία πρόεσις τοῦ ὕδατος, τὸ ἄνθος του κατὰ κάποιον τρόπο, τὸ ὁποῖο θέλει νὰ ξανάρθει σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν Οὐρανό. Ἀπὸ τὸν Οὐρανό προέρχεται ἡ Θεά, ἡ ὁποία ἔπεσε μὲς τὴν ὑγρότητα τοῦ ὑλικοῦ πεδίου, ἐδῶ στὸν τρισδιάστατο κόσμο μας καὶ ἐκεῖ πίσω στὸν πατέρα της τὸν Οὐρανό ἐπιθυμεῖ νὰ γυρίσει, ἀφοῦ γεμίσει μὲ θεῖο ἔρωτα τὶς ψυχές μας, ὥστε νὰ θυμηθοῦμε τοὺς θείους κόσμους ἀπὸ τοὺς ὁποίους προήλθαμε.
Ἔρως καὶ Ἀφροδίτη λοιπὸν πᾶνε μαζί, γι᾿ αὐτὸ ἡ Θεὰ ἀκολουθεῖται ἀπὸ πολλοὺς ἐρωτιδεῖς (τὰ φτερωτὰ ἀγγελάκια ποὺ τὴν συνοδεύουν στὰ γλυπτὰ ἢ στοὺς πίνακες ζωγραφικῆς). Τὸ θεῖον κάλλος ποὺ ἐκπροσωπεῖ ἡ Θεὰ ἀπορρέει ἀπὸ τὰ ἀνώτατα νοητὰ (ἀπορροὴ) καὶ εἰσρέει σὲ πολλὲς ἀνθρώπινες ψυχὲς (ἔσρως> ἔρως, εἰσροή).
Ἡ Ἀφροδίτη σύμφωνα μὲ τὸν νεοπλατωνικὸ φιλόσοφο Πρόκλο, στὰ σχόλιά του "Εἰς Κρατύλον Πλάτωνος", γεννήθηκε ἀπὸ δύο αἴτια (ἔχει διττὴ φύσι, θὰ λέγαμε). Ὁ Οὐρανὸς ὡς ποιητὴς καὶ αἴτιος ἔφερε τούτη τὴν Θεὰ στὸ φῶς ἀπὸ τὴν δική του γεννητικὴ περίσσεια – "τὸν δ᾿ Οὐρανὸν ὡς ποιητὴν καὶ αἴτιον, ἐκ τῆς ἑαυτοῦ γεννητικῆς περιουσίας ἐκφαίνοντα τήνδε τὴν Θεόν" (σχόλια Εἰς τὸν Κρατύλο τοῦ Πλάτωνος, 183,18-20). Στὸ Λεξικὸ τοῦ Ἡσυχίου "περιούσιον" εἶναι τὸ πολύ, τὸ περισσόν, ἐξ οὗ καὶ περιουσία=ἀφθονία, πλεόνασμα (περί+οὐσία < οὖσα, μετοχή του εἰμί). Ἄρα ὁ Πρόκλος μᾶς δείχνει ἐδῶ τὴν ἀφθονία, τὸν πλοῦτο τῶν νοητῶν κόσμων τοῦ Οὐρανοῦ, ὁ ὁποῖος γεννᾶ, προωθεῖ πρὸς τὰ κάτω τὸν πλοῦτο τῶν αἰθερικῶν πεδίων. Εἶναι ἡ ἐπέκτασις τοῦ Κοσμικοῦ Νοὸς πρὸς τὶς κάτω ὑποστάσεις. Τὴν παράγει ὁ Οὐρανὸς τὴν Ἀφροδίτη ἀπὸ τὸν ἀφρὸ τῶν γόνιμων ὀργάνων του ποὺ ῥίχτηκαν στὴν θάλασσα. Τὸ ἄνθος τῶν νοητῶν κόσμων ξεκινᾶ τὴν κατάβασί του. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φύσις τῆς Θεᾶς, ἡ Οὐρανία Ἀφροδίτη.
