ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΛΕΚΚΟΥ*
Στην εποχή της επιτευγματοποίησης των πάντων, της αδιάκοπης προετοιμασίας για το μέλλον (όποιο κι αν είναι αυτό) και των αδιάκοπων στοχευμένων δραστηριοτήτων (των οποίων την απόλαυση δεν είμαι σίγουρος αν συμμερίζονται τα παιδιά), η πλήξη φαίνεται να είναι κάτι που προσπαθούμε να αποφύγουμε για τα παιδιά μας. Το να βαρεθεί ένα παιδί έχει δαιμονοποιηθεί. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι, σπεύδουμε όλοι να γεμίσουμε τη μέρα τους με δραστηριότητες και υποχρεώσεις μόνο και μόνο για να μην ακουστεί η λέξη «βαριέμαι» από το στόμα τους. Άλλο το να έχει κάποια μικρά πράγματα να κάνει το παιδί κι άλλο να έχουμε εμείς φτιάξει ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα, στο οποίο εκείνο πρέπει να ανταποκριθεί.
Είναι εύκολα αντιληπτό πως σε μια κοινωνία (όπως οι δυτικότροπες κοινωνίες μας) στις οποίες η γονεϊκότητα θεωρείται βάρος, το ότι οι γονείς θα εντάξουν τα παιδιά τους για λόγους φύλαξης σε κάποιο θερινό σχολείο. Τους φτάνει λοιπόν αυτή η κούραση. Τα υπόλοιπα παιδιά των οποίων η ηλικία ή το οικογενειακό πλαίσιο επιτρέπουν να μείνουν σπίτι, ας βυθιστούν στην θερινή ραστώνη. Για πολλούς από τους ενήλικες η πλήξη είναι μια κατάσταση αρνητική (ίσως γιατί σε αυτές τις ώρες πρέπει να συναντήσουμε τον εαυτό μας). Στα παιδιά όμως αυτή μπορεί να δράσει ως καταλύτης για την ανάπτυξη πολλαπλών δεξιοτήτων. Ας δούμε γιατί είναι σημαντικό τα παιδιά να έχουν το δικαίωμα να βαριούνται.
Τα καλοκαίρια έχουν αξία όταν μετράς μπάνια στη θάλασσα και παγωτά. Η ίδια η ζωή θα αναγκάσει τα παιδιά να έρθουν αντιμέτωπα με άγχος και προκλήσεις. Ας φροντίσουμε, ως υπεύθυνοι ενήλικες, να απολαύσουν κάθε στάδιο της ζωής τους μέχρι να είναι τα ίδια υπόλογα γι’ αυτή.
*Σχολικός Σύμβουλος Δημοτικής Εκπαίδευσης.
