ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΕΓΕΙΩΤΗ*
Ήταν από τους ανθρώπους που μπορούσε να διαφωνείς μαζί του και. να βρίσκεις διεξόδους.
Τον γνωρίσαμε το 1986 και για πέντε χρόνια, σε διαπραγματεύσεις. Μαζί του από το 1999 είχαμε πάμπολλες ώρες διαλόγου για την Εκπαίδευση, για την Παιδεία, για τον τόπο.
Ηταν καλός ως συνομιλητής, σεβόταν τη διαφωνία και ήταν ανεξίκακος.Το γράφω ως ένας από τους δύστροπους και επίμονους και αυστηρούς διαπραγματευτές τον οποίον αντιμετώπιζε με νηφαλιότητα και άνευ εμπαθείας.
Ως ένας εκ των συντακτών αυστηρών ανακοινώσεων για κάποιες από τις πρωτοβουλίες του.Δέχτηκε κριτική συνεχή και κάποτε υπερβολική, με νηφαλιότητα, με αγάπη και όράμα.
Στην τελευταία θεσμική μας συνάντηση όταν τελείωνε η θητεία του με αγκάλιασε και με ασπάσθηκε πατρικά με το χαμόγελο του.Εκείνη τη στιγμή του ζήτησα να μας συγχωρέσει για όσα τυχόν τον αδίκησαν.Με αγκάλιασε ξανά και μούπε χαμογελαστά ΄΄Ξεχαστα Πεγειωτη μου΄΄
Ήταν άνθρωπος που αναγνώριζε τις αγαθές προθέσεις.΄Ηταν η τελευταία συνάντηση μιας πολύ μαχητικής Γραμματειας της ΠΟΕΔ μαζί του.
΄Ενοιωσα πως ήταν όντως άρχοντας και πολύ καλός ηγέτης της Εκπαίδευσης
Τα κατοπινά χρόνια και η πορεία του το κατέδειξαν...
Τώρα στις δυσκολίες των ημερών αναζητούμε:
Την αντρεία παρουσία του, τον ελληνικόν του λόγον και τη σοφή συνάντηση στη βιωτήν του και τον εκπαιδευτικό και κοινωνικό του λόγο με ενσυνείδητο τρόπο, του σύγχρονου βηματισμού και της ελληνικής και χριστιανικής μας παραδόσεως.
Την φωτισμένην του πρακτικότηταν και τη δυνατότηταν να επιτυγχάνει κοινωνικές συναινέσεις για το καλόν των παιδιών και των δασκάλων και την ουσιαστική παγκύπρια παρουσίαν του.Τον φωτεινόν βηματισμόν του και τη λειτουργίαν του ως φωτεινού διδασκάλου ελληνικού και οικουμενικού φρονήματος.Με τη ρώμη του αθλητού, την καταδεκτικότητα του φωτιστού, και της αγαπώσας καρδίας.
*Εκπαιδευτικός
