ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΟΛΔΑΤΟΥ*
Όταν σκέφτεσαι κάτι πάρα πολύ έντονα δεν το συναντάς συνεχώς μπροστά σου; Ό,τι κι αν κάνεις στην καθημερινότητά σου εμφανίζεται ξανά και ξανά στον δρόμο, στο σουπερμάρκετ, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στον ύπνο σου και σου γίνεται έμμονη ιδέα.
Αριθμός είκοσι επτά (27), στα λατινικά XXVII και στα αρχαία ελληνικά ΚΖ΄. Ο αριθμός που συζητιέται περισσότερο απ’ όλους τους αδιόριστους- συμβασιούχους εκπαιδευτικούς. Ο αριθμός που τους στοιχειώνει όλους, που σκεπάζει με σκοτεινό πέπλο τις ζωές τους και φαντάζει το μέλλον τους αβέβαιο και δυσοίωνο.
Το 2027 λοιπόν δεν είναι τόσο μακριά όσο φαντάζει ο αριθμός στο άκουσμα της χρονολογίας. Στον κινέζικο πολιτισμό, ορίζεται ως η χρονιά της κατσίκας, η χρονιά της αλληλεγγύης και της αρμονίας. Όχι απλές κοινόχρηστες λέξεις στον ξύλινο λόγο, αλλά γεμάτες με ουσία.
Οσονούπω, καλωσορίζουμε το 2024 σε λίγες μέρες, επομένως μας μένουν τρία χρόνια για να βρεθούμε μπροστά στο 2027… χρονιά που πρέπει να δοθούν οριστικές λύσεις, οι οποίες δεν πρέπει να λειτουργήσουν ως γκιλοτίνα στους τράχηλους καμίας και κανενός συνάδελφου. Ο εργαζόμενος είναι αδελφός για τον άλλο εργαζόμενο και μαζί πρέπει να αντιμετωπίσουμε, να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε αυτά που μας ανήκουν.
Τι συμβαίνει όμως στη δική μας κοινωνία και στο δικό μας γίγνεσθαι; Ξεκίνησαν πάλι οι γνωστοί άγνωστοι να προσπαθούν να εφαρμόσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό στον οποίον επενδύουν όσοι είναι ενάντια στην αλληλεγγύη , στον σεβασμό, στην αξία του εργαζομένου προκειμένου να στρέψουν την μια εργασιακή ομάδα απέναντι στην άλλη. Μπολιάζουν αδιάκοπα και ακούραστα, θρέφουν άοκνα τα μυαλά των εκπαιδευτικών με τη θέληση «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα».
Η δημιουργία των δύο πόλων, εκπαιδευτικοί που στηρίζουν τον κατάλογο διοριστέων απέναντι σε όσους θέλουν την κατάργηση του και η προσπάθεια να οξυνθεί αυτή η αντιπαράθεση και αντιπαλότητα προκαλεί μόνο ζημιά στις τάξεις των εκπαιδευτικών και κέρδος σε όλους αυτούς που θέλουν να διαιωνίζουν τα προβλήματα στην παιδεία με σκοπό το προσωπικό τους όφελος και κέρδος.
Η διεκδίκηση του μέλλοντος όλων αυτών των εκπαιδευτικών πρέπει να γίνει με σοβαρότητα και κυρίως με το να ακούγεται η φωνή όσων το θέμα τους αφορά άμεσα. Στις προτάσεις εξεύρεσης λύσεων, στις αποφάσεις, θα πρέπει να υπάρχουν άτομα τα οποία βιώνουν αυτό το γεγονός, τους προβληματίζει, τους ανησυχεί, τους κυριεύει.
Είναι καιρός να απαλλαγούμε από στερεότυπα του παρελθόντος και αντιλήψεις καταστροφικές για την κοινωνία. Καμία «κατσίκα» δεν πρέπει να πεθάνει, κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να αδικηθεί. Στο χέρι του καθενός υπάρχει ο τρόπος να διεκδικήσει ατομικά και ταυτόχρονα συλλογικά το καλύτερο αύριο.
*Συμβασιούχος – Γενικός Αντιπρόσωπος ΔΗ.ΑΝ.Α