Τὴν δεύτερη Ἀφροδίτη τὴν γεννᾶ ὁ Δίας μὲ τὴν τιτανίδα Διώνη καὶ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἀφρὸ, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο μὲ τὴν πρώτη. Ἡ Διώνη ὡς Τιτανίδα ἐκπροσωπεῖ τὶς δυνάμεις/ἐνέργειες ποὺ (μετα)φέρουν τὴν οὐσία στὴν ὑλικὴ διάσταση. Αὐτὴ εἶναι ἡ δεύτερη φύσις τῆς Θεᾶς ποὺ προχωρᾶ στὶς κατώτατες ὑποστάσεις, ἡ Πάνδημος Ἀφροδίτη. Τὸ ἄνθος τῶν νοητῶν κόσμων "πέφτει" μὲς τὴν ὑγρότητα τοῦ Ποσειδώνιου βασιλείου, στὸν ὑλικό μας κόσμο.Ἡ οὐσία πέφτει μὲς τὴν ὑγρότητα, ἐφόσον τὸ ὑλικὸ Σύμπαν ἀποτελεῖται κατὰ 70% ἀπὸ ὕδωρ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξις γεννᾶται, ἔρχεται στὴν ζωὴ μέσα ἀπὸ τὸ ὑγρὸ στοιχεῖο (μέσα σὲ μιὰ μήτρα) γι᾿ αὐτὸ ἀποτελεῖται καὶ ἡ ἴδια πάλι ἀπὸ 70 % ὕδατος. Τὰ συναίσθήματά μας ἐπίσης εἶναι ὑγρῆς φύσεως (δάκρυ, πόνος) καὶ ῥέουν συνεχῶς, ἀλλάζουν καὶ μεταβάλλονται, ὅπως τὰ ὕδατα ἑνὸς ποταμοῦ, ποὺ συνεχῶς ῥέουν καὶ δὲν μένουν ποτὲ στάσιμα.
Αὐτὴ ἡ ῥοὴ θεϊκῆς ἐνεργείας, ποὺ ἐκπροσωπεῖ ἡ θεά, ποὺ περιβάλλει τοὺς οὐρανούς, ποὺ περι-κλείεται στὰ ὕψη ἀλλὰ ταυτόχρονα περι-δινίζεται γιὰ νὰ κατέβει στὶς κάτω ὑποστάσεις ἐμπεριέχεται καὶ στὸ πρῶτο συνθετικὸ τῆς λέξεως περι-ουσία. Ἔτσι λοιπὸν ἡ Θεά-οὐσία ἐκπίπτει μέσω μιᾶς δίνης (βλέπε ἀλλιῶς "σκουληκότρυπες" κβαντικῆς φυσικῆς ἢ γέφυρες Einstein-Rosen) στὸν πόντο, στὸ ὑδάτινο στοιχεῖο.
Οἱ δύο φύσεις τῆς Θεᾶς διαφέρουν κατὰ τὰ αἴτια, τὶς τάξεις καὶ κατὰ τὶς δυνάμεις. Ἡ Οὐρανία Ἀφροδίτη μᾶς ἀνυψώνει πρὸς τὸ θεῖον κάλλος καὶ διαχωρίζεται απὸ τὸν κόσμο τῆς γενέσεως - "ὑπερκόσμιός ἐστιν καὶ ἀνάγωγος ἐπὶ τὸ νοητὸν κάλλος καὶ ἀχράντου ζωῆς χορηγός" ( Πρόκλος, Σχόλια Εἰς Κρατύλον Πλάτωνος,183 42-44).
Πρὸς τὴν Οὐρανία Ἀφροδίτη μᾶς ἀνυψώνει ὁ Ἔρως ἐμφυσῶντας στὴν ψυχή μας τὸν "ἔρωτα τοῦ εἰδέναι", τὸν πόθο δῆλα δὴ τῆς ψυχῆς νὰ φωτιστεῖ, νὰ ἀποκτήσει μυστηριακὴ γνώσι καὶ νὰ πτεροφυηθεῖ, γιὰ νὰ θεαθεῖ τὸ θεῖον κάλλος. Αὐτὸν τὸν Ἔρωτα, λέει ὁ Πλάτων, οἱ Θεοὶ τὸν ἀποκαλοῦν Πτέρωτα. "Αὐτὸν βεβαίως ποὺ οἱ μὲν θνητοὶ ἀποκαλοῦν πτερωτὸν Ἔρωτα, οἱ δὲ ἀθάνατοι Πτέρωτα, διότι ἔχει τὴν δύναμι τῆς πτεροφυήσεως" - "τὸν δ᾽ ἤτοι θνητοὶ μὲν ἔρωτα καλοῦσι ποτηνόν, ἀθάνατοι δὲ Πτέρωτα, διὰ πτεροφύτορ᾽ ἀνάγκην" (Πλάτων, Φαῖδρος,252 b7-8, Ἐκ τῶν ἀποθέτων ἐπῶν τοῦ Ὁμήρου).
