Επικήδειος λόγος της Μύριας Βασιλείου για τη Ρέα Παπαγεωργίου

Το Paideia-Νews παραθέτει τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε η πρόεδρος της ΠΟΕΔ Μύρια Βασιλείου στην κηδεία της τέως προέδρου της Οργάνωσης Ρέας Παπαγεωργίου, που τελέστηκε χθες  Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2024 στον Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων στη  Μακεδονίτισσα.

«Ηγετική παρουσία, άνθρωπος φωτεινός και αληθινός. Γεμάτη δυναμισμό και ευγένεια, πρόθυμη να ακούσει και να στηρίξει, να κατανοήσει τις ανάγκες των άλλων και να προσφέρει απλόχερα βοήθεια και καθοδήγησή»

«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω»

Τα λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη είμαι σίγουρη ότι ήρθαν και έρχονται στο μυαλό όλων όσοι είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε τη γυναίκα, τη δασκάλα, τη μητέρα, την κόρη, τη σύζυγο, την αδελφή, τη φίλη, τη συνάδελφο, τη συνδικαλίστρια… τον Άνθρωπο Ρέα Παπαγεωργίου.

Θλιβερό καθήκον και χρέος ιερό, μου επιβάλλουν τούτα τα λίγα λόγια, για ένα άνθρωπο που αφήνει ανεξίτηλο στίγμα στην εκπαίδευση, στον συνδικαλισμό αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη.

Ηγετική παρουσία, άνθρωπος φωτεινός και αληθινός. Γεμάτη δυναμισμό και ευγένεια, πρόθυμη να ακούσει και να στηρίξει, να κατανοήσει τις ανάγκες των άλλων και να προσφέρει απλόχερα βοήθεια και καθοδήγησή. Είχε την ικανότητά να διαχειρίζεται ακόμα και τις πιο δύσκολες καταστάσεις με υπομονή, αποφασιστικότητα αλλά κυρίως με χαμόγελο. Πάντοτε παρούσα και έτοιμη να σταθεί δίπλα σε όποιον είχε ανάγκη ή η ίδια θεωρούσε ότι έπρεπε να βοηθήσει. Διακριτικά αλλά ουσιαστικά. Γιατί η Ρέα ήταν έργα και πράξεις.

Λεβέντισσα με όλη τη σημασία της λέξης. Και με λεβεντιά αγωνίστηκε και έδωσε πολλές μάχες. Με λεβεντιά ανέβαινε για χρόνια τον δικό της Γολγοθά, σιωπηλά, αξιοπρεπώς και με το κεφάλι ψηλά. Και ταυτόχρονα είχε τη δύναμη και το μεγαλείο ψυχής να στηρίζει, να βοηθά, να καθοδηγεί, να εμπνέει…

Ρέα μου,

Όσοι σε γνωρίσαμε, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ εκείνο το βλέμμα το ζωντανό, το σπινθηροβόλο, που επιβεβαίωνε την ευστροφία σου αλλά κυρίως τη δίψα σου για ζωή και προσφορά. Για αυτό και ο συνδικαλισμός δεν άργησε να μπει στη ζωή σου. Μια δεκαετία σχεδόν μετά την αποφοίτησή σου από το Πανεπιστήμιο Κύπρου, εντάχθηκες στην οικογένεια της ΠΑΔΕΔ Πρωτοπορία και σχεδόν αμέσως εκλέγηκες Γενική Αντιπρόσωπος της ΠΟΕΔ. Γιατί ο εκπαιδευτικός κόσμος από την αρχή ανταποκρίθηκε στη δική σου αγκαλιά και ανταπέδωσε με αγάπη, σιγουριά μα και με προσδοκία. Και δεν διαψεύστηκε. Οι ιδέες σου πάντα καινοτόμες, ο λόγος σου δυναμικός και τεκμηριωμένος. Δεν φοβόσουν να πεις αλήθειες και να διεκδικήσεις. Πάντα είχες ως σημείο αναφοράς τους εκπαιδευτικούς αλλά και τα παιδιά. Αγαπούσες πολύ τα παιδιά και αυτό αποτυπώνεται μέσα από τη φωτεινή σου πορεία.

