ΔΗΑΝΑ: Οι 10 λόγοι για τους οποίους επέλεξα να είμαι δάσκαλος ή δασκάλα

Με ανακοίνωσή της η ΔΗ.ΑΝ.Α. Δασκάλων-Νηπιαγωγών Ειδικών Εκπαιδευτικών αναφέρει:

«Οι 10  λόγοι για τους οποίους επέλεξα να είμαι  δάσκαλος ή δασκάλα!

1. Γιατί θα είχα ένα πλεονέκτημα έναντι άλλων εργαζομένων!
2. Να γίνω μεγαλομέτοχος. Όχι αυτό που φαντάζεσαι… αλλά στις παιδικές ψυχές.
3. Να παραμείνω για πάντα παιδί; Και αυτό!
4. Γιατί μπορώ να αλλάξω τον κόσμο.
5. Το να είσαι δάσκαλος είναι ευλογία, γιατί είναι λειτούργημα.
6. Γιατί κρατάμε το μέλλον στα χέρια μας, αφού τα παιδιά μας είναι το αύριο. Μεγάλη ευθύνη!
7. Θέλουμε να τους βοηθήσουμε να ανακαλύψουν τις ρίζες τους και να βρουν τα φτερά τους.
8. Επιμένω κάτω από αντίξοες συνθήκες, συχνά εντελώς μόνος/η και χωρίς καμία στήριξη,  να παλεύω για το καλύτερο αποτέλεσμα.  Όχι δεν είμαι υπερήρωας, αν και πολλές φορές λειτουργώ λες κι είμαι.
9. Πιστεύω στη μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης. Από εκεί ξεκινάνε όλα τα σπουδαία και μαγικά που επιτελούνται πίσω από την πόρτα κάθε τάξης.
10. Ο δέκατος λόγος κρύβεται στην πιο κάτω μικρή ιστορία:

«Είμαι ένα παιδί. Νόμιζα κάποτε πως είμαι όπως όλα τα παιδιά. Τώρα πια, ξέρω πως δεν ισχύει. Κανένας δεν είναι όπως τους άλλους. Ευτυχώς.

Ζω σε ένα σπίτι με δέντρα.

Σε μια πόλη με ήλιο.

Σε μια χώρα με κύματα.

Στον νυχτερινό ουρανό μου, λάμπουν αστέρια και στη θάλασσά μου, κολυμπούν ψάρια.

Ζω σ΄ έναν κόσμο με πουλιά. Με πουλιά που πετούν σε καπνισμένους ουρανούς.

Ζω σε ένα σπίτι. Μέσα σε μια πόλη. Δίπλα από μια θάλασσα. Κάτω από έναν ουρανό. Μαζί με δέντρα, ήλιους, αστέρια, κύματα, ψάρια, πουλιά.

Πάω σχολείο.

Στο σχολείο μου έχει μια μεγάλη βιβλιοθήκη. Διαβάζοντας μεγαλώνω και ανακαλύπτω. Μαθαίνω τον κόσμο από την αρχή.

Υπάρχουν παιδιά δέντρα. Ριζωμένα στον τόπο τους. Όπως τον Αντρέα. Ο Αντρέας ζει στο χωριό δίπλα από την πόλη μου.  Του αρέσει το χωριό του. Πολύ. Δεν θα το άλλαζε με τίποτα. Θέλει να φυτεύει, να ποτίζει, να φροντίζει.

Υπάρχουν παιδιά ήλιοι. Λάμπουν και σκορπίζουν ζεστασιά. Όπως η Μαρία. Η Μαρία αγαπά πολύ. Μιλά πάντα με λέξεις ζάχαρη που κολλούν στο τέλος τους το «μου». Όχι όπως «δικό μου», αλλά όπως «αγαπώ».

Υπάρχουν παιδιά αστέρια. Όπως ο Τζον. Ο Τζον δεν είναι αστέρι. Ο Τζον είναι Το Αστέρι. Τα ξέρει όλα. Και εκείνα που δεν  ξέρει, θα τα μάθει σίγουρα.

Υπάρχουν παιδιά ψάρια. Υπάρχουν πολλά παιδιά ψάρια.  Παιδιά χωρίς λέξεις. Παιδιά χωρίς φωνή.

Όπως Ο Αχμέτ, από τη Συρία. Δεν ξέρει λέξεις δικές μας. Ξέρει μόνο τις δικές του λέξεις. Τις λέξεις της καρδιάς του. Τις λέξεις της πατρίδας του.

Όπως η Γεωργία με τα πόδια τροχούς. Η Γεωργία έχει τις λέξεις αλλά δεν μπορεί να ανεβεί στη σκηνή για να τις πει. Τα σκαλοπάτια την εμποδίζουν.

Όπως η Άντρεα. Δεν βλέπει για να διαβάσει τις λέξεις που είναι γραμμένες στο χαρτί.

Όπως ο Ιωάννης. Ο Ιωάννης δεν ακούει όταν τον φωνάζουν. Χάνει τη σειρά του. Δεν τραγουδά ούτε εκείνος τις λέξεις του.

Όπως η Ελένη. Η Ελένη τρομάζει από τους ήχους και δεν της αρέσουν οι εκπλήξεις. Αρχίζει να πηγαίνει και να έρχεται. Όπως τα κύματα. Μπρος-πίσω μέχρι να ηρεμήσει. Δεν λέει τις λέξεις της.

Όπως ο Στέφανος. Ο Στέφανος δεν λέει τις λέξεις του γιατί δεν μπορεί να ντυθεί όπως οι άλλοι. Ο πατέρας είχε χάσει τη δουλειά του και η μητέρα του είναι καιρό άρρωστη.

Ζητώ από τους δασκάλους μου, που κάνουν τόσα πολλά,  να κάνουν περισσότερα από ό,τι μπορούν.  Για να γίνουμε όλοι παιδιά πουλιά. Για να πετούμε στους καπνισμένους ουρανούς του κόσμου μας. Να γίνουμε παιδιά- πουλιά και ανοίγοντας τα φτερά μας να φτάνουμε πέρα από τον ορίζοντα.

Καλή νέα σχολική χρονιά αγαπημένοι μας εκπαιδευτικοί!»