Ἡ δεύτερη Ἀφροδίτη, ποὺ εἶναι στὶς κατώτερές της μορφές Πάνδημος, αὐτὴ ποὐ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Διώνη καὶ τὸν Δία, συνδέει τὶς συστοιχίες οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ τελειοποιεῖ τὶς γεννητικές τους προόδους ἑνώνοντάς τις σὲ πνεῦμα ὁμονοίας - "ἐπιτροπεύει πάσας τὰς ἐν τῷ οὐρανίῳ κόσμῳ καὶ γῆ συστοιχίας καὶ συνδεῖ τὰς γεννητικὰς αὐτῶν προόδους διὰ τῆς ὁμονοητικῆς συζεύξεως" (Πρόκλος, Σχόλια Εἰς Κρατύλον Πλάτωνος,183 44-48).
Εἶναι ἐν ὀλίγοις, ὑπεύθυνη ἡ δεύτερη φύσις τῆς Θεᾶς γιὰ τὴν κατάβασι τῆς οὐσίας (πρόοδος λέγεται στὴν φιλοσοφία) ἀπὸ ἄνωθεν μέσῳ τῆς συζεύξεως, δῆλα δὴ τοῦ ἐπιγείου Ἔρωτος, ὁ ὁποῖος ἔχει μία ἱερὴ μορφὴ ("ὁμονοητικὴ σύζευξις", ἀποκαλεῖται ἀπὸ τὸν Πρόκλο), τὴν ὁποία βέβαια ἔχει χάσει στὶς μέρες μας, ἀφοῦ σχεδὸν τὰ πάντα ἔχουν ἀποϊεροποιηθεῖ. Αὐτὲς τὶς συζεύξεις/ἑνώσεις ἡ Θεά τὶς τελειοποιεῖ, μέσῳ τοῦ ἐπιγείου ἔρωτος, ὥστε νὰ ὁμονοοῦν καὶ νὰ δονοῦνται ὅμοια μὲ τὸν Κοσμικὸ Νοῦ, ἄγοντάς τις πρὸς τὰ πάνω.
Ἡ θάλασσα ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιέται ἡ Θεὰ δηλοῖ τὴν ἐξαπλωμένη καὶ ἀέναον ζωὴ, ἐνῷ ὁ ἀφρὸς τὸ ἁγνὸ στοιχεῖο, τὸ γεμάτο γόνιμο φῶς καὶ δύναμι. Ἡ Ἀφροδίτη, λοιπόν, εἶναι μεγάλη θεότητα καὶ διατηρεῖ τὴν καθαρότητα τῆς οὐσίας σὲ ὅλες τὶς μορφὲς ζωῆς - "πέφηνεν οὖν ἡ Ἀφροδίτη πάσης οὖσα τῆς ζωῆς τὸ ἑνοειδέστατον καὶ καθαρότατον" (Πρόκλος, Σχόλια Εἰς Κρατύλον Πλάτωνος, 183, 53-54).
