Η υγεία δεν είναι προνόμιο - είναι δικαίωμα
ΤΗΣ ΕΛΠΙΝΙΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗ* ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ**
Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, το δικαίωμα στη φροντίδα και την υγεία θα έπρεπε να αποτελεί θεμέλιο της κοινωνικής πολιτικής. Και η φροντίδα δεν μπορεί να αποτελεί πολυτέλεια σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δίκαιη και πολιτισμένη.
Σήμερα, καθώς οι σοβαρές ασθένειες αυξάνονται — από τον καρκίνο και τις χρόνιες παθήσεις έως τα σπάνια νοσήματα — οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις που τους/τις αφήνουν χωρίς στήριξη, χωρίς επιλογές, και πολλές φορές χωρίς αξιοπρέπεια. Πρόκειται για ένα βαρύ έλλειμμα κοινωνικής πρόνοιας, που δεν τιμά ένα σύγχρονο Κράτος.
Πόσοι γονείς έχουν αναγκαστεί να εφεύρουν «λύσεις» προκειμένου να σταθούν στο πλευρό του παιδιού τους, σε μια κρίσιμη περίοδο υγείας; Πόσοι εργαζόμενοι και πόσες εργαζόμενες, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, έχουν εξαντλήσει τις κανονικές ή αναρρωτικές άδειες, ή ακόμη και έχουν υποστεί απώλεια εισοδήματος, απλώς για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν μια προσωπική ή οικογενειακή δοκιμασία;
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να επινοούν τεχνάσματα και να "ξεγελούν" το σύστημα, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: το δικαίωμα στη φροντίδα και την προστασία της ζωής τους.
Αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να εξαρτάται από την καλή θέληση εργοδοτών ή από προσωπικές "διευκολύνσεις". Οφείλει να είναι καθολικά αναγνωρισμένο και θεσμικά κατοχυρωμένο. Πρέπει να διασφαλίζεται για όλους τους εργαζόμενους — άνδρες και γυναίκες, σε κάθε επαγγελματικό χώρο — η δυνατότητα ειδικών αδειών με αποδοχές, είτε πρόκειται για την αντιμετώπιση μιας σοβαρής ασθένειας, είτε για τη φροντίδα ανήλικου παιδιού που νοσεί.
Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η σιωπηρή αιμορραγία. Δεν μπορεί το κράτος να επαίρεται για κοινωνική ευαισθησία, την ώρα που οι πολίτες του αναγκάζονται να διαλέγουν ανάμεσα στην εργασία και στην υγεία.
Οι ασθένειες δεν ρωτούν. Δεν έρχονται με ραντεβού. Δεν περιμένουν να τελειώσει η βάρδια. Η ζωή δεν προσαρμόζεται σε ωράρια. Και η φροντίδα δεν μπορεί να τιμωρείται.
Γι’ αυτό, καλούμε - χωρίς άλλη καθυστέρηση - τους/τις βουλευτές και βουλεύτριες της Κυπριακής Βουλής, να αναλάβουν τις ευθύνες τους:
Ψηφίστε τώρα έναν νόμο που θα προστατεύει την εργασιακή και ανθρώπινη αξιοπρέπεια των πολιτών. Έναν νόμο που θα αναγνωρίζει, επιτέλους, το αυτονόητο δικαίωμα στη φροντίδα.
Όχι αύριο. Όχι στο μέλλον. Σήμερα!
Η κοινωνία το απαιτεί. Οι άνθρωποι το χρειάζονται.
Και η ιστορία θα θυμάται ποιοι και ποιες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων!
*Πρόεδρος Α.Κί.ΔΑ., Αντιπρόεδρος ΠΟΕΔ Λάρνακας
**Γενικός Γραμματέας Α.Κί.ΔΑ., Βοηθός Γενικός Γραμματέας ΠΟΕΔ