Συνέχισες να υπηρετείς την ΠΟΕΔ και τον κλάδο ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Οργάνωσης και ως Πρόεδρος του Επαρχιακού Γραφείου ΠΟΕΔ Λευκωσίας. Μέχρι που τον Ιούλιο του 2020, αναλαμβάνεις το τιμόνι της Οργάνωσης. Γεγονός-σταθμός για την ΠΟΕΔ: η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Οργάνωσης. Ανέλαβες με πλήρη επίγνωση των δυσκολιών που είχες να αντιμετωπίσεις. Από τη μια η πανδημία, τα πρωτόκολλα, τα μέτρα και η έναρξη της σχολικής χρονιάς. Να παλεύεις, να αγωνίζεσαι για να βρεθούν οι καλύτερες λύσεις, για να διορθωθούν όλα και να μπορέσουν τα σχολεία να ανοίξουν. Και από την άλλη οι εκλογές της ΠΟΕΔ, η ψυχοφθόρα εκείνη διαδικασία, το άγχος για την πρωτιά. Και εσύ εκεί, να τα καταφέρνεις και να φέρνεις την πρωτιά. Κόντρα σε προβλέψεις, κόντρα σε δυσκολίες. Βάζοντας τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα. Κάνοντας τους γιατρούς να υποκλίνονται μπροστά στον δυναμισμό, στην υπομονή και στην αποφασιστικότητά σου. Κι ενώ ήξερες, δεν μίλησες. Δεν παραπονέθηκες ούτε και μία φορά. Με λεβεντιά συνέχιζες να πολεμάς. 

Δεν θα ξεχάσω εκείνο το βράδυ των εκλογών. Προσευχόσουν σιωπηλά για το αποτέλεσμα. Ήταν η μεγάλη σου έγνοια. Δεν ήθελες να μιλάς. Περίμενες αλλά το ένιωθες. Και μόλις αυτό επιβεβαιώθηκε, έγινες μια μεγάλη αγκαλιά για όλους μας. Και ακολούθησε δυστυχώς το ταξίδι στη Γερμανία, επιβεβαιώνοντας τη μάχη που έπρεπε να δώσεις ξανά...

Μιλούσαμε θυμάμαι στο τηλέφωνο με τις ώρες. Προσπαθούσες να ενημερώσεις, να βοηθήσεις, να καθοδηγήσεις, να στηρίξεις. Έκλεινα το τηλέφωνο και αναρωτιόμουν: «Αλήθεια πόσο μεγαλείο ψυχής μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος που ενώ περνά τόσο δύσκολα, έχει έγνοια τους άλλους;» Η δημιουργία του Ιδρύματος Ρεουλίτα, με αποκλειστικό σκοπό τη στήριξη άπορων φοιτητών, επιβεβαιώνει το αποτύπωμα της Ρέας: το νιάξιμο για τους άλλους και την ανιδιοτελή προσφορά προς την κοινωνία. Και δεν θα μπορούσε να μην έχει τη σφραγίδα σου Ρέα μου.

Λένε ότι όποιους ο Θεός αγαπά πολύ, φεύγουν νέοι. Εσύ όμως Ρέα μου, δεν φεύγεις. Οι όμορφοι άνθρωποι δεν φεύγουν. Οι όμορφοι άνθρωποι αφήνουν το αποτύπωμα της ανάσας τους παντοτινά. Παραμένει κρυμμένο στις καρδιές όλων όσοι σε γνώρισαν, σε έζησαν, σε θαύμασαν, σε αγάπησαν. Παραμένει κρυμμένο σε αναμνήσεις και σε βιώματα. Να καθοδηγεί και να εμπνέει.

Οι λέξεις έχουν χάσει τη δυναμική τους και η πλούσια Ελληνική γλώσσα, που τόσο πολύ αγαπούσες Ρέα μου, φαντάζει ξαφνικά φτωχή. Δυσκολεύονται οι λέξεις να βοηθήσουν στην καταγραφή της θλίψης και του πόνου… Η ΠΟΕΔ θρηνεί και μαζί της όλος ο εκπαιδευτικός κόσμος, η κοινωνία ολόκληρη.

Στέφανε, Πάρη, Αντώνη,

Κύριε Γιώργο, κυρία Μάρω, Αγνή

Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια. Και αν και είμαι βέβαιη ότι το γνωρίζετε, εντούτοις νιώθω έντονα την ανάγκη να το πω κι εγώ: έχετε άπειρους λόγους για να είστε περήφανοι για τη Ρέα μας: τη μητέρα, τη σύζυγο, την κόρη, την αδελφή, τη φίλη, τη δασκάλα, τη σύμβουλο, τη συνδικαλίστρια, την Πρόεδρο.

Ευχή προσωπική αλλά και όλων όσοι σε γνώρισαν, η μνήμη σου να μείνει αιώνια!

Ρέα μου, καλό ταξίδι στο Φως!