Ἐξέχουσα ἡ μεγαλοσύνη τῆς Θεᾶς, σύμφωνα μὲ τὰ πιὸ πάνω, ἀφοῦ τὸ κάλλος, τὸ ὁποῖο ἐκπροσωπεῖ, ξεχύνεται ἀπὸ τοὺς θείους κόσμους, ὡς τὶς γήινες ὑποστάσεις. Χωρίς δε τὴν δύναμι τοῦ Ἔρωτος ποὺ τὴν συνοδεύει (αὐτῆς τῆς δημιουργικῆς θείας ἐνεργείας) δὲν θὰ μποροῦσε νὰ δημιουργηθεῖ τίποτα στὸν κόσμο. Γιατὶ οἱ Θεοί, ἐκτὸς ἀπὸ ταξιθετικὰ ὄντα, περιρρέουν ἀκωλύτως ὅλο τὸν ὑλικὸ κόσμο καὶ ἐπιδροῦν πάνω του, συμμετέχουν στὴν γένεσι καὶ τὴν παλιγγενεσία τῶν ψυχῶν, εἶναι νομοτελειακὲς ὀντότητες, ὑπηρετοῦν τοὺς Νόμους τοῦ Κοσμικοῦ Νοὸς καὶ δροῦν ἀνελλιπῶς.
Τὴν οὐσία-νοῦ-ὑπόστασι, λοιπόν, ποὺ φέρει ὁ Ἔρως καὶ ἡ Ἀφροδίτη, καλούμαστε καὶ ἐμεῖς, ὡς θεϊκὲς ἐκφράσεις, προερχόμενες ἀπ’ τὴν πρωταρχικὴ Οὐσία-Πηγή, νὰ διαφυλάξουμε ἁγνή, μέσῳ τοῦ ἐπιγείου Ἔρωτος. Δυστυχῶς ὅμως σήμερα εἶναι γεγονός, πὼς ἡ προσέγγιση, ἡ ἀντιμετώπιση καὶ ἡ γνώσι/κατανόησι τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν ἀλλοτριώθηκε, παραποιήθηκε καὶ ἀπεκόπη ἀπὸ τὴν ἀρχική τους σημασία.
Ὁ Ἔρως καὶ ἡ Ἀφροδίτη τῆς ἀρχαίας ἑλληνικής κοσμοθεάσεως, δὲν ἔχουν καμία ἀπολύτως σχέση μὲ τὶς σύγχρονες ἀντιλήψεις περί ἔρωτος. Ἀρκετοὶ ἀνθέλληνες καὶ ἐπιτήδειοι ὀβελίζονται ἱερές ἔννοιες τῆς ἀρχαίας ἑλληνικής κοσμοαντιλήψεως, ποὺ ἀποτελοῦν διασυμπαντικούς κώδικες, γιὰ νὰ τὶς μειώσουν, νὰ τὶς πλήξουν, νὰ τὶς ὑποβαθμίσουν μὲ στόχο νὰ ἐγκαταστήσουν νέες κουλτοῦρες καὶ ἀντιλήψεις.
Σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ παράδοσι, ἡ "ὁμονοητικὴ σύζευξις" τῆς Θεᾶς, ἕπεται τοῦ ἔρωτος ποὺ ἐμπνέει στὶς ψυχὲς καὶ τῆς φιλότητος ποὺ γεννᾶται σὲ δύο ἀνθρώπους. Σημειωτέον, ὅτι στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία δὲν ὑπάρχει ἡ λέξις "ἀγάπη", ἀλλὰ ὴ λέξις "φιλότης". Ἡ λέξις ἀγάπη εἶναι μεταγενεστέρη. Ἡ φιλότης - γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τὴν ἑρμηνεία τῆς λέξεως, ἀφοῦ ὁ Ἕλλην Λόγος μᾶς δίνει τὸ ἔτυμον, τὸ ἀληθὲς καὶ λόγῳ δονητικῆς μᾶς συνδεέι μὲ αὐτό ποὺ ἐτυμολογεῖ ἡ λέξις - προέρχεται ἀπὸ τὸ φῶς καὶ τὸ ρῆμα ἵλλω= τυλίγω, συστρέφω, περιβάλλω (ἐξ οὗ καὶ ἵλιγγος, τὸ συναίσθημα ὅτι τὰ πράγματα γύρω μας περιστρέφονται καὶ φίλος, αὐτὸς ποὺ μᾶς περιβάλλει μὲ φῶς). Ἄρα ἡ φιλότης εἶναι ἡ κατάστασις, στὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος περιβάλλεται μὲ φῶς. Ὁ Ἔρως ἑπομένως, ὁ ὁποῖος γεννᾶ τὴν φιλότητα μὲς τὶς ψυχές μας, ἡ ὁποία θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν "ὁμονοητικὴ σύζευξι", ἀντιλαμβανόμαστε πόσο ὑψηλή ἔννοια εἶναι. Εἶναι ἔκφρασις φωτός, ἔκφρασις τοῦ Συμπαντικοῦ Νοὸς καὶ ἔχει ἀναγωγικὴ τάσι. Τὸ φῶς του εἶναι ἀναγωγικό, μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὴν Οὐρανία Ἀφροδίτη.
