Στο «επ’ αόριστο» οι αορίστου χρόνου εκπαιδευτικοί!

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΚΟΥΡΟΥΠΑΤΗ*

 Με την ολοκλήρωση της επανατοποθέτησης των αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών σε δημοτική, προδημοτική και ειδική εκπαίδευση και την ανακοίνωση της μετατροπής των νέων αορίστου χρόνου συμβάσεων, ο συνολικός αριθμός αυτών πλησιάζει τους 1000 εκπαιδευτικούς, δηλαδή περίπου 15% του συνόλου των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όλοι αυτοί οι εκπαιδευτικοί, δυστυχώς, θεωρούνται από την πολιτεία έκτακτοι εκπαιδευτικοί, ασχέτως αν έχουν αρκετά χρόνια υπηρεσίας, με κάποιους από αυτούς να έχουν πάνω από 10 έτη. Δυστυχώς η πολιτεία κατατάσσει όλο αυτό τον εκπαιδευτικό κόσμο σε «υποκατηγορία εκπαιδευτικών», με λιγότερα δικαιώματα αλλά τις ίδιες υποχρεώσεις με τους μόνιμους εκπαιδευτικούς.

Από την άλλη, η πρόσφατη αναστολή υλοποίησης της δέσμευσης της ΥΠΑΝ για αύξηση των οργανικών θέσεων στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, μία ενέργεια που θα μείωνε αισθητά τον συνολικό αριθμό των αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών, αλλά ταυτόχρονα και η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου βάσει της οποίας κρίθηκε αντισυνταγματικός ο νόμος που ψήφισε η Βουλή, με πρωτοβουλία και πρόταση του ΑΚΕΛ, για εξομοίωση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων των αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών, αυξάνει την αγωνία και εντείνει την αβεβαιότητα για τη νέα γενιά των εκπαιδευτικών.

Δυστυχώς, αυτός που κρατάει το κλειδί και στις δύο περιπτώσει, σύμφωνα με την απόφαση του Ανωτάτου, είναι η ίδια η κυβέρνηση. Είναι δική της ευθύνη και αρμοδιότητα να ρυθμίσει τους εργασιακούς όρους με τέτοιο τρόπο που οι αορίστου χρόνου εκπαιδευτικοί να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους μόνιμους. Αυτό που επί της ουσίας απομένει είναι η ρύθμιση των εκπαιδευτικών αδειών και των αδειών απουσίας άνευ απολαβών. Έχει την ευθύνη το Υπουργικό Συμβούλιο να δώσει την δυνατότητα στους/στις συναδέλφους/σσες με χρόνια υπηρεσίας, να πάρουν εκπαιδευτική άδεια ή άδεια απουσίας άνευ απολαβών χωρίς να «σπάζει» το αορίστου τους.

Επιπλέον, οι αορίστου χρόνου δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν τη βεβαιότητα της μη απόλυσης για σκοπούς πλεονασμού, ενώ οι αορίστου χρόνου εκπαιδευτικοί δεν έχουν αυτή τη δικλείδα ασφαλείας. Μια τόσο σημαντική πρόνοια, η οποία υπήρχε στην πρόταση νόμου του ΑΚΕΛ, δεν έχει κριθεί αντισυνταγματική, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ανωτάτου, αλλά δεν είναι στη νομοθεσία, αφού απορρίφθηκε πακέτο με τα υπόλοιπα. Μια σημαντική αδικία και διάκριση που πρέπει άμεσα να διορθωθεί με την επαναφορά της συγκεκριμένης πρόνοιας της νομοθεσίας.

Τέλος, είναι βέβαιο ότι η αύξηση των οργανικών θέσεων θα οδηγήσει στη μονιμοποίηση εκατοντάδων αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών, θα μειώσει τον συνολικό αριθμό τους και θα βοηθήσει τη δημόσια εκπαίδευση μέσα από τη σταθερότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού και την καλύτερη, ομαλότερη και έγκαιρη στελέχωση.

Οι αορίστου χρόνου εκπαιδευτικοί είναι η νέα γενιά εκπαιδευτικών, αυτοί που σε λίγα χρόνια θα αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του δημόσιου σχολείου. Όσο η πολιτεία αγνοεί τα δικαιώματα και περιφρονεί τις ανάγκες μιας ολόκληρης γενιάς εκπαιδευτικών, τόσο κρατάει πίσω τη δημόσια παιδεία. Έχει κάθε δικαίωμα όλος αυτός ο κόσμος να απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα, όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους, με κυριότερο δικαίωμα αυτό της ασφάλειας και της μονιμότητας της εργασίας τους. Εξάλλου πώς μπορεί το κράτος να επενδύσει σε αυτό όλο το ανθρώπινο δυναμικό αν δεν υπάρχει μονιμοποίηση, αξιολόγηση και μία συνεχής επαγγελματική ανάπτυξη!

*Αντιπρόεδρος ΠΟΕΔ – Μέλος Γραμματείας Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών.