Τα χρονικά του “σύγχρονου” δασκάλου

ΤΗΣ ΝΕΛΛΗΣ ΜΑΡΊΑΣ ΣΕΡΓΙΔΟΥ* ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΡΗΣ ΧΑΡΙΛΑΟΥ**

Το παρελθόν του “σύγχρονου” δασκάλου

Κάποτε ήταν ένα πολύ καλό κοριτσάκι, ήσυχο, υπάκουο και εργατικό! “Όταν μεγαλώσω θα γίνω δασκάλα” έλεγε σε όποιον το ρωτούσε. Για να τα καταφέρεις, της έλεγαν, πρέπει να αριστεύσεις! Ξέρεις δεν είναι και τόσο εύκολο να περάσεις τις εισαγωγικές εξετάσεις, η βαθμολογία είναι πολύ ψηλή. Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένη στον στόχο σου και να διαβάζεις πολύ.

Τα χρόνια περνούσαν και σε κάθε επιτυχία η έφηβη πλέον κοπέλα άκουγε: “Μπράβο τα κατάφερες!”, “Μπορείς, συνέχισε, μην σταματάς!”, “Πιστεύω σε 'σένα!”. Μέχρι που το όνειρο έγινε πραγματικότητα και το κορίτσι πέρασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης. Πίστεψε ότι τα κατάφερε, πως τα δύσκολα είχαν τελειώσει και μπορούσε πια να γευτεί τους καρπούς των κόπων της. Όμως μια στιγμή, μια επιλογή, μια απόφαση καθόριζε το μέλλον, το οποίο δεν θα αργούσε να βρεθεί μπροστά της.

Τα χρόνια πέρασαν και ο διορισμός θα αργούσε. Κανένας δεν μπορούσε να απαντήσει με βεβαιότητα πόσα ακριβώς θα ήταν τα χρόνια αναμονής, όμως η αγάπη για το επάγγελμα κρατούσε την ΕΛΠΙΔΑ ζωντανή! Εκατοντάδες δάσκαλοι επέλεξαν μαζί με εκείνη να παραμείνουν στο επάγγελμα και να εργοδοτούνται στα Απογευματινά Προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας για να μην χάσουν επαφή με αυτό που αγαπούσαν και ονειρεύτηκαν να κάνουν. Δεν γνώριζαν όμως ότι το νέο αυτό ξεκίνημα ήταν το πρώτο βήμα προς τον Γολγοθά τους.

Ο δάσκαλος των ΔΡΑΣΕ

Η δασκάλα αρχικά εργοδοτήθηκε στο πρόγραμμα ΔΡΑΣΕ. Σύντομα διαπίστωσε πως οι δάσκαλοι των ΔΡΑΣΕ ήταν ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, "αυτοεργοδοτούμενοι" με το απαράδεκτο καθεστώς της Αγοράς Υπηρεσιών, με ευθύνες και καθηκοντολόγιο πολλές φορές μεγαλύτερο των εισοδημάτων τους, άνθρωποι που δεν είχαν πρόσβαση στο ταμείο ανεργίας τους μήνες που τα σχολεία έκλειναν και η σύμβασή τους τερματιζόταν. Εκπαιδευτικοί που έδιναν και συνεχίζουν να δίνουν μέχρι σήμερα το 20% των πενιχρών εισοδημάτων τους στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις.

Ο δάσκαλος των Ολοήμερων Σχολείων

Στη συνέχεια εργοδοτήθηκε στα Ολοήμερα Σχολεία όμως και εκεί συνέβαινε κάτι περίεργο. Ενώ ο εργοδότης της ήταν το ΥΠΑΝ, τελικά το ΥΠΑΝ δεν αποδεχόταν ότι ήταν (ή καλύτερα δεν το συνέφερε να ήταν) ο εργοδότης της. Στην αρχή μπερδεύτηκε, όμως αργότερα διαπίστωσε ότι οι δάσκαλοι των Ολοήμερων Σχολείων "εν μία νυκτί" μετατράπηκαν από μισθωτοί σε αυτοεργοδοτούμενοι, απόλεσαν το 20% των εισοδημάτων τους, ενώ ταυτόχρονα δεν δικαιούνταν ανεργιακό επίδομα τους μήνες που τα σχολεία έκλειναν και αναγκαστικά έχαναν τη δουλειά τους. Έτσι, μάζι με όλους τους δασκάλους των Ολοήμερων Σχολείων απήργησε, βγήκε στους δρόμους, διαμαρτυρήθηκε με τον πιο έντονο τρόπο για το απαράδεκτο αυτό καθεστώς εργασίας. Στα αυτιά της ηχούσε η φωνή του παρελθόντος “Ήταν το όνειρό σου, μην τα παρατάς, συνέχισε. Μάχη χαμένη είναι η μάχη που δεν δόθηκε!”.

Ο αντικαταστάτης δάσκαλος

Την επόμενη χρονιά επιτέλους κλήθηκε ως αντικαταστάτρια εκπαιδευτικός. Σύντομα κατάλαβε πως χωρίς τον αντικαταστάτη εκπαιδευτικό τα σχολεία παραλύουν, οι μαθητές μένουν χωρίς δάσκαλο και το εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου επιβαρύνεται, φτάνοντας στα όρια της επαγγελματικής εξουθένωσης. Συνειδητοποίησε πως αυτή η ομάδα εκπαιδευτικών είναι οι άνθρωποι που επί σειρά ετών στηρίζουν το δημόσιο σχολείο και προσμένουν την πολυπόθητη σύμβαση, άνθρωποι που μόνο ανθρώπινες δεν είναι οι συνθήκες εργασίας τους. Δεν τολμούν να αρρωστήσουν γιατί έτσι υπογράφουν την απόλυσή τους! Δάσκαλοι που δένονται, προσφέρουν και αγαπούν εκατοντάδες παιδιά κάθε χρόνο, δάσκαλοι που επιμορφώνονται και περιμένουν καρτερικά τον διορισμό τους. Άνηκε πλέον σε αυτή την ομάδα εκπαιδευτικών, ήταν αντικαταστάτρια! Στα αυτιά της αντηχούσε η φωνή του παρελθόντος και της πραγματοποίησης του ονείρου “Όταν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου."

Ο συμβασιούχος

Επιτέλους! Η μέρα που περίμενε από παιδί η δασκάλα μας έφτασε. Πήρε την πολυπόθητη σύμβαση και εκείνη τη στιγμή ένιωσε περήφανη που περίμενε, που έκανε υπομονή, που στήριξε και προσέφερε τόσα χρόνια στο δημόσιο σχολείο, που επιμορφώθηκε, που πήγαινε άρρωστη για να μην χάσει την αντικατάστασή της! "Τώρα ο στόχος είναι να γίνω Αορίστου Χρόνου" σκέφτηκε, "αλλιώς θα με πετάξουν έξω από την εκπαίδευση το 2027. Αν δεν προλάβω να γίνω; Αν μια χρονιά δεν πάρω σύμβαση