Στὴν σύγχρονη ἐποχὴ ἡ πιὸ πάνω ἔκφρασις τοῦ Ἔρωτος ἔχει σχεδὸν ἐκλείψει καὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν ἁπλὴ σαρκικὴ ἕλξι καὶ ἐπιθυμία καὶ κατ΄ἐπέκτασιν τὶς ἐλεύθερες/ἀσύδοτες σχέσεις. Σήμερα, ξένες κουλτοῦρες, ἔκτροπα, φαυλότητες καὶ παρεκκλίσεις ποὺ ἔγιναν κανόνες, κυριάρχησαν σχεδὸν παντοῦ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο. Κάποιοι "περνούν" ἤθη, σκεπτομορφές καὶ σαθρὲς ἀντιλήψεις σιγὰ σιγὰ χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβανόμαστε, μέσῳ τηλεοράσεως, μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης, ἐκπομπῶν ριάλιτι, YouTube, κινηματογράφου, μουσικῆς. Ὅλα αὐτὰ τὰ βλέπουμε καὶ τὰ ἀκοῦμε, περνᾶνε δῆλα δὴ μέσα μας, μέσῳ τῶν αἰσθήσεων τῆς ὁράσεως καὶ τῆς ἀκοῆς. Καὶ ὅπως εἶναι γνωστὸ ὅ,τι βλέπουμε, ἀκοῦμε καἰ σχολιάζουμε σὲ ἐπανάληψι μετατρέπεται σιγὰ σιγὰ σὲ δομὴ στὸν ἐγκεφαλό μας (βλέπε σύγχρονη κβαντικὴ φυσικὴ καὶ μορφικὰ πεδία). Καὶ τὸ σύγχρονο σύστημα ἔτσι δουλεύει, χρησιμοποιεῖ τὸ συλλογικὸ ὑποσυνείδητο, γιὰ νὰ ἐγκαταστήσει τὶς δομὲς ποὺ θέλει. Ὅταν π.χ. ὁ ἄνθρωπος κάθεται μπροστὰ ἀπὸ μιὰ ὀθόνη, ἄπραγος καὶ χαλαρώνει, ὁ ἐγκέφαλος βρίσκεται σὲ συχνότητα κυμάτων Ἄλφα (8-12Hz). Ὅ ἐγκέφαλος ἀποτελεῖται ὰπὸ δισεκατομμύρια νευρῶνες, οἱ ὁποῖοι παράγουν ἠλεκτροχημικές ἀλλαγὲς τῶν νευρικῶν κυττάρων δημιουργῶντας ἠλεκτρομαγνητικά πεδία ἀπὸ 0,5-50Hz. Ἕνα ἀπ’ αὐτὰ εἶναι τὰ κύματα Ἄλφα, τὰ ὁποία ἐκδηλώνονται σὲ ὧρες διαλογισμοῦ, χαλάρωσης, ἠρεμίας. Ἡ Ἄλφα κατάστασις ἠρεμίας τοῦ ἐγκεφάλου εἶναι ἡ πόρτα τοῦ ὑποσυνειδήτου. Ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος "προγραμματίζεται". Ἔτσι λοιπόν, δὲν χρειάζεται πολὺς χρόνος μπροστὰ ἀπὸ μιὰ ὀθόνη τηλεοράσεως, ὑπολογιστή, κινητοῦ γιὰ νὰ "προγραμματιστεῖ" ὁ ἐγκέφαλός μας. Ὅ,τι, λοιπὸν, μᾶς "ταΐζουν", τηλεόρασι, μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, YouTube κτλ, αὐτὸ θὰ ἀναπαράγει καὶ ὁ ὑποσυνείδητος νοῦς μας. Ἕνα τέτοιο ἁπλὸ παράδειγμα, εἶναι ἡ περιβόητη "μέρα τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου". Ἀπὸ ποῦ ξεπήδησε αὐτὸς ὁ "ἅγιος" καὶ πότε ἅγιασε; Πῶς ἐμφανίστηκε μὲς τὸν ἑλληνικὸ χῶρο καὶ γιατί; Ἀς διερωτηθοῦμε…Μᾶλλον ἀπὸ τὸ βαλάντιον (πορτοφόλι) θὰ προέρχεται…Συνέδεσαν καὶ ὑποβίβασαν τὸν Ἔρωτα, τὸ θεϊκὸ στοιχεῖο μὲ τὴν ὕλη, τὰ χρήματα. