ΤΗΣ ΜΥΡΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*
Έχοντας ακόμη στα αυτιά μου τους ήχους ενός βιολιού, προέκυψε η ανάγκη συγγραφής του παρόντος άρθρου. Μια προσωπική, πρόσφατη εμπειρία, που λειτούργησε επιβεβαιωτικά στις σκέψεις των τελευταίων ημερών. Στο πλαίσιο εκδήλωσης, είχα την τύχη να ακούσω ένα 17χρονο ταλαντούχο κορίτσι, διακεκριμένο παγκόσμια στο βιολί, το οποίο θα φοιτήσει με υποτροφία, σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής. Βλέποντας λοιπόν μπροστά μου αυτό το ταλαντούχο παιδί, επανήλθαν στη σκέψη μου προβληματισμοί για το κατά πόσο τελικά εμείς οι ενήλικες υποβαθμίζουμε συνεχώς και πολλές φορές αδίκως τις νέες γενιές.
Όχι λοιπόν τυχαίος και ο τίτλος του άρθρου, ο οποίος παραπέμπει στο παιχνίδι των αρχαίων Σπαρτιατών, με τις γενιές να τονίζουν τραγουδιστά τα επιτεύγματά τους. Πρώτα οι γέροι, μετά οι νέοι και τέλος τα παιδιά με το δυναμικό ¨Άμες γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες¨ δηλαδή εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι από εσάς. Μήπως τελικά αυτό θέλουν να μας πουν και τα δικά μας παιδιά; Το 17χρονο ταλαντούχο κορίτσι με διεθνή αναγνώριση είναι μόνο η αφορμή, η επιβεβαίωση ή καλύτερα η υπενθύμιση ότι τα παιδιά μας, στην πλειονότητά τους, μας δίνουν άπειρους λόγους για τους οποίους πρέπει να είμαστε περήφανοι. Μας δίνουν άπειρους λόγους οι οποίοι επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει μαγιά ώστε οι νέες γενιές να γίνουν καλύτερες από τις προηγούμενες.
Εμείς άλλωστε οι εκπαιδευτικοί, το επιβεβαιώνουμε καθημερινά στις τάξεις μας και στα σχολεία μας. Βλέπουμε καθημερινά παιδιά να έχουν στόχους και όνειρα και να εργάζονται συστηματικά για να τα επιτύχουν. Παιδιά με αναπτυγμένη την ενσυναίσθηση. Παιδιά που κάνουν καθημερινά, γονείς και εκπαιδευτικούς, περήφανους.
Γιατί λοιπόν να αδικούμε μια ολόκληρη γενιά παιδιών, μέσα από επιφανειακές δηλώσεις και άστοχες γενικεύσεις; Γιατί να εστιάζουμε και να αναδεικνύουμε εκείνο το μικρό ποσοστό που παρεκκλίνει από το πιο πάνω; Που να θυμίσω, δυστυχώς, ότι διαχρονικά εντοπιζόταν αυτό το μικρό ποσοστό. Νιώθω λοιπόν έντονα την ανάγκη να πω ότι ως κοινωνία πρέπει να σταματήσουμε να αδικούμε τα παιδιά μας και να πιστέψουμε σε αυτά.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να δούμε με ποιο τρόπο μειώνεται εκείνο το μικρό ποσοστό των παιδιών, που καταφεύγει σε παραβατική συμπεριφορά, γιατί πολλές φορές κάτι θέλει να μας πει. Και τις περισσότερες φορές, εκείνο που ζητούν ή αναζητούν είναι η αγάπη και η ασφάλεια της οικογένειας, που δυστυχώς και για διάφορους λόγους τη στερούνται.
Κλείνω με την αναφορά στη γνωστή παροιμία: «Η νεότερη γενιά σου φαίνεται απαράδεκτη, από τη στιγμή που δεν ανήκεις πια σ’ αυτήν». Μια παροιμία με μεγάλη δόση αλήθειας. Αφενός λειτουργεί ή πρέπει να λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η ενηλικίωση, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνούμε τι σημαίνει να είσαι παιδί. Αφετέρου, ως ενήλικες έχουμε την ευθύνη, πιστεύοντας στις νέες γενιές, να τις βοηθήσουμε να ξεπεράσουν τις προηγούμενες. Γονείς και εκπαιδευτικοί, μέσα από σωστή σχέση συνεργασίας και αλληλοσυμπλήρωσης, έχουμε πολλά να δώσουμε σε αυτό το επίπεδο. Το ίδιο και η Πολιτεία, η οποία θα πρέπει να στηρίζει ποικιλοτρόπως την όλη προσπάθεια. Γιατί στο τέλος της μέρας, ο κόσμος δεν ανήκει σε εμάς, ανήκει στα παιδιά μας.
*Πρόεδρος ΠΟΕΔ
