1821, 1955-΄59: Δυο κεριά αναμμένα σύμβολα τιμής και αξιοπρέπειας!

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΠΥΡΟΥ*

Υπάρχουν μέρες και ημερομηνίες που αποτελούν συνέχεια αλλά και σταθμούς στην τρισχιλιετή ιστορία του Έθνους μας. Συνέχεια γιατί σ’ αυτές τις μέρες η Ελληνική Ιστορία ανανεώνεται στα πιο αξιομνημόνευτά της  σημεία. Το διαχρονικό της πνεύμα, μέσα από ηρωικές πράξεις, ανυπέρβλητες δυσκολίες και εκούσιες θυσίες ενώνει το ιστορικό παρελθόν με το παρόν και ανοίγει τον δρόμο προς το μέλλον. Αποτελούν όμως και σταθμούς, γιατί σε κάποιες στιγμές που κρίνεται η επιβίωση και η αξιοπρέπεια του έθνους, τότε ξεδιπλώνεται όλο το μεγαλείο και όλη η δύναμη της Ελληνικής ψυχής.

Τέτοιες ημερομηνίες και τέτοιοι σταθμοί είναι Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ’21 και ΤΟ ΕΠΟΣ 1955-59

Δυο κεριά αναμνα  σύμβολα τιμής και αξιοπρέπειας που μας φωτίζουν και μας δείχνουν το δρόμο τους χρέους και της ευθύνης για το σημερινό αγώνα της απελευθέρωσης μας.

Μνήμη σήμερα ιερή  για κείνους που μας δίδαξαν το πνεύμα της θυσίας συνεπαίρνει όλους μας, μας προβληματίζει και μας υπενθυμίζει πως η Λευτεριά θέλει τόλμη και αρετή. Στιγμές έκστασης ψυχικής και πνευματικής, στιγμές δέους και ανατριχίλας, που δαμάζουν το φρόνημα και κεντρίζουν την καρδιά, έρχονται σήμερα στη σκέψη μας, ξετυλίγονται μπροστά μας κι απαιτούν χρέος και σεβασμό.

Σίγουρα οι Εθνικές μας επέτειοι δεν είναι ευκαιρίες για μεγάλα λόγια, αλλά για να πετάξουμε τον τετριμμένο χιτώνα της καθημερινότητας και να αισθανθούμε τα ρίγη της αιώνιας ιστορίας μας. Να νιώσουμε την ιερή και αδιάφθορη φλόγα που εγκατοικεί στην Ελληνική μας ψυχή.

Και δεν είναι πια η φωνή της ιστορίας που μας καλεί, δεν είναι το άφθονο χυμένο αίμα (του ’21 ή ’55, ή του ’74) που μας παρακαλεί, δεν είναι η λαχτάρα της επιστροφής σε εστίες πατρογονικές που μας προτρέπει, αλλά η ίδια η ανάγκη της βιολογικής και εθνικής επιβίωσης που μας πιέζει.

Αυτή η έσχατη ανάγκη να ζήσουμε διατηρώντας της εθνική μας ταυτότητα (τη γλώσσα μας, τη θρησκεία μας, την παράδοση και τον πολιτισμό μας) αρχίζει, να οδηγεί τα βήματά μας προς το χρέος: να αγωνιστούμε και με το μυαλό και με την καρδιά για να κρατηθούμε

«… στη μάνα Γη γλυκιά θροφό μας·

γιατί είν’ αυτή, που όταν μικροί σερνόμαστε έτσι

στο καλόβολο χώμα της, πάνω της όλο

φορτώθηκε το βάρος της ανατροφής μας

και πολίτες μάς τράνεψεν ασπιδοφόρους,

να μας έχει πιστούς σ’ αυτή της την ανάγκη».

Και σήμερα που ο Τούρκος εισβολέας όχι μόνο κατέχει το Βόρειο τμήμα του νησιού μας αλλά και που επαπειλεί την ίδια την ύπαρξή μας σ’ αυτή τη χώρα, καθήκον, ευθύνη και υποχρέωση  όλων μας, και μας των εκπαιδευτικών, μέσα από σωστούς προσανατολισμούς, μακριά από τη δίνη κομματικών παθών, να πρωτοστατήσουμε στην επίδειξη πνεύματος αγωνιστικού στο σημερινό αντικατοχικό αγώνα του τόπου μας. Χωρίς να κυριευθούμε από ηττοπάθεια οφείλουμε όλοι μας, να συνειδητοποιήσουμε το δίκαιο του αγώνα μας όσο δύσκολες κι αν φαίνονται οι συνθήκες. Ας μη ξεχνούμε ότι ο Ελληνισμός σ’ αυτό τον τόπο πέρασε πολύ μεγαλύτερες κρίσεις και επέζησε. Επιβίωσε και μεγαλούργησε.

Μέχρι να επιτύχουμε την ποθητή λύση, τιμώντας τους εθνικούς μας ήρωες, ας ενισχύσουμε ταυτόχρονα την πληγωμένη Δημοκρατία που μας κληροδότησαν, προσπαθώντας με τη στάση μας να την αποκαθιστούμε μέσα στη ζωή μας όχι απορρίπτοντας την ιστορία μας αλλά αποδεχόμενοι τα διδάγματά της.

*Πρόεδρος ΔΗ.ΑΝ.Α.