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἐνσωματώθηκε στὰ ἑλληνικὰ δρώμενα τὸ συγκεκριμένο, ἔτσι δομοῦνται θέσεις καὶ στάσεις περὶ ἔρωτος, σχέσεων, τρόπου θεάσεως τῆς γυναίκας, τοῦ γάμου καθώς καὶ σωρείας ἄλλων. Ἔτσι δομεῖται καὶ ἡ νέα κοινωνία ποὺ ἐπιθυμοῦν κάποιοι νὰ φτιάξουν, αὐτὸ τὸ ἀσταθὲς ἀμάλγαμα διελαυνόμενο ἀπὸ ποικίλες σαθρὲς καὶ ἀντίθετες κουλτοῦρες καὶ ἀντιλήψεις, χωρὶς ταυτότητα.
Πῶς ξεφεύγουμε ἀπὸ τὸν φαῦλο κύκλο ποὺ μᾶς ἔκλεισαν; Πῶς ἐπαναφέρουμε πίσω ἔννοιες καὶ ἀξίες τοῦ ἑλληνισμοῦ ποὺ κινδυνεύουν νὰ ἐκλείψουν καὶ νοηματοδοτοῦν τὴν ὕπαρξί μας, ὅπως αὐτὲς τοῦ Ἔρωτος καὶ τῆς Ἀφροδίτης; Γιατὶ ἡ ψυχή μας ὡς ζωὴ ἐνεργεία καὶ δόνησις, ἐπιθυμεῖ νὰ ἀνέλθει καὶ νὰ φωλιάσει, νὰ κοιμηθεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πατρός της, τοῦ Κοσμικοῦ Νοός, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ Ἧρα, ἡ συμπαντικὴ ψυχή: " Ζηνὸς γὰρ τοῦ ἀρίστου ἐν ἀγκοίνῃσιν ἰαυεις" – Στοῦ μεγάλου Διὸς τὴν ἀγκαλιὰ κοιμᾶσαι (Πρόκλος). Μὲ προσέγγιση ὅμως τέτοιων χαμηλῶν δονήσεων, ὅπως αὐτὲς ποὺ προαναφέρθησαν, ὁ ὕπνος τῆς ψυχῆς στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κοσμικοῦ Νοὸς φαντάζει ἀρκετὰ δύσκολος, σχεδὸν ἀνέφικτος.
Ἡ μεγίστη καὶ καλλίτερη λύσις, γιὰ νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ σάπιες δομές, εἶναι μία δυνατή, ἑλληνική, θεσμοθετημένη παιδεία στηριζόμενη στὰ πατρῷα κείμενα τῶν ἱερῶν ταγῶν τῆς φυλῆς μας. Ἄλλος τρόπος, εἶναι ἡ συνεχὴς μελέτη τοῦ πολυώροφου οἰκοδομήματος ποὺ λέγεται ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία, ἡ πολυιδρεία τῆς ὁποίας, μᾶς ἐνδυναμώνει τὸ θυμικὸ, ὥστε νὰ ἀντιστεκόμαστε στὸν ἐκφυλισμὸ τοῦ ἔρωτος καθὼς καὶ τοῦ κατακερματισμοῦ σωρείας ἄλλων ἑλληνικῶν ἀξιῶν.
