ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ*
Τα τελευταία χρόνια έχω εμπλακεί σε αρκετές επιμορφώσεις εκπαιδευτικών για ζητήματα που αφορούν την ενιαία εκπαίδευση. Στις επιμορφώσεις αυτές εντόπισα ότι μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών αγνοεί κάποιες βασικές πτυχές της νομοθεσίας 113 (Ι)/1999 η οποία διέπει την εκπαίδευση των παιδιών που χαρακτηρίζονται από τη νομοθεσία ως παιδιά «με ειδικές ανάγκες». Μάλιστα, οι πρόνοιες της νομοθεσίας οι οποίες φαίνεται να είναι οι λιγότερο γνωστές είναι και αυτές που μπορούν να προωθήσουν σε μεγαλύτερο βαθμό την ουσιαστική ένταξη των παιδιών μέσα στα σχολεία. Μέσω του άρθρου αυτού θα ήθελα να τις αναδείξω.
Ξεκινώντας, στο Άρθρο 12.2.δ. στο σημείο (ii) του συγκεκριμένου νόμου καταγράφεται ρητά ότι σε περίπτωση που ένα παιδί εγκριθεί να φοιτήσει στη γενική τάξη τότε θα πρέπει να καθοριστεί και
ο αριθμός των παιδιών της τάξης (…), που μπορεί να μειώνεται ανάλογα με το βαθμό σοβαρότητας του προβλήματος των παιδιών που εντάσσονται σ' αυτή. Ο βαθμός μείωσης καθορίζεται με βάση τις πολυθεματικά αξιολογημένες ανάγκες του κάθε παιδιού, αφού ληφθούν υπόψη και οι απόψεις του ειδικού εκπαιδευτικού του παιδιού, του εκπαιδευτικού της τάξης και του διευθυντή του σχολείου και σε συνεννόηση με το Υπουργείο.
Το σημείο αυτό είναι σημαντικό, καθότι μία δυσκολία που αναφέρουν συχνά οι εκπαιδευτικοί στο να εντάξουν κάποιο παιδί είναι ο μεγάλος αριθμός παιδιών στην τάξη, με δικές τους δυσκολίες και ανάγκες. Με την εφαρμογή της συγκεκριμένης πρόνοιας, ο φόρτος αυτός περιορίζεται. Σημαντικό να τονιστεί, επίσης, ότι στη νομοθεσία δεν καταγράφεται αρχικός αριθμός μαθητών/τριων της τάξης, επομένως η μείωση γίνεται στον μέγιστο αριθμό που ισχύει σήμερα και είναι 25.
Επιπλέον, στο ίδιο άρθρο, στο σημείο (vi) καταγράφεται ότι ο/η υπεύθυνος/η εκπαιδευτικός της τάξης στην οποία φοιτά παιδί «με ειδικές ανάγκες» δικαιούται απαλλαγή από διδακτικές περιόδους. Η απαλλαγή αυτή αφορά περιόδους για να μπορεί να στηρίζει το συγκεκριμένο παιδί, να προετοιμάζει το υλικό του αλλά και να συντονίζεται με τους γονείς και άλλους εμπλεκόμενους. Η εφαρμογή αυτής της πρόνοιας μπορεί να περιορίσει μία άλλη δυσκολία, που καταγράφεται εξίσου συχνά, αυτή του περιορισμένου χρόνου για να προετοιμαστεί ικανοποιητικά ένας/μια εκπαιδευτικός ώστε να οργανώσει το μάθημα του/της για να απευθύνεται σε όλους/ες τους/τις μαθητές/τριες.
Όπως έχω αναφέρει στην εισαγωγή, οι δύο αυτές πρόνοιες είναι σχετικά άγνωστες και δεν έχουν εφαρμοστεί παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Εντούτοις ένα βασικό πλεονέκτημα που έχουν, έναντι άλλων προνοιών της νομοθεσίας, είναι ότι και στις δύο αυτές περιπτώσεις τα παιδιά παραμένουν στην τάξη τους ενώ και ο/η εκπαιδευτικός ενισχύεται ώστε να στηρίξει ουσιαστικά τα παιδιά.
*Εκπαιδευτικός Προδημοτικής
Διδάκτωρ Ειδικής και Ενιαίας Εκπαίδευσης