Ὁ Ἔρως καὶ ἡ Ἀφροδίτη εἶναι συμπαντικὲς οὐσίες, δυνάμεις καὶ ἐνέργειες ποὺ ἀνήγαγαν τὴν ζῳώδη φύσι μας σὲ ἀνθρώπινη καὶ κατ’ ἐπέκτασιν σὲ θεία. Μόνο ἂν τὶς προσεγγίσουμε μὲ σεβασμό, γνώσι καὶ ἁγνότητα ψυχῆς δεχόμαστε τὴν ἐπίπνοιά τους, πτεροφυεῖται ἡ ψυχή μας καὶ ἀνεβαίνει στὸ Ἀγαθόν.
"Δὲν βλέπεις τί λογῆς Θεὰ εἶναι ἡ Ἀφροδίτη;
Οὔτε νὰ πεῖς μπορεῖς οὔτε καὶ νὰ μετρήσεις
πόσο εἶναι μεγάλη κὶ ὡς ποῦ φτάνει.
Ἐκείνη τρέφει ἐσὲ κὶ ἐμὲ καὶ τοὺς θνητοὺς τοὺς πάντες.
Δὲν θὰ τὸ μάθεις μόνο μὲ τὰ λόγια,
μ’ ἔργα τὴν δύναμί της θὰ σοῦ δείξω·
Λαχταρᾶ ἡ Γῆ τὴν βροχὴ ὅταν ξερὸ τὸν τόπο
ἔχει ἄκαρπη ἀπ΄τὴν στέγνα τοῦ νεροῦ
καὶ στερημένη καὶ λαχταρᾶ ὁ σεβάσμιος Οὐρανός,
βροχὴ γεμάτος, στὴν Γῆ νὰ πέσει, χάρη στὴν Ἀφροδίτη.
Κὶ ὅταν οἱ δυό τους σ’ ἕνα ἑνωθοῦν,
ὅλα μᾶς τὰ παράγουν κὶ ὅλα τὰ γεννοῦν,
ἀπ’ ὅπου τῶν θνητῶν τὸ γένος ζῆ καὶ θάλλει".
"τὴν ᾿Αφροδίτην οὐχ ὁρᾷς ὅση θεός;
ἣν οὐδ' ἂν εἴποις οὐδὲ μετρήσειας ἂν
ὅση πέφυκε κἀφ' ὅσον διέρχεται.
αὕτη τρέφει σὲ κἀμὲ καὶ πάντας βροτούς.
τεκμήριον δέ, μὴ λόγῳ μόνον μάθῃς,
ἔργῳ δὲ δείξω τὸ σθένος τὸ τῆς θεοῦ.
ἐρᾷ μὲν ὄμβρου γαῖ', ὅταν ξηρὸν πέδον
ἄκαρπον αὐχμῷ νοτίδος ἐνδεῶς ἔχῃ·
ἐρᾷ δ' ὁ σεμνὸς οὐρανὸς πληρούμενος
ὄμβρου πεσεῖν εἰς γαῖαν ᾿Αφροδίτης ὕπο·
ὅταν δὲ συμμιχθῆτον ἐς ταὐτὸν δύο,
φύουσιν ἡμῖν πάντα καὶ τρέφουσ' ἅμα,
δι' ὧν βρότειον ζῇ τε καὶ θάλλει γένος".
(Εὐριπίδης, Ἀποσπάσματα 898, 1-13)
"Κικλήσκω …Ἔρωτα, …εὐπάλαμον,
διφυῆ, πάντων κληῖδας ἔχοντα, αἰѳέρος
οὐρανίου, πόντου, χѳονός…" (ὀρϕικὸς ὕμνος Ἔρωτος)
" Ἀφροδίτη,.. σεμνὴ
Βάκχοιο πάρεδρε, τερπομένη
ѳαλίαισι, γαμοστόλε μῆτερ Ἐρώτων,
Πειѳοῖ λεκτροχαρής, κρυφία, χαριδῶτι, …
"(ὀρϕικὸς ὕμνος Ἀϕροδίτης)
*Βοηθοῦ Διευθύντριας Γ΄ Δημοτικοῦ Ἰδαλίου
